Karol Siekierzyński

Karol Siekierzyński

Data urodzenia	22 października 1907
Data śmierci	26 września 1979
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Zawód, zajęcie	nauczyciel
Miejsce zamieszkania	Sanok
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Rodzice	Karol, Katarzyna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Jan Siekierzyński (ur. 22 października 1907, zm. 26 września 1979) – polski nauczyciel, działacz ochrony przyrody i społeczny, filatelista.

Karol Jan Siekierzyński urodził się w 1907 w sanockiej rodzinie Siekierzyńskich wyznania rzymskokatolickiego^[1][2][3]. Był wnukiem Mikołaja (1818–1906) i Franciszki (1831–1907) Siekierzyńskich oraz synem pogrobowcem Karola Siekierzyńskiego (ur. 1858, zm. 30 czerwca 1907^[2], kominiarz, radny miejski w Sanoku^[4][5]) i Katarzyny z domu Rutkowskiej (1872–1954)^[2][6][1]. Był bratem Amalii (ur. 1891), Edwarda (1893���1956), Kazimierza (ur. 1895, urzędnik^[7]), Zofii Michaliny (1897–1900)^[8][9], Marii (1899–1962, po mężu Węgrzynowicz), Stanisława (ur. 1902), Janiny Stanisławy (ur. 1904, żona Józefa Pohorskiego^[10])^[2][11]. Zamieszkiwał z rodziną w Sanoku przy ulicy Zamkowej nr 310a^[1].

Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii (w roku szkolnym 1921/1922 w II klasie)^[1]. Ukończył studia na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Jagiellońskiego, będąc wychowankiem prof. Władysława Szafera^[3]. W 1934 uzyskał tytuł magistra i w tym czasie podjął pracę w zawodzie nauczycielskim^[12][3].

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 przebywał w Bydgoszczy, gdzie trafił na listę osób przeznaczony do rozstrzelania, jednak zdołał zbiec przed egzekucją^[3]. Podczas trwającej okupacji niemieckiej ukrywał się w Jaśle, angażując się w tajne nauczanie^[3][13]. Po nadejściu frontu wschodniego powrócił do rodzinnego Sanoka^[3]. W październiku 1944 uczestniczył w pierwszym posiedzeniu Rady Pedagogicznej reaktywowanego przedwojennego Gimnazjum im. Królowej Zofii^[14]. Był nauczycielem biologii w przemianowanym Liceum Ogólnokształcącym Męskim w Sanoku^[15][16][12]. Podczas pracy w szkole prowadził gabinet biologiczny, gromadząc w nim eksponaty^[17]. Łącznie przepracował w sanockim gimnazjum i liceum ok. 30 lat^[3]. Odszedł na emeryturę w latach 60.^[18]. Został zapamiętany jako ceniony pedagog i jeden z najpopularniejszych nauczycieli w Sanoku^[12][3].

Zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej w Sanoku: w kadencji 1950–1954 podczas sesji 31 marca 1954 został powołany do Komisji Urządzania Osiedli w miejsce Zdzisława Beksińskiego, w kadencji 1954–1958 w październiku 1956 został powołany do rady w miejscu odwołanych dyscyplinarnie radnych^[19]. W 1957 był autorem wniosku proponującego utrzymanie historycznych nazw ulic w Sanoku oraz z zasady nienadawania nowych nazw ulic nazwiskami żyjących jeszcze patronów, a także został członkiem specjalnej komisji ds. czynszów^[20]. W kadencji MRN 1961–1965 zasiadał w Komisji Oświaty i Kultury^[21]. Był działaczem sanockiego oddziału Towarzystwa Wiedzy Powszechnej^[22][3]. Był działaczem koła ZBoWiD w Sanoku i prelegentem z ramienia tej organizacji^[13]. Pod koniec lat 70. był bezpartyjny^[13].

Kontynuując dzieło prof. Szafera jako miłośnik przyrody działał na rzecz jej ochrony i zachowania środowiska naturalnego oraz krajobrazu zarówno w Sanoku jak i na Podkarpaciu, prowadził wykłady, prelekcje i odczyty w tym zakresie, współpracował z przedstawicielami UJ i PAN, był uważany za pioniera działań w tym kierunku^{[23][12][3][24]}. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Miejskiego Ligi Ochrony Przyrody, w latach 70. był także członkiem zarządu wojewódzkiego LOP^[3][25]. Jako emerytowany nauczyciel na początku lat 70. opracował program ochrony naturalnego środowiska w Sanoku i okolicach^[26].

Pasjonował się filatelistyką, był działaczem Polskiego Związku Filatelistów, należał do koła 58 PZF w Sanoku, którego był prezesem od czasu powstania (w 1975 koło obchodziło 25-lecie), otrzymywał wiele odznaczeń i nagród na ogólnokrajowych imprezach filatelistycznych, był organizatorem wystaw i pokazów w tej dziedzinie w Sanoku^{[27][28][29][30][31][12][3]}. Był członkiem działającego przy sanockiej bibliotece od 1956 Koła Miłośników Książki^[32]. Działał także w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (był prelegentem^[33]), Towarzystwie Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka, ruchu spółdzielczym^[3]. –ie udzielał się w spotkaniach Zakładowego Klubu Seniora Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”, nie będąc jego członkiem^[34].

Zamieszkiwał przy ulicy Żwirki i Wigury w Sanoku^[35]. Celem poszerzenia ulicy biegnącej przy swoim domu odstąpił w tym celu część ogrodu z własnej posesji^[36].

Zmarł 26 września 1979^[37][38]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku^[24].

Osobę nauczyciela Karola Siekierzyńskiego ciepło wspominał Alfred Andrzej Burnatowski^[39].

• Złoty Krzyż Zasługi^[12][3]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)^[40][12][3]
• Srebrna Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1976)^[41][12]
• Złota Odznaka ZNP^[12][3]
• Złota odznaka PZF^[12]
• Złota odznaka TWP^[3]
• Złota odznaka LOP^[3]
• Medal 50-lecia LOP^[3]
• Inne odznaczenia^[12]
• Dyplom uznania za całokształt działalności przyznany przez Zarząd Wojewódzki Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1977)^[22]

• Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949–1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
• Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.