Lou Thesz
 Zdjęcie Lou Thesza w gazecie St.Paul Armory Wrestling Program z 1953 | |
| Imię i nazwisko |
Aloysius Martin Thesz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Współmałżonek |
Evelyn Katherine Ernst (1937-1944) |
| Dzieci |
Jeffa (syn), |
| Kariera profesjonalnego wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe |
Lajos Tiza[1] |
| Wzrost | |
| Masa ciała |
102 |
| Zapowiadany z | |
| Trenerzy | |
| Debiut |
1932 |
| Emerytura |
1990 |
Aloysius Martin Thesz (ur. 24 kwietnia 1916 w Banat, Michigan, zm. 28 kwietnia 2002 w Orlando[1]) – amerykański wrestler pochodzenia austro-węgierskiego lepiej znany pod swoim pseudonimem ringowym jako Lou Thesz[4]. Wielokrotny mistrz świata różnych organizacji i trzykrotny zdobywca NWA World Heavyweight Championship – tytuł ten utrzymywał w sumie przez 10 lat, 3 miesiące i 9 dni (3749 dni), dłużej niż ktokolwiek inny w historii. Jest uważany za jednego z największych zapaśników wszech czasów[5]. Pośród wielu osiągnięć w sporcie, jest między innymi uznawany za wynalazcę szeregu profesjonalnych ruchów i chwytów wrestlingu, takich jak niemiecki suples, STF i Thesz Press[3]. Był jedną z największych legend w historii wrestlingu. Jest nazwany pionierem, który nie tylko opracował wiele nowych akcji, ale także dzięki któremu ewoluował cały wrestling[6].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się we wsi Banat[2] w stanie Michigan, w rodzinie rzymskokatolickiej jako syn imigrantów, którzy pochodzili z Austro-Węgier[7]. W dzieciństwie wraz z rodziną przeniósł się do Saint Louis w stanie Missouri. Jego ojciec był robotnikiem, dbał o przyszłość syna i zapewnił mu lekcje zapasów w stylu grecko-rzymskim. Zaprocentowało to w późniejszej karierze wrestlera. W szkole średniej dołączył do klubu zapasów, gdzie odnosił wiele sukcesów.
Jako nastolatek trenował z Adem Santelem, legendą amatorskich zapasów, judo i wolnoamerykanki[8]. W 1932, w wieku 16 lat zadebiutował na ringu profesjonalnych zapasów w Saint Louis w stanie Missouri[9], gdzie trafił na Eda „Stranglera” Lewisa, żywą legendę wrestlingu i mistrza świata lat 20., który został jego trenerem i przekazał mu potrzebną wiedzę. Nawiązała się między nimi wielka przyjaźń[7].
29 grudnia 1937, mając 21 lat, był już jedną z największych gwiazd terytorium Saint Louis, pokonując Everetta Marshalla i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata - American Wrestling Association World Heavyweight Championship. Został najmłodszym mistrzem świata i do dziś nikt nie przebił jego osiągnięcia[7].
Thesz był szefem promocyjnego koncernu. Został najważniejszym wrestlerem w Stanach Zjednoczonych i jednym z liderów National Wrestling Alliance. Jego Title Run trwał 2300 dni. W 1955 doszło do kontrowersji, kiedy Leo Nomellini pokonał Thesza przez wyliczenie i został uznany za nowego mistrza[8]. Komisja z Kalifornii nie zgodziła się jednak z tym werdyktem. W związku z tym obydwaj zawodnicy byli uznawani za mistrzów. W finale Thesz pokonał w walce rewanżowej Nomelliniego i został jedynym mistrzem[8]. Rok później definitywnie tytuł odebrał mu Whipper Billy Watson. Thesz szybko odzyskał pas i rozpoczął rywalizację z Édouardo Carpentierem[8]. Tego samego roku Thesz jako pierwszy amerykański mistrz wyruszył do Japonii, gdzie stoczył walki z Rikidōzanem[7]. W 1963 powrócił z emerytury i pokonał Buddy’ego Rogersa w walce o NWA World Heavyweight Championship i szósty raz w karierze został mistrzem świata[7]. Wydarzenie to doprowadziło do powstania Capitol Wrestling Corporation (późniejsze World Wrestling Entertainment) jako oddzielnej federacji. Przez następne lata Lou Thesz pojawiał się w ringu tylko okazyjnie, ale mimo to zapisał się w historii wrestlingu jako ikona[4].
Po wycofaniu się z ringu w 1990[9] pozostał w biznesie związanym z wrestlingiem. Kilka razy pełnił rolę sędziego specjalnego. W 1981 był arbitrem pojedynku między Dustym Rhodesem a Rikiem Flairem[4]. W swojej karierze wprowadził wiele nowych akcji wrestlingowych, które są używane do dzisiaj, na przykład niemiecki suples, STF i Thesz Press[3].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był trzy razy żonaty: z Evelyn Katherine Ernst (od 22 marca 1937 do 1944); Freddą Huddleston Winter (do 1975), z którą miał trzech synów: Jeffa, Roberta i Patricka; i Charlie Catherine (od 1975), z którą pozostał w związku do końca życia. Przez kilka lat hodował i tresował psy, a w 1944 mimo problemów ze zdrowiem został wcielony do armii[6]. Nie brał udziału w bezpośrednich walkach na froncie i został zwolniony w 1946[4].
Przez większość swojego późniejszego życia mieszkał w Virginia Beach w Wirginii. Napisał autobiografię zatytułowaną Hooker[4]. Przeszedł potrójną operację wymiany zastawki aortalno-wieńcowej w dniu 9 kwietnia 2002 roku[4]. Zmarł z powodu komplikacji kilka tygodni później, 22 kwietnia 2002 w Orlando w stanie Floryda[1].
Mistrzostwa i osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]
- American Wrestling Association (Boston)
- American Wrestling Alliance (Indiana/Ohio/Colorado)
- International Wrestling Enterprise
- Japan Wrestling Association
- Midwest Wrestling Association (Ohio)
- Montreal Athletic Commission
- MAC World Heavyweight Championship (4 razy)
- National Wrestling Alliance
- NWA World Heavyweight Championship (3 razy)[8]
- NWA Hall of Fame (klasa 2005)
- NWA All-Star Wrestling
- NWA Mid-America
- NWA Southern Junior Heavyweight Championship (2 razy)
- NWA Southern Tag Team Championship (1 raz) – z Jackie Fargo
- National Wrestling Association
- Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
- Wprowadzony w 2002
- Southwest Sports, Inc.
- Texas Heavyweight Championship (3 razy)
- Stampede Wrestling
- St. Louis Wrestling Club
- Universal Wrestling Association
- World Championship Wrestling
- WCW Hall of Fame (Wprowadzony w 1993 roku)
- Worldwide Wrestling Associates
- World Wrestling Federation/WWE
- zwycięzca Legends Battle Royal (1987)
- WWE Hall of Fame (Wprowadzony w 2016 roku)
- Inne tytuły
- Cauliflower Alley Club
- Iron Mike Mazurki Award (1998)[8]
- George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame[8]
- Wprowadzony w 1999 roku
- Missouri Sports Hall of Fame
- Wprowadzony w 2002 roku
- Pro Wrestling Illustrated
- Stanley Weston Award (1982)
- St. Louis Wrestling Hall of Fame
- Wprowadzony w 2007 roku
- Wrestling Observer Newsletter
- Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (wprowadzony w 1996 roku)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Lou Thesz Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-02-10]. (ang.).
- ↑ a b Personalidade: Lou Thesz (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-02-10]. (port.).
- ↑ a b c Lou Thesz. WWE. [dostęp 2019-02-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Frank Litsky (2002-05-08): Lou Thesz, 86, Skilled Pro Wrestler, Dies. The New York Times. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-23)]. (ang.).
- ↑ Wrestling History: 2002. Pro Wrestling Illustrated. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-10)]. (ang.).
- ↑ a b Mike Mooneyham (2013-03-30): Pro wrestling books worth reading; 'The Voice of Mid-Atlantic Wrestling. The Post and Courier. [dostęp 2018-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-10)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Arkao (2017-08-23): Pionierzy Wrestlingu #6 - Lou Thesz. Wrestling.pl. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-10)]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Sean Sweeny: Wrestler Profiles: Lou Thesz. OnlineWorldOfWrestling.com. [dostęp 2018-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-06)]. (ang.).
- ↑ a b Frank Litsky, Lou Thesz, 86, Skilled Pro Wrestler, Dies, „The New York Times”, 8 maja 2002, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-02-11] (ang.).