Kazimierz Czarnocki

Kazimierz Czarnocki (ur. 22 sierpnia 1912 w majątku Burakowce, w gminie Lachowicze^[1], zm. 2 grudnia 1981^[2]) – polski dziennikarz, w czasie II wojny światowej żołnierz Konfederacji Narodu i Armii Krajowej, członek Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, po II wojnie światowej działacz społeczny w Elblągu, działacz sportowy, prezes Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego.

Był synem Michała Czarnockiego i Oliwii Czarnockiej, z d. Szreniawy Węgleńskiej. Jego ojciec był w okresie międzywojennym urzędnikiem państwowym, po II wojnie światowej pełnił funkcje kierownicze w PGR-ach^[1].

W 1931 ukończył Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem, w 1936 studia na Wydziale Konsularnym Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie^[1]. W latach 1936–1938 był dziennikarzem warszawskich pism Kurier Polski i Czas^[3]. W 1938 został dyrektorem ekspozytury Ligi Morskiej i Kolonialnej w Brześciu nad Bugiem^[3]. Równocześnie był korespondentem Polskiej Agencji Telegraficznej, redaktorem naczelnym tygodnika Polesie i pisma Ruch Polesia. Związany był z Obozem Narodowo-Radykalnym^[4].

Po wybuchu II wojny światowej został członkiem Konfederacją Narodu. Według własnej relacji kierował Wydziałem Techniki i Kolportażu w Komisji Propagandowej KN, następnie był komendantem grupy załóg wydzielonych Lwów i Wilno, od 1942 dowódcą rejonu operacyjnego Mazowsze^[5]. W grudniu 1942 został członkiem Armii Krajowej, służył w kontrwywiadzie Oddziału Warszawa AK], w referacie Informacji Różnych, następnie jako kierownik Referatu Prasy i Spraw Miejskich. W tym czasie wydał broszurę Mit wielkiej Polski^[4]. Bezpośrednio przed wybuchem powstania warszawskiego opuścił miasto i zamieszkał w Milanówku. Na początku 1945 nawiązał kontakt ze swoim przełożonym z kontrwywiadu Wincentym Kwiecińskim. Był jego faktycznym zastępcą w strukturach wywiadowczych Organizacji NIE, następnie jako szefa Wydziału Informacji Obszaru Centralnego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, prezesa Obszaru Centralnego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość i prezesa III Zarządu Głównego WiN^[6]. Formalnie w komendzie Obszaru Centralnego WiN i następnie w III Zarządzie Głównym WiN pełnił funkcję I zastępcy ds. politycznych^[7]. Redagował także miesięcznik Obszaru Centralnego WiN Honor i Ojczyzna^[8]. Był członkiem i sekretarzem Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Demokratycznych Polski Podziemnej^[9].

W czerwcu 1946 został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i w nieznanych okolicznościach zwerbowany do współpracy^[10]. Przyczynił się do zatrzymania w styczniu 1947 Wincentego Kwiecińskiego^[11]. Po likwidacji III Zarządu Głównego WiN uczestniczył w rozpracowywaniu siatki wywiadowczej Witolda Pileckiego^[12].

Od 1951 mieszkał w Elblągu. Tam w latach 1953-1958 był kierownikiem oddziału Dziennika Bałtyckiego^[2]. Od 1951 należał do Stronnictwa Demokratycznego, w latach 1958-1974 był sekretarzem komitetu powiatowego SD w Elblągu, w latach 1975-1976 przewodniczącym Komitetu Wojewódzkiego SD tamże, od 1976 członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej SD^[6]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Elblągu, jednym z organizatorów Muzeum w Elblągu^[6]. Był redaktorem pracy zbiorowej Z dziejów Elbląga (wyd. 1956) i autorem albumu Elbląg 1945 r. i dziś (wyd. 1969)^[13].

W 1951 został wiceprzewodniczącym koła sportowego Włókniarz Elbląg, od 1953 był jego prezesem. W 1957 został prezesem nowo powstałego klubu sportowego Orzeł Elbląg^[14]. W latach 1964–1968 był prezesem Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego^[15][16]

Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) i Złotym Krzyżem Zasługi, a także Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Odznaką "Zasłużony dla Ziemi Gdańskiej" (1976) i Odznaką "Za zasługi dla rozwoju Elbląga" (1975)^[2][3].

• Tomasz Łabuszewski: Kazimierz Czarnocki. Człowiek do zadań specjalnych. w: Oblicza zdrady?. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2021. ISBN 978-83-8229-068-4.