Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie

Ten artykuł dotyczy współczesnego budynku. Zobacz też: Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (Urszulański) – rozebrany.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa

kościół parafialny
Widok z ulicy Lwowskiej od południowego wschodu
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Tarnów
Adres	ul. Lwowska
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Serca Pana Jezusa
Wezwanie	Najświętszego Serca Pana Jezusa
Wspomnienie liturgiczne	Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Historia Data rozpoczęcia budowy 1935 Data zakończenia budowy 1952
Dane świątyni Styl modernistyczny Architekt Konstanty Jakimowicz Świątynia • materiał bud. • cegła żelbet Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 5 Liczba naw 3+transept Organy • liczba głosów • liczba manuałów 45 3+P
Położenie na mapie Tarnowa Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Położenie na mapie Polski Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
50°00′52,9″N 21°00′35,1″E/50,014694 21,009750
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Tarnów Wschód diecezji tarnowskiej. Znajduje się na tarnowskim osiedlu Grabówka.

Jest to świątynia wzniesiona w latach 1935-39 według projektu warszawskiego architekta Konstantego Jakimowicza. Do 1939 roku został zbudowany korpus świątyni oraz wieże do wysokości ścian świątyni. Tymi pracami z upoważnienia Kurii Diecezjalnej kierował błogosławiony ks. Roman Sitko. W czasie II wojny światowej prace budowlane zostały przerwane, a nieukończona świątynia pełniła funkcję magazynu armii niemieckiej oraz stajni dla koni armii sowieckiej. Budowa świątyni została wznowiona w 1947 roku i zakończyła się w 1952 roku, m.in. podwyższone zostały w tym czasie obydwie wieże według projektu Romana Łomnickiego. Nie została zrealizowana natomiast dekoracja rzeźbiarska, która według pierwotnych planów miała ozdabiać elewację frontową. Pomimo wprowadzenia pewnych modyfikacji świątynia jest najlepszym w diecezji tarnowskiej przykładem sakralnej architektury modernistycznej. Jeszcze przed zakończeniem prac budowlanych w 1949 roku biskup tarnowski Jan Stepa erygował przy świątyni parafię. W latach 1962–63 zostało przebudowane prezbiterium, natomiast w 1978 roku dach świątyni został pokryty blachą miedzianą. Konsekracja świątyni miała miejsce w 1984 roku i dokonał jej biskup tarnowski Jerzy Ablewicz.

Budowla reprezentuje architekturę modernistyczną z elementami klasycyzmu redukcyjnego. Została wzniesiona z cegły i żelbetu i jest otynkowana. Korpus świątyni jest trzynawowy, w formie bazylikowej z transeptem, sześcioma płytkimi, zblokowanymi kaplicami umieszczonymi przy nawach bocznych oraz dwiema wieżami z przodu. Prezbiterium jest zamknięte ścianą o łuku lekko spłaszczonym, przy nim od strony zachodniej znajduje się zakrystia, a od strony wschodniej kaplica. Część prezbiterialna znacznie jest podwyższona w stosunku do korpusu nawowego. Wnętrze nakrywają stropy żelbetowe podparte wysokimi filarami, w korpusie nawowym podwójnymi. Fasada jest ozdobiona dwiema wieżami o jednakowej wysokości z kruchtami w przyziemiach, poprzedza ją żelbetowy podcień podparty filarami i posiadający zadaszenie łączące się z dachami kaplic przy nawach bocznych. Pomiędzy wieżami, nad podcieniem, znajduje się mozaika przedstawiająca Chrystusa Dobrego Pasterza, wykonana przez Bogdanę i Anatola Drwalów. Okna świątyni są duże, prostokątne, natomiast w kaplicach bocznych małe i koliste. Nawę główną i transept nakrywają spłaszczone dachy dwuspadowe, nawy boczne i kaplice dachy pulpitowe, a wieże spłaszczone dachy namiotowe^[1].

Organy zostały wybudowane przez firmę Zych w latach 2010-2016. Dyspozycja nawiązuje do francuskich organów symfonicznych. Instrument poświęcił 27 listopada 2016 r. bp. Andrzej Jeż, ordynariusz diecezji tarnowskiej^[2].

Dyspozycja instrumentu: