Przejdź do zawartości

Julian Piasecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Marian Piasecki
Marulski, Bogusław, Wiktor
Ilustracja
mjr Julian Piasecki (1933)
major dyplomowany saperów major dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1896
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

3 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

36 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
od lewej: Józef, Julian i Henryk Piaseccy

Julian Marian Piasecki, ps. „Marulski”[1], „Bogusław”, „Wiktor” (ur. 13 lutego 1896 w Stanisławowie, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – major dyplomowany saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, I wiceminister komunikacji, inżynier.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Stanisławowie, w ówczesnym powiecie nowomińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Tomasza i Anny z Piątkowskich. Był bratem Józefa Mariana (1894–1944) i Mariana Brunona (1904–1980)[2].

Ukończył w 1913 roku Gimnazjum Filologiczne Wojciecha Górskiego w Warszawie. W ostatnich latach nauki był czynny w Wolnej Szkole Wojskowej, a potem w „Strzelcu”[2].

Od sierpnia 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (Okręg Ib Warszawa). We wrześniu 1917 został mianowany na stopień podchorążego POW. Równocześnie w latach 1915–1918 studiował na Politechnice Warszawskiej[2].

Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” w Szkole Podchorążych w Warszawie[3]. Po zakończeniu wojny z bolszewikami pełnił służbę w 74 pułku piechoty w Lublińcu. 2 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1529. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923–1924 był odkomenderowany Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów. W 1924 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynierii, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 1 listopada 1925 roku rozpoczął naukę na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, na stanowisko asystenta. Obowiązki wykładowcy łączył z funkcją starszego asystenta w Katedrze Dróg Żelaznych na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 2. lokatę w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[5]). W listopadzie 1932 został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[6]. 22 listopada 1933 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[7][8]. W stanie nieczynnym pozostawał do 1939 roku[5].

Od 1933 roku pełnił funkcję pierwszego wiceministra komunikacji. 20 października 1934 roku dokonał otwarcia mostu im. Ignacego Mościckiego w Puławach[9]. Był członkiem Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego i prezesem Automobilklubu Polskiego. Szef Biura Studiów i Planowania OZN w 1939 roku[10].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku obowiązki pierwszego wiceministra komunikacji łączył z funkcją szefa II Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza.

Podczas okupacji niemieckiej w Obozie Polski Walczącej. 2 sierpnia 1944 roku został ciężko ranny podczas walk powstańczych. Zmarł następnego dnia w Szpitalu Maltańskim. Pochowany w zbiorowej mogile przy szpitalu. Jego zwłoki nie zostały później odnalezione[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
  2. a b c d Kubiatowski 1980 ↓, s. 780-782.
  3. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 439.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  5. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 424.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 20.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263, 22 listopada 1934 roku czas pozostawania w stanie nieczynnym został mu przedłużony o kolejny rok.
  9. Chwaściński 1997 ↓, s. 164
  10. Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1939, Warszawa 1939, s. 73.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1722.
  12. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  13. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
  14. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 75.
  16. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
  17. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929, s. 365.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]