Mikołajów (województwo dolnośląskie)
50°33′08″N 16°41′25″E/50,552222 16,690278| wieś | |
 Centrum wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
375-430[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
48[3] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
57-214[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZA |
| SIMC |
0855463 |
Położenie na mapie gminy Stoszowice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego  | |
| 50°33′08″N 16°41′25″E/50,552222 16,690278[1]
| |
Mikołajów – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Stoszowice.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Mikołajów to niewielka wieś leżąca na garbie łączącym Masyw Brzeźnicy z Grzbietem Zachodnim, na wysokości około 375–430 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Mikołajów powstał w drugiej połowie XIII wieku w czasie kolonizacji Przesieki Śląskiej, pasa granicznego pomiędzy Czechami a Śląskiem[5]. W XVIII wieku możliwości rozwoju wsi były ograniczone z powodu powstania w sąsiedztwie fortów Twierdzy Srebrnogórskiej[5]. W 1840 roku w Mikołajowie było 30 budynków, w tym: folwark, szkoła, młyn wodny i kilka warsztatów tkackich[2]. W roku 1853 wzniesiono we wsi kaplicę mszalną[2].
Po 1945 roku Mikołajów pozostał małą wsią rolniczą[2]. W 1978 roku było tu 16 gospodarstw rolnych, w 1988 roku ich liczba spadła do 10[2].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczył 48 mieszkańców[3]. Jest najmniejszą miejscowością gminy Stoszowice.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[6]:
- fort nr 10, ziemny, z 1813 r.
- gospoda, obecnie dom mieszkalny nr 5, z pierwszej połowy XVIII w.
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]- Zielony:
Przełęcz Srebrna – Mikołajów – Brzeźnica – Grochowiec – Tarnów – Ząbkowice Śląskie – Zwrócona – Brodziszów – Skrzyżowanie pod Grzybowcem – Tatarski Okop – Gilów – Zamkowa Góra – Słupice – Przełęcz Słupicka – Przełęcz Tąpadła – Biała – Strzelce[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 80414
- ↑ a b c d e f g Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 152–154. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ a b GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 789 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2010, s. 379. ISBN 978-83-89188-95-3.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 242. [dostęp 2012-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak, Iwona Chomiak, Ziemia Kłodzka, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2010, ISBN 978-83-89188-95-3, OCLC 751422625.