Micha’el Bar-Zohar

Micha’el Bar-Zohar

מיכאל בר-זהר

Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1938 Sofia
Poseł do Knesetu
Okres	od 20 lipca 1981 do 13 sierpnia 1984
Przynależność polityczna	Koalicja Pracy
Poseł do Knesetu
Okres	od 21 listopada 1988 do 13 lipca 1992
Przynależność polityczna	Koalicja Pracy, Partia Pracy
Multimedia w Wikimedia Commons

Micha’el Bar-Zohar (hebr.: מיכאל בר-זהר, ang.: Michael Bar-Zohar, ur. 30 stycznia 1938 w Sofii) – izraelski historyk, dziennikarz, pisarz, wykładowca i polityk, w latach 1981–1984 oraz 1988–1992 poseł do Knesetu z listy Koalicji Pracy. Specjalista ds. izraelskiego wywiadu, autor książek historycznych, biograficznych i powieści szpiegowskich.

Urodził się 30 stycznia 1938 w Sofii w ówczesnym Carstwie Bułgarii^[1]. W 1948 wyemigrował do Izraela. Zamieszkał w Tel Awiwie, gdzie ukończył liceum. Następnie w Jerozolimie studiował ekonomię i stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Hebrajskim. W latach 1958–1959 był redaktorem naukowym cotygodniowego dodatku do gazety „Dawar”, wydawanej przez Histadrut^[1].

Następnie wyjechał na kilka lat do Paryża – gdzie w latach 1960–1964 pracował jako korespondent, wydawanego przez partię Achdut ha-Awoda dziennika „La-Merchaw”. We Francji kontynuował także studia – w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Paryskiego, gdzie uzyskał doktorat (Ph.D.)^[1].

Po powrocie do Izraela zaangażował się politycznie w nową partię byłego premiera Dawida Ben Guriona – członkiem Rafi był od 1965. Po połączeniu partii lewicowych i powstaniu w 1968 Partia Pracy dołączył do ugrupowania i przez pewien czas zasiadał w jego komitecie centralnym^[1].

W 1967 został rzecznikiem Ministerstwa Obrony. W latach 1970–1973 był wykładowcą na Uniwersytecie w Hajfie^[1]. Wykładał także na amerykańskim Uniwersytecie Emory’ego^[2].

W wyborach parlamentarnych w 1981 po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Koalicja Pracy. W dziesiątym Knesecie zasiadał w dwóch komisjach – obrony i spraw zagranicznych oraz edukacji i kultury^[1]. W kolejnych wyborach nie uzyskał reelekcji. Powrócił do parlamentu po wyborach w 1988 ponownie zdobył mandat poselski, a w dwunastym Knesecie przewodniczył komisji edukacji i kultury oraz zasiadał w komisjach: konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości oraz nadzoru nad radiem i telewizją. W kolejnych wyborach utracił miejsce w parlamencie^[1].

Od 1964 rozpoczął publikowanie książek historycznych – naukowych i popularnonaukowych – dotyczących historii Izraela, w szczególności jego tajnych służb^[1]. Napisał oficjalne biografie Dawida Ben Guriona i Szimona Peresa^[2] oraz kilka powieści szpiegowskich^[1]. Publikował również po francusku i angielsku^[3][4].

W 2010 wraz z dziennikarzem Nissimem Miszalem opublikował książkę o historii Mosadu – Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb, która stała się izraelskim bestsellerem, a dwa lata później została wydana w dwudziestu krajach, w tym w Polsce^[5].

Żonaty z Galilą^[5].

Publikacje, o ile nie zaznaczono inaczej, pierwotnie po hebrajsku:

• A Bridge Over the Mediterranean: Franco-Israeli Relations Between 1947–1964 (1964)^[1]
• Hunting for the German Scientists (1965)^[1]
• The Grayest Month (1965)^[1]
• Les Vengeurs (1968, po francusku)^[4]
• The Paratroopers Book (1969)^[1]
• The Man in Charge: Isser Harel and Tales of the Intelligence Community (1970)^[1]
• Spies in the Promised Land (1972, po angielsku)^[3]
• Ben-Gurion (3 tomy, 1975)^[1]
• The Trains Left Empty (1998)^[1]
• Stu zasłużonych ludzi (2007, redakcja)^[3]
• Mossad. The Great Operations (2010, wspólnie z Nissimem Miszalem)^[5]
• Szimon Peres^[2]

• Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb (2012, wspólnie z Nissimem Miszalem^[5]

• Micha’el Bar-Zohar, Nissim Miszal: Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2012, s. 19. ISBN 978-83-7510-898-9.