Ludwik Witkowski

Ludwik Bonifacy Witkowski

Ludwik Wiertek
Jan Konstanty Kobudziński
Michał Gładysz

Kosa, Pocisk, Michał

Ludwik Witkowski (ze zbiorów NAC)
kapitan
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1914 Niwka, obecnie dzielnica Sosnowca
Data i miejsce śmierci	23 lutego 2004 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1937–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	31 Pułk Artylerii Lekkiej 10 Pułk Artylerii Ciężkiej 24 Dywizjon Artylerii Ciężkiej Kedyw Okręgu Warszawa AK, Batalion Saperów Praskich, Oddział „Kosy”, Oddział Osłony Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawskiego AK PKPiR
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca baterii, oficer zwiadowczy, dowódca oddziału dyspozycyjnego, dowódca oddziału Kedywu, zastępca komendanta Kedywu Okręgu, dowódca oddziału Osłony Kwatery KG Okręgu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Późniejsza praca	kierownik referatu w banku, naczelnik wydziału, starszy kontroler rachunkowy
Odznaczenia

Ludwik Bonifacy Witkowski pseud.: Kosa, Pocisk, Michał vel Ludwik Wiertek vel Jan Konstanty Kobudziński vel Michał Gładysz, (ur. 5 czerwca 1914 w Niwce, obecnie dzielnicy Sosnowca, zm. 23 lutego 2004 w Warszawie) – polski bankowiec i wojskowy, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, kapitan dyplomowany artylerii służby stałej, cichociemny, uczestnik kampanii wrześniowej i Powstania Warszawskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Znajomość języków: niemiecki, angielski^[1]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 0114, Bojowy Znak Spadochronowy nr 1573^[2][3].

Urodził się w rodzinie Ludwika, urzędnika pocztowego, i Anny z Naszydłowskich. Był młodszym bratem Henryka (1912–1982) ps. Boruta, porucznika Kedywu, który w Powstaniu Warszawskim walczył w jego oddziale. Od 1919 w Warszawie, w 1927 ukończył tam szkołę powszechną. W związku ze śmiercią ojca (1926), po ukończeniu szkoły wyjechał do stryja do Sosnowca^[3].

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w Sosnowcu, od września 1934 słuchacz kursu unitarnego Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie, od kwietnia 1935 przydzielony do 31 Pułku Artylerii Lekkiej. Od 16 lipca1935 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu.Po jej ukończeniu 11 listopada 1937 awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 października 1937 i 66. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. Przydzielony jako dowódca plutonu, później dowódca baterii 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu^[3].

W kampanii wrześniowej 1939 do 21 września jako oficer zwiadowczy XXIV Dywizjonu Artylerii Ciężkiej 24 Dywizji Piechoty. Wraz z dywizjonem dotarł do Lasów Janowskich oraz Żydaczewa pod Lwowem, następnie powrócił do Przemyśla. Dwukrotnie zatrzymywany i aresztowany przy próbach przekroczenia granicy polsko-węgierskiej. 28 października przekroczył granicę, internowany w Miszkolcu (Węgry). 18 grudnia dotarł do Francji, gdzie w koszarach Besieres wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Przydzielony jako instruktor w szkole podoficerskiej w Camp de Coëtquidan. Po upadku Francji ewakuowany z La Rochelle węglowcem brytyjskim, 25 czerwca 1940 dotarł do Liverpoolu (Wielka Brytania). Przydzielony do I dywizjonu 1 Pułku Artylerii Ciężkiej w Dundee^[3].

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. na kursie dywersyjno – strzeleckim (STS 25, Garramour), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), spadochronowym (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej, odprawowym (STS 43, Audley End). Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 29 listopada 1942 w Audley End przez szefa Oddziału VI (specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Awansowany na stopień porucznika, ze starszeństwem od 20 marca 1941^[3].

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 20/21 lutego 1943 (ekipa skoczków nr: XXIII), w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „File” dowodzonej przez por. naw. Karola Gębika, na placówkę odbiorczą „Słoń” w pobliżu wsi Kotlice ok. 20 km od Chęcin oraz Borszowice, ok. 12 km od Pińczowa. Skok z samolotu Halifax DT-726 „H” (138 dywizjon RAF, załoga: pilot – F/O Jan Miszewski, pilot – F/O Stanisław Machej / nawigator – F/O Karol Gębik / i in.). Razem z nim skoczyli: por. Walery Krokay ps. Siwy, por. Ryszard Nuszkiewicz ps. Powolny, ppor. Witold Pic ps. Cholewa. Skakał razem z radiostacją, na skutek bardzo silnego wiatru, doznał obrażeń, będąc ciągniętym przez spadochron po ziemi. Skoczkowie przerzucili 192 tys. dolarów w banknotach na potrzeby AK (tylko tyle miał kwatermistrz VI Oddziału w kasie, a mjr Perkins nie mógł wypłacić większej gotówki z banku w sobotę). Zrzucono także sześć zasobników oraz dwa bagażniki. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy po locie trwającym 12 godzin 37 minut^[5].

Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych w Warszawie przydzielony do Kedywu Okręgu Śląsk AK, ale przydział nie został zrealizowany. Po wyleczeniu obrażeń doznanych podczas skoku i z choroby (dyzenteria) przydzielony do Kedywu Okręgu Warszawa AK. Od lipca 1943 dowódca oddziału dyspozycyjnego tzw. Batalionu Saperów Praskich kpt. Józefa Pszennego „Chwackiego”. Od 1 sierpnia dowódca własnego oddziału dyspozycyjnego „Kosy”, utworzonego po wydzieleniu czterech sekcji z dyspozycyjnego patrolu minerskiego,, od maja 1944 pod nazwą Oddział Dyspozycyjny „B” (błędnie określany jako „Kolegium B”). Oddział liczył 63 żołnierzy, w tym: 2 oficerów, 6 podchorążych, 13 podoficerów oraz 33 szeregowców, a także pięć osób patrolu sanitarnego i czterech gońców. Podstawowym zadaniem Oddziału była ochrona komendanta Okręgu Warszawa AK płk. Antoniego Chruściela ps. Monter. Współdziałał z oddziałem „Skryty” cichociemnego por. Józefa Czumy ps. Skryty^[3].

Od listopada także jako zastępca komendanta Kedywu okręgu, ego zastępcą oraz dowódcą patrolu w oddziale dyspozycyjnym był od lutego 1943 jego starszy brat, Henryk Witkowski ps. Boruta. Do 31 lipca 1944, oddział „Kosy” przeprowadził kilkadziesiąt brawurowych akcji bojowych, w tym m.in.:

• opanowanie (w sile około 70 żołnierzy) stacji kolejowej Skruda i zdobycie broni z zatrzymanego pociągu transportowego (11/12 września 1943 roku)
• akcja na pociąg towarowy koło Choszczówki (27/28 września)
• opanowanie stacji Dębe Wielkie i zatrzymanie pociągu towarowego (4/5 października)
• atak na niemiecki samochód policyjny przeprowadzający łapanki uliczne przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie (22 października, zabito 2 Niemców, 4 raniono). Tego samego dnia w tym samym miejscu zaatakowano 4 samochody z żandarmami
• wiele akcji likwidacyjnych.

Od 26 lipca 1944 dowódca Oddziału Osłony Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa AK^[3].

W Powstaniu Warszawskim 26 lipca 1944, wykonując rozkaz koncentracji, zgrupował dowodzone przez siebie plutony w budynkach przy ul. Jasnej 20, Szpitalnej 12 oraz narożnym budynku u zbiegu ulic Sienkiewicza i Marszałkowskiej (obecnie siedziba oddziału PKO BP). 1 sierpnia 1944 pół godziny przed godz. 17 jeden z plutonów zaatakował Hotel Victoria (ul. Jasna 22), który został zdobyty po ciężkiej walce. W ataku uczestniczyli także żołnierze cichociemnego mjr Bolesława Kontryma ps. Żmudzin. W zdobytym budynku ulokował się sztab Okręgu z Antonim Chruścielem „Monterem” na czele. Później sztab przeniesiono do gmachu PKO oraz kina „Palladium”^[3].

8 i 20 sierpnia uczestnik ataków na budynek PAST-y, komendę policji, kościół św. Krzyża i Hale Mirowskie. 15 września 1944 odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy, 17 września 1944 awansowany na stopień kapitana. Po kapitulacji powstania w niewoli niemieckiej, w obozie w Lamsdorf i Oflagu VII A Murnau, 29 kwietnia 1945 roku uwolniony przez wojska amerykańskie^[3].

29 czerwca 1945 zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W 1946 roku ukończył VI kurs Wyższej Szkoły Wojennej na obczyźnie, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Do września 1946 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i kolejne 2 lata w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia^[3].

Pod koniec 1948 powrócił do Polski, inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa i Służbę Bezpieczeństwa. Od lutego 1949 do lipca 1952 pracował jako: kierownik referatu Departamentu Zagranicznego Narodowego Banku Polskiego. W 1952 zwolniony wskutek represji, od grudnia 1952 do marca 1957 naczelnik Wydziału Importu Centralnego Zarządu Zaopatrzenia Przemysłu Ciężkiego. Przywrócony do pracy w NBP w 1957, pracował jako starszy kontroler rachunkowy w Departamencie Zagranicznym NBP, następnie jako naczelnik wydziału Departamentu Informatyki NBP. W 1978 roku przeszedł na emeryturę^[3].

Zmarł 23 lutego 2004 w wieku 89 lat. Został pochowany na cmentarzu w Marysinie Wawerskim^[6].

W 1952 ożenił się z Krystyną Kruszewską (ur. 1924), z którą miał dwoje dzieci: Joannę (ur. 1954) i Michała (ur. 1956).

Wspólnie z bratem Henrykiem napisał książkę pt. Kedywiacy (Warszawa, 1973, Instytut Wydawniczy „Pax”). Wystąpił w filmie dokumentalnym Cichociemni z 1989 roku (scenariusz i reżyseria Marek Widarski; wystąpili w nim również: Stefan Bałuk, Bronisław Czepczak vel Górecki, Stefan Ignaszak, Stanisław Jankowski, Wacław Kopisto, Tomasz Kostuch i Józef Nowacki)^[7].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – 15 września 1944
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Armii Krajowej
• Zwykły Znak Spadochronowy nr 0114
• Bojowy Znak Spadochronowy nr 1573

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 196–198. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 436. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 135–136.
• Profil Ludwika Witkowskiego na stronie 1944.pl. [dostęp 2014-02-20].