Juliusz Łukasiewicz (inżynier)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
inżynier |
Juliusz Łukasiewicz (ur. 7 listopada 1919 w Warszawie, zm. 31 marca 2018[1] w Ottawie) – polski inżynier i profesor mieszkający w Kanadzie, specjalista aerodynamiki szybkości naddźwiękowych. Syn Juliusza.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent I Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie (matura 1937)[2]. Następnie spędził rok we Francji, gdzie studiował historię tego kraju na Sorbonie[3]. Wrócił do Polski, jesienią 1938 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechaniki Politechniki Warszawskiej[3]. Doktoryzował się na Uniwersytecie Londyńskim w 1966 roku. Pracował m.in. w Centrum Badań Lotnictwa. W latach 1958–1968 był dyrektorem Von Karman Gas Dynamics Facility, Arnold Engineering Center, w Tennessee. Laboratoria te wykonały dużą część badań aerodynamicznych programu Apollo (lądowanie człowieka na Księżycu w 1969 roku).
W czasie II wojny światowej służył w polskich siłach zbrojnych we Francji i Wielkiej Brytanii[4]. Działał na rzecz przyjęcia Polski do NATO.
Gdy zasadnicze problemy aerodynamiki lotu naddźwiękowego zostały rozwiązane w latach 50. i 60. i gdy negatywne wpływy uprzemysłowienia i techniki stały się coraz bardziej widoczne, zainteresowania jego zwróciły się w kierunku analizy problemów, którymi charakteryzują się rozwinięte społeczeństwa Zachodu.
W Polsce ukazała się jego książka Eksplozja ignorancji. Juliusz Łukasiewicz wskazuje w niej na ograniczenia ludzkiego umysłu i niezdolność nauk społecznych do zrozumienia społeczeństwa przemysłowego. Zdaniem autora, społeczeństwa Zachodu są całkowicie pogrążone w sztucznym środowisku cywilizacji przemysłowej, niepomnym jego istnienia, jego zasadniczych właściwości i nieuniknionych konsekwencji. Złożoność i dynamika cywilizacji przemysłowej przekraczają możliwości kierowania i zarządzania nim. Analizując ten groźny obraz, autor omawia również pozytywne osiągnięcia cywilizacji przemysłowej. Po raz pierwszy w dziejach ludzkości na Zachodzie pokojowa współpraca i współzawodnictwo zastąpiły wojnę.
Profesor Łukasiewicz ufundował coroczną nagrodę dla najlepszego ucznia II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego w Warszawie, w dziedzinie nauk ścisłych, za bardzo dobre wyniki w nauce i wzorową postawę uczniowską (od 1996)[5].
Żona: Halina Drymmer (1921-1985) – córka Wiktora T. Drymmera, synowie: Piotr i Marek.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Juliusz Łukasiewicz. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2018-06-11]. (pol.).
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im.Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 309. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ a b Juliusz Łukasiewicz (7.11.1919 - 31.03.2018). wyborcza.pl, 2018-10-24. [dostęp 2024-09-11].
- ↑ Julius Lukasiewicz Obituary. ottawacitizen.remembering.ca, 2018-04-04. [dostęp 2024-09-12].
- ↑ Prof. Juliusz (Luke, Julek) Łukasiewicz, Jr, D.Sc. (Imperial College) (1919 – 2018). [dostęp 2024-11-28].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Drymmer W. T.: W służbie Polski, Warszawska Oficyna Wydawnicza „Gryf”, Instytut Historii PAN, Warszawa 1998
- Łukasiewicz J.: Eksplozja ignorancji, Wydaw. Oficyna Naukowa, Warszawa 2000, ISBN 83-85505-92-X (The Ignorance Explosion. Understanding Industrial Civilization, 1994)
- Łukasiewicz J.: „Dziennik Żołnierza”: rok pierwszy, Bellona, Warszawa, 2001
- Łukasiewicz J.: Rue Lukasiewicz: glimpses of a life, Wydaw. Oficyna Naukowa: Golden Dog Press, Warszawa: Ottawa 2010