Przejdź do zawartości

Obręcz uchylna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 Zobacz też: Obręcze uchylne (NBA).
Obręcze uchylne
Przykład kosza z obręczami uchylnymi
Obręcze uginają się pod ciężarem zawodnika
Obręcz przechyla się w dół
Zwykłe obręcze
Dawna wersja kosza, bez obręczy uchylnych - obręcz jest sztywno zawieszona
Obręcz zostaje nieruchoma, mimo ciężaru zawodnika

Obręcz uchylna[1]obręcz kosza[2][3] uchylająca się podczas wykonywania wsadów, wyposażona w mechanizm positive-lock[4], co ma zapewniać bezpieczeństwo zawodników[1].

Na zawodach wysokiej rangi, takich jak oficjalne zawody FIBA, turnieje olimpijskie, turnieje kwalifikacyjne do igrzysk olimpijskich, turnieje mistrzostw świata (oraz kategorii wiekowych U-19, U-17), mistrzostwa strefowe i zawody wysokiej rangi w federacjach krajowych[5], obowiązkowe są obręcze uchylne[1]. Na wszystkich pozostałych zawodach[5] użycie obręczy uchylnych jest zalecane przez przepisy[1][2].

Obręcze uchylne są zaprojektowane w ten sposób, by piłka odbijała się od nich w podobny sposób, jak od sztywnych obręczy[1]. Mechanizmy zapewniające uchylanie się obręczy działają dopiero przy dużych siłach, takich jak pionowa siła statyczna o wartości ponad 80kg[4]. Obręcz uchyla się w przedziale 10°-30°, a po odciążeniu obręczy (np. po tym, gdy został już wykonany wsad[6]), wraca ona natychmiast do pozycji wyjściowej[4], a konstrukcja do koszykówki może drgać przez 4 sekundy[6]. Jej projekt zapewnia to, iż obręcz nie pęka i nie ulega stałym odkształceniom[4]. Obie obręcze na boisku muszą mieć te same parametry odbicia piłki[4], które z kolei wraz z parametrami sprężystości konstrukcji podtrzymującej tablicę nie mogą się różnić między koszami o więcej niż 5%[7].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]