Kazimierz Jaroszewicz (1882–1956)

Kazimierz Jaroszewicz

Data i miejsce urodzenia	1882 Demówka
Data śmierci	1 marca 1956
Zawód, zajęcie	lekarz
Narodowość	polska
Rodzice	Józef i Julia Jaroszewiczowie
Dzieci	Zofia, Maciej
Krewni i powinowaci	Julia, Jadwiga (rodzeństwo), Kazimierz Świtalski, Mieczysław Fularski, Stefan Mozołowski (szwagrowie)
Odznaczenia

Kazimierz Jaroszewicz (ur. 1882 w Demówce, zm. 1 marca 1956) – polski żołnierz, urzędnik.

Urodził się w 1882 w Demówce^[1][a]. Była synem Józefa i Julii z domu Lewińskiej^[2]. Miał siostry Julię (1888 lub 1889-1956) i Jadwigę (1893-1986)^[3].

Przed 1914 zdobył zawód agronoma^[1]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do oddziałów strzeleckich 5 sierpnia 1914^[1]. W szeregach Legionów Polskich był żołnierzem 2 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady^[1][3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był żołnierzem Wojska Polskiego^[3]. Zakończył służbę w stopniu porucznika po Bitwie Warszawskiej z sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej^[3]. Według relacji syna był kawalerzystą^[3].

W okresie międzywojennym pracował w charakterze urzędnika w instytucjach^[3]. Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego został odznaczony Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości (w 1932^[4] lub 1933^[5]).

Po wybuchu II wojny światowej^[b] około 3 września 1939 ewakuował rodzinę do krewnych w Brwinowie pod Warszawą, po czym wrócił do stolicy, aby pomagać wojsku^[3]. Po kapitulacji od października 1939 ponownie mieszkał z rodziną przy ul. Zana w Warszawie^[3]. Podjął pracę w opiece społecznej^[3]. Wskutek głodu wyjechał z rodziną poza Warszawę na wieś, gdzie dysponując wykształceniem instruktora budowlanego pracował^[3]. Przebywał z bliskimi we wsi Karczmiska, potem w Życzynie, łącznie od około 1940-1941 przez okres od około 1,5 roku do 2 lat^[3]. Około 1943 ponownie wrócił z bliskimi do Warszawy i zamieszkiwał z nimi u swojej siostry Julii Świtalskiej^[3]. Po upadku powstania warszawskiego w 1944 wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną^[3]. Zamieszkiwał potem w Pułtusku i w Przasnyszu^[3].

Miał syna Macieja (ur. 1929), uczestnika powstania warszawskiego, inżyniera i nauczyciela oraz córkę Zofię (zginęła w tym powstaniu w 1944)^[3]. Zmarł 1 marca 1956 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Otwocku^[6].