Przejdź do zawartości

Kościół św. Wita w Rogoźnie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Wita w Rogoźnie
Zabytek: nr rej. AK-I-11a/104 z dnia 12.12.1932 r.[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Kościół od strony ul. Kościelnej
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Rogoźno

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Wita w Rogoźnie

Wezwanie

św. Wita

Położenie na mapie Rogoźna
Mapa konturowa Rogoźna, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita w Rogoźnie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita w Rogoźnie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita w Rogoźnie”
Położenie na mapie powiatu obornickiego
Mapa konturowa powiatu obornickiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita w Rogoźnie”
Położenie na mapie gminy Rogoźno
Mapa konturowa gminy Rogoźno, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita w Rogoźnie”
Ziemia52°45′13″N 17°00′15″E/52,753611 17,004167

Kościół św. Witakościół parafialny pod wezwaniem świętego Wita w Rogoźnie, zwany też Rogozińską Farą.

Najstarszy kościół w Rogoźnie, związany według księdza Józefa Nowackiego ("Dzieje Archidiecezji Poznańskiej", T.2) z grodem z X wieku i późniejszym rogozińskim grodem kasztelańskim, fundowany według tradycji przez księcia Mieszka I i Dobrawę, na co miałoby wskazywać między innymi bardzo stare wezwanie. Obecny kościół wzniesiony w stylu późnogotyckim w 1526 roku z fundacji starosty rogozińskiego Andrzeja Dołęgi Kretkowskiego i zapewne także królowej Bony przez Marcina Mora i Klemensa z Ostroroga (niezachowany do dziś napis łaciński wyryty na dwóch cegłach szkarpy opinającej ścianę wschodnią obiektu głosił: 1526 edificatum per Martinum Mora et Clementium a Ostrorog). Z kolei napis zachowany na zewnętrznej ścianie prezbiterium informuje, że położenie kamienia węgielnego pod budowę kościoła nastąpiło dnia 3 lipca 1526 roku o godzinie ósmej (Fundatio prima iniectio lapidis tertia Julii 1526 Hora 8). Budowa trwała przynajmniej kilkanaście lat. W 1668 roku do kościoła dobudowano zakrystię i skarbiec, a w 1862 wzniesiono kruchtę według projektu berlińskiego architekta Fryderyka Augusta Stuelera.

Kościół jest murowany z cegły, częściowo otynkowany, trójnawowy, pseudobazylikowy, z wydzielonym węższym prezbiterium. Nawa główna i prezbiterium przykryte są sklepieniem gwiaździstym, nawy boczne - krzyżowo-żebrowym. Nawy rozdzielone są ostrołukowymi arkadami. Chór muzyczny barokowy.

Najważniejsze zabytki znajdujące się wewnątrz świątyni:

  • mosiężna chrzcielnica gotycka z I poł. XV wieku - w kształcie kotła na trzech łapach zwierzęcych, ozdobiona pięcioma postaciami świętych, pieczęciami z XIV wieku i medalionem rusko-bizantyjskim, prawdopodobnie z XII wieku,
  • obraz św. Wita - barokowy z drugiej ćwierci XVIII wieku, w srebrnej koszulce,
  • neogotycki ołtarz główny - z 1897 roku, czteroskrzydłowy,
  • ołtarz późnobarokowy w nawie północnej - z ok. 1700 roku z herbem Radwan,
  • ołtarz późnobarokowy w nawie południowej - z czwartej ćwierci XVIII wieku, stiukowy, o płaskiej dekoracji z obrazami Chrystusa i św. Stanisława,
  • rzeźba Chrystusa Frasobliwego - w kruchcie, późnogotycka, ludowa, z polichromowanego drewna, z XVI wieku,
  • krucyfiks - na belce tęczowej, z I połowy XVII wieku,
  • kielichy: jeden srebrny, późnorenesansowy z I połowy XVIII wieku i drugi barokowy, częściowo złocony, fundacji Macieja Zielińskiego z 1623 roku,
  • liczne obiekty w stylu neogotyckim z XIX i XX wieku - stalle, konfesjonały, stacje drogi krzyżowej, szafa organowa, tron i ambona.

W latach 19832004 proboszczem tutejszym był ks. kanonik Edmund Ławniczak.

Wpisany do rejestru zabytków w dniu 12 grudnia 1932 roku.

Kościół znajduje się w bezpośredniej bliskości Jeziora Rogozińskiego. Przy świątyni ulokowane są:

  • pozostałości po drewnianej dzwonnicy z lat 50. z trzema dzwonami (jeden z nich z 1613 roku) (dzwonnica spłonęła doszczętnie w pożarze 13 czerwca 2013 roku, w trakcie którego zostały zniszczone wszystkie trzy dzwony)
  • kaplica pogrzebowa z II połowy XIX wieku,
  • grota Matki Boskiej z okresu międzywojennego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]