Karol V Leopold

Ten artykuł dotyczy Karola V Lotaryńskiego (1643-1690), księcia Lotaryngii. Zobacz też: Karol Lotaryński (1712–1780), książę, austriacki dowódca wojskowy, brat cesarza rzymskiego Franciszka I.

Karol V Leopold

książę Lotaryngii
Okres	od 18 września 1675 do 18 kwietnia 1690
Poprzednik	Karol IV Lotaryński
Następca	Leopold I Józef
Dane biograficzne
Dynastia	Dynastia z Vaudémont
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1643 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 1690 Wels
Żona	Eleonora Maria Habsburżanka
Dzieci	Leopold I Józef
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol V Leopold Lotaryński (niem. Karl V. Leopold (Lothringen), fr. Charles V Léopold de Lorraine) (ur. 3 kwietnia 1643 w Wiedniu, zm. 18 kwietnia 1690 w Wels) – książę Lotaryngii w latach 1675–1690, syn Mikołaja Franciszka Lotaryńskiego i Klaudii Lotaryńskiej, przedstawiciel dynastii z Vaudémont.

Jego żoną była Eleonora Maria Józefa Habsburżanka, arcyksiężniczka austriacka. Córka cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Czech i Węgier Ferdynanda III Habsburga i Eleonory Gonzagi, wcześniej była żoną króla Polski Michała Korybuta Wiśniowieckiego.

Po abdykacji króla Jana II Kazimierza Wazy (1668) oraz po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1673), kandydat do tronu polskiego w 1669 i 1674.

W 1664 brał udział w bitwie pod Szentgotthard jako pułkownik, a podczas wojny Francji z koalicją 1672–79 w 1674 pod Seneffe jako generał. Od 1674 dowodził wojskami cesarskimi nad Renem, gdzie 16 czerwca 1674 wspólnie z Caprarą zostali pobici przez marszałka Turenne'a w bitwie pod Sinsheim, ale rok później, a chroniącego się tam naczelnego wodza wojsk francuskich nad Renem wziął do niewoli. W roku 1676 został feldmarszałkiem. W czasie V wojny austriacko-tureckiej dowodził oddziałami niemieckimi przybyłymi na odsiecz Wiednia w 1683. Dowodził centrum wojsk sprzymierzonych w drugiej bitwie pod Parkanami. W 1684 roku pobił Turków pod Vác, a w 1686 zdobył Budę, w 1687 pobił Turków pod Nagyharsány. W ostatnich latach swego życia podczas wojny palatynackiej ponownie dowodził nad Renem (m.in. zdobył Moguncję).