Leonor Michaelis

Leonor Michaelis

Leonor Michaelis
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1875 Berlin
Data i miejsce śmierci	8 października 1949 Nowy Jork
Zawód, zajęcie	lekarz i biochemik
Tytuł naukowy	profesor Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma w Berlinie, Uniwersytetu w Nagoi
Alma Mater	Uniwersytet Albrechta i Ludwika we Fryburgu, Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie
Małżeństwo	Hedwig Philippsthal
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonor Michaelis (ur. 16 stycznia 1875 w Berlinie, zm. 8 października 1949 w Nowym Jorku) – niemiecko-amerykański lekarz i biochemik, profesor Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma w Berlinie, Uniwersytetu w Nagoi, wykładowca Johns Hopkins University i Rockefeller Institute of Medical Research. Pamiętany jest m.in. za prace nad kinetyką enzymatyczną (stała Michaelisa, równanie Michaelisa-Menten).

Syn berlińskiego kupca Moritza Michaelisa (1845–1908) i Huldy z domu Rosenbaum. Studiował medycynę na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim i na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Jego nauczycielami byli Wilhelm Waldeyer, Oscar Hertwig, Emil du Bois-Reymond, Emil Fischer. 1897 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Był asystentem Paula Ehrlicha (od 1898 do 1899), Moritza Littena (od 1899 do 1902) i Ernsta Victora von Leydena (od 1902 do 1906). Następnie kierował laboratorium bakteriologicznym kliniki "Am Urban" w Berlinie, a w 1908 został profesorem nadzwyczajnym. W 1903 roku został Privatdozentem. W 1922 opuścił Niemcy i przyjął zaproponowaną mu przez Uniwersytet w Nagoya katedrę. Od 1926 wykładowca na Johns Hopkins University w Baltimore, a po 1929 w Rockefeller Institute w Nowym Jorku.

Żonaty z Hedwig Philippsthal (zm. 1964)^[1], mieli dwie córki, Ilse i Evę.

W 1913 roku wspólnie z Maud Menten wyprowadził równanie znane współcześnie jako równanie Michaelisa-Menten. Do innych jego osiągnięć należą odkrycie tzw. ciałek Michaelisa-Gutmanna, patognomonicznych dla malakoplakii, wprowadzenie zieleni Janusa do przyżyciowego barwienia mitochondriów, i odkrycie, że kwas tioglikolowy rozpuszcza kreatynę.

• Compendium d. Entwicklungsgesch. d. Menschen mit Berücksichtigung d. Wirbeltiere, 1898
• Einführung in die Farbstoffchemie. Berlin 1902.
• Dynamik der Oberflächen. Dresden 1909.
• Einführung in die Mathematik für Biologen und Chemiker. Berlin 1912
• Michaelis L, Menten M. Die Kinetik der Invertinwirkung. Biochemische Zeitschrift 49, ss. 333-369, 1914
• Die Wasserstoffionenkonzentration. Berlin 1914
• Praktikum der physikalischen Chemie. Berlin 1921
• Die theoretische Grundlage für die Bedeutung der Wasserstoffkonzentration des Blutes. W: Handbuch der normalen und pathologischen Physiologie. Band 6. Berlin 1928

• Michael Engel. Michaelis, Leonor. „Neue Deutsche Biographie”. 17, s. 435, 1994. 
• D. A. MacInnes, S. Granick. Leonor Michaelis. An Autobiography with Additions. „Biographical Memoirs”, s. 282-321, 1958. National Acadomy of Sciences of the United States of America.