Kazimierz Górny (duchowny)

Kazimierz Górny

Omnia Tibi Wszystko Tobie
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1937 Lubień
Biskup diecezjalny rzeszowski
Okres sprawowania	1992–2013
Biskup pomocniczy krakowski
Okres sprawowania	1985–1992
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 czerwca 1960
Nominacja biskupia	26 października 1984
Sakra biskupia	6 stycznia 1985
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Górny (ur. 24 grudnia 1937 w Lubniu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy krakowski w latach 1985–1992, biskup diecezjalny rzeszowski w latach 1992–2013, od 2013 biskup senior diecezji rzeszowskiej.

Urodził się 24 grudnia 1937 w Lubniu^[1]. Brat księdza Stanisława Górnego^[2]. Od 1951 kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Egzamin dojrzałości złożył w krakowskim II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego. W latach 1955–1960 studiował w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie i jednocześnie odbywał studia filozoficzno-teologiczne na tamtejszym Papieskim Wydziale Teologicznym. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 czerwca 1960 biskup pomocniczy krakowski Karol Wojtyła. Na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie otrzymał licencjat z teologii biblijnej^[1].

Pracował jako wikariusz w parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Byczynie (1960–1961), św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Ujsołach (1961–1963), Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej (1963–1965) i św. Anny w Krakowie (1965–1970)^[1]. W latach 1977–1984 był proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Oświęcimiu i dziekanem dekanatu oświęcimskiego^[1]. Przyczynił się do powstania kościoła i parafii św. Maksymiliana w Oświęcimiu, którą administrował jako proboszcz od 1983. Wniósł także wkład w utworzenie klasztoru sióstr karmelitanek bosych, mieszczącego się obok hitlerowskiego obozu zagłady w Oświęcimiu. Od 1970 do 1977 był zatrudniony w kurii metropolitalnej w Krakowie. Zorganizował Wydział Duszpasterstwa Rodzin, którym kierował do 1977^[3]. W latach 1972–1977 jako sekretarz II Archidiecezjalnego Synodu Duszpasterskiego był odpowiedzialny za sprawy organizacyjne Synodalnych Zespołów Studyjnych^[1][3]. Został ustanowiony delegatem ds. duszpasterstwa chorych duchownych. Wszedł w skład rady wydziału duszpasterstwa (1971), rady kapłańskiej (1973) i komitetu roku świętego (1974). W 1983 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości^[1].

26 października 1984 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej ze stolicą tytularną Pertusa. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1985 w bazylice św. Piotra w Rzymie^[1]. Udzielił mu ich papież Jan Paweł II, któremu asystowali arcybiskup Eduardo Martínez Somalo, substytut ds. Ogólnych w Sekretariacie Stanu, i arcybiskup Duraisamy Simon Lourdusamy, sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów^[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Omnia Tibi” (Wszystko Tobie). W archidiecezji pełnił funkcję wikariusza generalnego^[3]. Brał udział w pracach rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej^[1]. Został ustanowiony kanonikiem krakowskiej kapituły archikatedralnej^[3].

25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. Tego samego dnia objął ją kanonicznie w obecności biskupa Edwarda Białogłowskiego, zaś ingres do katedry rzeszowskiej odbył 11 kwietnia 1992. Jako biskup rzeszowski zorganizował struktury instytucji diecezjalnych. Jeszcze w 1992 utworzył kurię diecezjalną, Instytut Teologiczno-Pastoralny im. bł. Józefa Sebastiana Pelczara w Rzeszowie oraz powołał Kolegium Konsultorów, zaś w 1993 utworzył Wyższe Seminarium Duchowne w Rzeszowie. W 1996 ustanowił Radę Duszpasterską, w 1997 Sąd Biskupi i Muzeum Diecezjalne w Rzeszowie, a w 2002 rzeszowską kapitułę katedralną. Ponadto w 1992 utworzył diecezjalną Caritas, a w 1995 Akcję Katolicką. Zainicjował Synod Diecezji Rzeszowskiej, który rozpoczął się w 2001 roku. Utworzył media diecezjalne – Radio Via oraz periodyki: „Źródło Diecezji Rzeszowskiej”, „Niedziela Południowa”, „Droga Rzeszowska”, „Zwiastowanie”^[3]. Był przewodniczącym Rady Kapłańskiej i Rady ds. Ekonomicznych^[1]. 14 czerwca 2013 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji rzeszowskiej^[5][6]. Ponadto do czasu kanonicznego objęcia urzędu przez następcę Jana Wątrobę zlecił mu pełnienie funkcji administratora apostolskiego diecezji^[7].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 1985 został członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Rodzin, która później została przemianowana na Radę ds. Rodziny. W latach 2011–2013 pełnił funkcję przewodniczącego tej rady^[8][9]. W latach 1986–1995 był opiekunem Krajowego Duszpasterstwa Młodzieży Harcerskiej, a w latach 1987–1990 Ruchu Światło-Życie^[3]. W 2005 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego przemyskiego Mariana Rojka^[4].

W 2018 otrzymał złotą odznakę „Za zasługi w pracy penitencjarnej”^[10].

Nadano mu tytuły honorowego obywatela: Oświęcimia (1995), gminy Lubień (2000)^[3], Kolbuszowej (2010)^[11], Rzeszowa (2010)^[12], gminy Nowy Żmigród (2010)^[13] i Ropczyc (2012)^[14]. Przyznano mu również odznakę honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego” (2010)^[15].

W 2020 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Rzeszowskiego^[16]. Natomiast w 2016 otrzymał medal Bene Merenti z nadania Polskiego Towarzystwa Teologicznego^[17].

• Nota biograficzna Kazimierza Górnego na stronie diecezji rzeszowskiej (arch.). [dostęp 2017-02-08].
• Kazimierz Górny na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-12-25].
• Kazimierz Górny [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-15]  (ang.).