Mistrzostwa Świata w Snookerze 1991
| ||||
| ||||
| Miejsce | ||||
|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break |
140 | |||
| Liczba uczestników |
32 | |||
| Rozegrane mecze |
31 | |||
Mistrzostwa Świata w Snookerze 1991 (ang. 1991 Embassy World Snooker Championship) – ostatni a zarazem najważniejszy turniej w sezonie 1990/1991, rozegrany w dniach 20 kwietnia - 6 maja 1991 roku w Crucible Theatre w Sheffield.
Obrońca tytułu, Szkot Stephen Hendry przegrał w meczu ćwierćfinałowym z Anglikiem Steve’em Jamesem 11-13.
Mistrzostwa wygrał Anglik John Parrott, który w finale pokonał Anglika Jimmy’ego White’a 18–11.
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Zwycięzca: £135 000
- II miejsce: £80 000
- Półfinalista: £42 000
- Ćwierćfinalista: £20 000
- Ostatnia 16: £11 000
- Ostatnia 32: £6 500
Wydarzenia związane z turniejem
[edytuj | edytuj kod]- Tegoroczny debiutant snookerowych mistrzostw świata a zarazem przyszły mistrz świata Ken Doherty przegrał w pierwszej rundzie turnieju z Steve’em Davisem 10-8.
- Były mistrz świata Joe Johnson został pokonany w pierwszej rundzie turnieju, pokonany przez Dennisa Taylora 10-6.
- W meczu pierwszej rundy Gary Wilkinson w meczu przeciwko Dougowi Mountjoy podjął się ataku na breaka maksymalnego. Spudłował jednak po "zczyszczeniu" wszystkich czerwonych na żółtej bili przy stanie 120 punktów.
- Obrońca tytułu, Szkot Stephen Hendry przegrał w meczu ćwierćfinałowym z Anglikiem Steve’em Jamesem 11-13.
- 2 maja, w meczu półfinałowym Steve James oraz Jimmy White świętowali swoje urodziny: James - 30. zaś Wfite - 29. MC Alan Hughes tego dnia na początek sesji zaśpiewał razem z widownią "Happy Birthday".
- Podczas tego turnieju padło 31 breaków stupunktowych, co było pobiciem rekordu ustanowionego podczas mistrzostw świata w 1986 roku, który wynosił 20.
- Najwyższy break turnieju, autorstwa Jimmy’ego White’a wyniósł 140 punktów.
Drabinka turniejowa
[edytuj | edytuj kod]
Kwalifikacje
[edytuj | edytuj kod]Runda 1
[edytuj | edytuj kod]- Rod Lawler 5–0 Derek Mienie
- Bill Werbeniuk w/o-w/d Clive Everton
- Vladimir Potaznyk w/o-w/d Jim Meadowcroft
- Jon Birch 10–4 Pascal Burke
- Chris Cookson 10–5 Derek Heaton
- Paul Thornley 10–7 Paddy Morgan
- Frankie Chan 10–1 Ian Black
- Jason Ferguson 10–1 David Greaves
- Alan McManus 10–1 Billy Kelly
- Gary Natale 10–3 Bert Demarco
- Jason Whittaker 10–2 Bernard Bennett
- Jason Prince 10–4 Fred Davis
- Ken Doherty w/o-w/d Patsy Fagan
Runda 2
[edytuj | edytuj kod]- Rod Lawler 10–5 Anthony Harris
- Jack Fitzmaurice 10–9 Marcel Gauvreau
- Mick Price 10–1 Bill Werbeniuk
- Vladimir Potaznyk 10–4 Graham Cripsey
- Jon Birch 10–4 Kirk Stevens
- Mario Morra 10–5 Vic Harris
- T Wilson 10–2 D Hughes
- J Wright 10–0 Mike Watterson
- Ian Brumby 10–4 Terry Whitthread
- Chris Cookson 10–1 Roger Bales
- John Rea 10–9 Robby Foldvari
- J Smith 10–9 Jim Bear
- Paul Medati 10–7 Ian Williamson
- Ray Edmonds 10–3 Paul Thornley
- Eddie Sinclair 10–4 M Bradley
- Nick Terry 10–8 Frankie Chan
- S Campbell 10–4 T Kearney
- Derek Gilbert 10–3 Dessie Sheehan
- Bob Harris 10–5 Mike Darrington
- Joe Grech 10–1 John Dunning
- Jason Ferguson 10–4 Pat Houlihan
- Alan McManus 10–6 Tommy Murphy
- Steve Meakin 10–6 Graham Miles
- Barry Pinches 10–3 Jim Donnelly
- Andrew Cairns 10–2 Gary Natale
- Paul Gibson w/o-w/d Paul Watchorn
- Jason Whittaker 10–8 S Murphy
- B Oliver 10–7 D Campbell
- G Scott 10–7 M Fisher
- Jason Prince 10–5 Ray Reardon
- Ken Doherty 10–9 M Smith
- Kenny Owers 10–2 M Gibson
Runda 3
[edytuj | edytuj kod]- Rod Lawler 10–4 Brian Rowswell
- Warren King 10–3 Jack Fitzmaurice
- Mick Price 10–4 Jack McLaughlin
- Les Dodd 10–3 Vladimir Potaznyk
- Ian Graham 10–7 Jon Birch
- Mario Morra 10–8 David Taylor
- Robert Marshall 10–9 T Wilson
- Mark Johnston-Allen 10–0 J Wright
- Brian Morgan 10–3 Ian Brumby
- Chris Cookson 10–4 Murdo Macleod
- Mark Bennett 10–5 John Rea
- J Smith 10–8 Jim Chambers
- Darren Morgan 10–5 Paul Medati
- Ray Edmonds 10–4 John Spencer
- Nick Dyson 10–8 J Sinclair
- Mark Rowing 10–6 Nick Terry
- Nigel Gilbert 10–8 S Campbell
- John Campbell 10–8 Dave Gilbert
- Bob Harris 10–9 Steve Longworth
- Jim Wych 10–1 Joe Grech
- Jason Ferguson 10–9 Tony Chappel
- Alan McManus 10–6 David Roe
- Steve Meakin w/o–w/d Joe O’Boye
- Barry Pinches 10–6 Brady Gollan
- Tony Jones 10–6 Andrew Cairns
- Steve Duggan 10–7 P Gibson
- Eugene Hughes 10–6 Jason Whittaker
- Nigel Bond 10–2 Bill Oliver
- Craig Edwards 10–3 G Scott
- Jason Prince 10–9 Colin Roscoe
- Ken Doherty 10–4 Rex Williams
- Paddy Browne 10–6 Kenny Owers
Runda 4
[edytuj | edytuj kod]- Warren King 10–7 Rod Lawler
- Les Dodd 10–7 Mick Price
- Ian Graham 10–7 Mario Morra
- Robert Marshall 10–9 Mark Johnston-Allen
- C Cookson 10–4 Brian Morgan
- Mark Bennett 10–6 J Smith
- Ray Edmonds 10–7 Darren Morgan
- Nick Dyson 10–3 Mark Rowing
- Nigel Gilbert 10–9 John Campbell
- Jim Wych 10–7 Bob Harris
- Alan McManus 10–6 Jason Ferguson
- Barry Pinches 10–8 Steve Meakin
- Tony Jones 10–5 Steve Duggan
- Nigel Bond 10–5 Eugene Hughes
- Craig Edwards 10–6 J Prince
- Ken Doherty 10–6 Paddy Browne
Runda 5
[edytuj | edytuj kod]- Warren King 10–2 Barry West
- Steve Newbury 10–1 Les Dodd
- Ian Graham 10–7 Dene O’Kane
- Robert Marshall 10–9 Peter Francisco
- Gary Wilkinson 10–2 Chris Cookson
- Mark Bennett 10–8 Wayne Jones
- Eddie Charlton 10–2 Ray Edmonds
- Nick Dyson 10–5 Cliff Thorburn
- Nigel Gilbert 10–8 Bob Chaperon
- Tony Knowles 10–2 Jim Wych
- Alan McManus 10–8 Tony Drago
- Barry Pinches 10–5 Danny Fowler
- Tony Jones 10–6 Silvino Francisco
- Joe Johnson 10–8 Nigel Bond
- Craig Edwards 10–8 James Wattana
- Ken Doherty 10–5 Cliff Wilson
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b World Championship 1991. global-snooker.com. [dostęp 2012-05-05].
| Wczesne lata | |
|---|---|
| Okres powojenny | |
| Professional Matchplay Championship | |
| Challenge matches | |
| Czasy współczesne | |
| The Crucible Theatre |