Maria Wierna

Maria Wierna

Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1914 Grodziec, Królestwo Polskie
Data śmierci	26 stycznia 2004
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	działaczka partyjna, urzędniczka
Narodowość	polska
Stanowisko	Dyrektor generalna MSZ (1956–1968)
Pracodawca	Ministerstwo Spraw Zagranicznych
Partia	KPP, ZPP, PPR, PZPR
Rodzice	Karol Wierny, Ewa z domu Czajer
Małżeństwo	Juliusz Burgin
Dzieci	Juliusz Burgin
Odznaczenia

Maria Wierna-Burgin (ur. 24 kwietnia 1914 w Grodźcu^[1], zm. 26 stycznia 2004) – polska działaczka komunistyczna i wysoka urzędniczka państwowa PRL (m.in. dyrektor generalna MSZ 1956–1968).

Pochodziła z rodziny górniczej o tradycjach katolickich. Jako osoba dorosła deklarowała się jako bezwyznaniowa^[1].

Kształciła się w Szkole Powszechnej im. Stanisława Żółkiewskiego oraz Gimnazjum Państwowym im. Tomasza Zana w Pruszkowie, gdzie w 1932 zdała maturę. W 1932 rozpoczęła studia matematyczne, a w 1933 przeniosła się na geografię (specjalność – kartografia) na Uniwersytecie Warszawskim. Jako wyróżniająca się studentka uzyskała stypendium państwowe. Utrzymywała się także z udzielania korepetycji oraz prywatnych prac kreślarskich^[1].

Przez krótki moment była zaangażowana w studencki ruch samopomocowy Bratnia Pomoc. W 1934 została członkinią Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, a w 1935 Komunistycznej Partii Polski. Łączniczka KC KZMP, członkini WKiO KC KZMP. W maju 1935 została dyscyplinarnie zawieszona w prawach studenta za działalność komunistyczną. Mimo że nie uzyskała tytułu magistra, deklarowała wykształcenie wyższe. Spędziła 3,5 roku w więzieniu za działalność wywrotową, w tym sądzona w ramach sprawy KC Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Do wybuchu II wojny światowej była przetrzymywana na kobiecym oddziale Pawiaka – Serbii. Poznała tam m.in. Małgorzatę Fornalską^[1].

W 1939, po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę wyjechała do Mińska. Pracowała m.in. w twierdzy Brześć jako kierowniczka kancelarii w szpitalu wojskowym Armii Czerwonej. W 1940 została zatrudniona, w ślad za mężem Juliuszem Burginem, w redakcji polskojęzycznych „Sztandaru Wolności” i „Pioniera”. Po ataku III Rzeszy na ZSRR w 1941 ewakuowana na wschód. W 1942 w Ufie objęła stanowisko kierowniczki kancelarii i wydziału kadr pracowników cywilnych w specjalnym szpitalu wojskowym dla dowódców Armii Czerwonej. We wrześniu 1943 została wezwana do Moskwy, gdzie została kierowniczką Wydziału Administracyjno-Gospodarczego Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich, a od marca 1944 kierowniczką Kancelarii ZG ZPP. Następnie objęła kierownictwo Wydziału Repatriacyjnego przedstawicielstwa Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, a od 1945 w Ambasadzie w Moskwie. Od maja 1945 kierowała Wydziałem Konsularnym Poselstwa w Pradze w stopniu II sekretarza^[1][2].

Członkini Polskiej Partii Robotniczej^[2]. Od 1946 pełniła funkcję naczelniczki Wydziału Środkowo-Europejskiego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych PRL. Od lipca 1948 dyrektorka Departamentu IV MSZ (ds. Austrii i Niemiec)^[1]. Od 1 stycznia 1956 do 30 września 1968 sprawowała stanowisko dyrektor generalnej MSZ PRL w randze ambasador tytularnej (jako pierwsza kobieta)^{[1][3][4][5][6][7]}. Była członkinią Komitetu Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy MSZ od 4 czerwca 1958 do 26 listopada 1959^[8]. 30 września 1968 przeszła na emeryturę w wyniku czystek pomarcowych^[1]. Dzięki znajomościom w kierownictwie resortu i PZPR (w tym z Jakubem Bermanem oraz Stefanem Wierbłowskim, którego miała być kochanką) przez cały okres pracy w MSZ była uznawana za osobę dużo bardziej wpływową niż wynikało to z formalnie zajmowanych przez nią stanowisk, a od 1951 do 1954 (tj. w okresie, kiedy wiceministrem był Wierbłowski) mogła faktycznie współkierować ministerstwem^[1][9]. Po odejściu z MSZ przez kilka lat pracowała w tygodniu „Nowe Czasy”^[1].

Znała biegle rosyjski i francuski oraz słabo angielski i niemiecki^[9].

Od 1935 jej partnerem, a następnie mężem, był Juliusz Burgin^[10]. Ich syn Juliusz (ur. 1940) mieszkał na Zachodzie^[1][9].

Wraz z mężem została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B33, rząd 6, grób 13)^[11].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[12]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[13]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[14]
• Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego – Czechosłowacja (1947)^[15]