Karol Wiernicki

Karol Apolinary Wiernicki

Karol, Czarny

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	10 października 1894 Żabin
Data i miejsce śmierci	18 października 1958 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Ośrodek Wyszkolenia Inwalidów
Stanowiska	komendant ośrodka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Karol Apolinary Wiernicki, ps. „Karol”^[1], „Czarny”^[2] (ur. 10 października 1894 w Żabinie, zm. 18 października 1958 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Urodził się 10 października 1894 w Żabinie, w ówczesnym powiecie makowskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Stanisława i Aleksandry^[2].

Szkołę handlową ukończył w Łomży, a następnie wyjechał zagranicę^[2]. W 1914 wstąpił do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Po kilku dniach został przeniesiony do kawalerii Władysława Beliny-Prażmowskiego^[2]. Ranny w bitwie pod Glinianami^[2]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie^[2]. W grudniu 1917, w czasie transportu ze Szczypiorna do Łomży zbiegł^[2].

18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem kawalerii, z jednoczesnym przeniesieniem z 1 Brygady Kawalerii do 1 pułku szwoleżerów^[3]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[4]. Następnie pełnił służbę w 24 pułku ułanów. W listopadzie 1924 został przydzielony z 24 puł. do szwadronu pionierów przy 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie^[5][6]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 14 pułku ułanów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w szwadronie pionierów 4 DK^[7]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8]. W kwietniu tego roku został przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu^[9][10], który w 1930 został przemianowany na 4 szwadron pionierów^[11][12]. Awansował na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[13][14]. W marcu 1939 pełnił służbę w 14 pułku ułanów we Lwowie na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)^[15].

Podczas II wojny w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, m.in. jako komendant Ośrodka Wyszkolenia Inwalidów^[2]. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[2].

Zmarł 18 października 1958 w Londynie^[16]. Został pochowany na South London Cemetery^[16].

• Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17][1]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[18][19]
• Złoty Krzyż Zasługi^[14]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928„w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[20][21]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[22]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.