Kamarina

Kamarina (gr. Καμάρινα Kamárina, łac. Camarina) – kolonia Syrakuz na południowo-wschodnim wybrzeżu Sycylii.

Historia

Położona ok. 100 km na zachód od Syrakuz, pomiędzy rzekami Oanis i Hyparis (dzis. Ippari), na południowym brzegu tej drugiej (stanowiącej naturalną fosę obronną), u jej ujścia miała dwa porty^[1]. Założona według Tukidydesa (Wojna peloponeska VI 5,3) w roku 598 p.n.e.^[2], po buncie podjętym z udziałem miejscowych Sykulów przeciw Syrakuzańczykom, została ok. 550 p.n.e. przez nich zniszczona i włączona do strefy ich posiadłości sycylijskich^[3]. Tyran Gelon po opanowaniu Syrakuz dla pomnożenia ich populacji przesiedlił tam całą ludność Kamariny^[4]. W okresie wojny peloponeskiej początkowo występowała wiernie po stronie Aten, później jako sprzymierzeniec Syrakuz, przeciwko nim, w sojuszu z symmachią spartańską^[5]. W latach konfliktu tyrana Dionizjusza z Kartaginą część ludności opuściła miasto, które ostatecznie zostało przez Kartagińczyków przejęte i wśród kilku innych zmuszone do zburzenia własnych umocnień oraz płacenia stałego trybutu^[6].

Ostatniego okresu pomyślności miasto doświadczyło za rządów syrakuzańskiego Timoleona, który wyparł Kartagińczyków na zachód wyspy, a Kamarinę zasiedlił (339) nowymi osadnikami. W późniejszych czasach jej okolice pustoszone były przez wojska tyrana Agatoklesa (309 p.n.e.) i przez Mamertynów (279), zanim w trakcie działań pierwszej wojny punickiej zdobyli je w 258 p.n.e. Rzymianie: miasto zostało zburzone, mieszkańcy sprzedani w niewolę^[1].

Pindar w swym utworze (Oda olimpijska V, 2) wskazuje, iż nazwę kolonii wywodzono od patronującej pobliskiemu jezioru okeanidy Kamariny^[a]. Potwierdzeniem tego mitycznego przekazu jest wyobrażenie eponimicznej nimfy z łabędziem na lokalnych monetach emitowanych w V wieku p.n.e.^[7]

Polis tego nie należy mylić z italskimi miastami Camerinum i Cameria^[8].

Zobacz też

Uwagi

↑ Osuszeniem tego jeziora mieszkańcy miasta nierozważnie ułatwili Syrakuzańczykom jego zdobycie (553); powstało stąd powiedzenie Camarinam ne moveas (nie ruszaj Kamariny), jako przysłowiowe znane też renesansowym autorom polskim, jak Marcin Bielski (Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska. T. 2. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1901, s. 318).

Przypisy

↑ ^a ^b Der Kleine Pauly 1979 ↓.
↑ Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 763.
↑ Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 160, 253.
↑ Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 325.
↑ Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 414 nn.
↑ Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 555-556.
↑ Sabine Schultz: Griechische Münzen der klassischen Zeit. Leipzig: Insel Verlag, 1972, il. 27, s. 61.
↑ Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 132.

Bibliografia

N.G.L. Hammond: Dzieje Grecji. Wyd. 3. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994. ISBN 83-06-02383-8. OCLC 76282748.
Der Kleine Pauly. Lexikon der Antike. T. 3. München: Deutscher Taschenbuchverlag, 1979, kol. 96-97. ISBN 3-423-05963-X.

[7] Osuszeniem tego jeziora mieszkańcy miasta nierozważnie ułatwili Syrakuzańczykom jego zdobycie (553); powstało stąd powiedzenie Camarinam ne moveas (nie ruszaj Kamariny), jako przysłowiowe znane też renesansowym autorom polskim, jak Marcin Bielski (Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska. T. 2. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1901, s. 318).

[CITEREF''Der_Kleine_Pauly''1979-1] Der Kleine Pauly 1979 ↓.

[CITEREF''Dzieje_Grecji''1994763-2] Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 763.

[CITEREF''Dzieje_Grecji''1994160,_253-3] Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 160, 253.

[CITEREF''Dzieje_Grecji''1994325-4] Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 325.

[CITEREF''Dzieje_Grecji''1994414_nn-5] Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 414 nn.

[CITEREF''Dzieje_Grecji''1994555-556-6] Dzieje Grecji 1994 ↓, s. 555-556.

[8] Sabine Schultz: Griechische Münzen der klassischen Zeit. Leipzig: Insel Verlag, 1972, il. 27, s. 61.

[9] Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 132.

[1]