Julian Piasecki

Julian Marian Piasecki

Marulski, Bogusław, Wiktor

mjr Julian Piasecki (1933)
major dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1896 Stanisławów
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	36 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Julian Marian Piasecki, ps. „Marulski”^[1], „Bogusław”, „Wiktor” (ur. 13 lutego 1896 w Stanisławowie, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – major dyplomowany saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, I wiceminister komunikacji, inżynier.

Urodził się w Stanisławowie, w ówczesnym powiecie nowomińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Tomasza i Anny z Piątkowskich. Był bratem Józefa Mariana (1894–1944) i Mariana Brunona (1904–1980)^[2].

Ukończył w 1913 roku Gimnazjum Filologiczne Wojciecha Górskiego w Warszawie. W ostatnich latach nauki był czynny w Wolnej Szkole Wojskowej, a potem w „Strzelcu”^[2].

Od sierpnia 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (Okręg Ib Warszawa). We wrześniu 1917 został mianowany na stopień podchorążego POW. Równocześnie w latach 1915–1918 studiował na Politechnice Warszawskiej^[2].

Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” w Szkole Podchorążych w Warszawie^[3]. Po zakończeniu wojny z bolszewikami pełnił służbę w 74 pułku piechoty w Lublińcu. 2 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1529. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923–1924 był odkomenderowany Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów. W 1924 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynierii, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 1 listopada 1925 roku rozpoczął naukę na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, na stanowisko asystenta. Obowiązki wykładowcy łączył z funkcją starszego asystenta w Katedrze Dróg Żelaznych na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 2. lokatę w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa^[5]). W listopadzie 1932 został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu^[6]. 22 listopada 1933 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 12 miesięcy^[7][8]. W stanie nieczynnym pozostawał do 1939 roku^[5].

Od 1933 roku pełnił funkcję pierwszego wiceministra komunikacji. 20 października 1934 roku dokonał otwarcia mostu im. Ignacego Mościckiego w Puławach^[9]. Był członkiem Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego i prezesem Automobilklubu Polskiego. Szef Biura Studiów i Planowania OZN w 1939 roku^[10].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku obowiązki pierwszego wiceministra komunikacji łączył z funkcją szefa II Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza.

Podczas okupacji niemieckiej w Obozie Polski Walczącej. 2 sierpnia 1944 roku został ciężko ranny podczas walk powstańczych. Zmarł następnego dnia w Szpitalu Maltańskim. Pochowany w zbiorowej mogile przy szpitalu. Jego zwłoki nie zostały później odnalezione^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4966 – 1921^[11]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za wybitne zasługi dla kolejnictwa polskiego”^[12]
• Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13][1][14]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie (po raz pierwszy w 1921^[15])^[16]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”^[17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918–1928 – 12 grudnia 1929^[18]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Piotr Stawecki, O dominacji wojskowych w państwowym aparacie cywilnym w Polsce w latach 1926–1939, Wojskowy Przegląd Historyczny, Nr 3 (35), Warszawa 1965.
• Jerzy Kubiatowski: Julian Marian Piasecki. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Polska Akademia Nauk, 1980.
• Bolesław Chwaściński: Mosty na Wiśle i ich budowniczowie. Warszawa: Fundacja Rozwoju Nauki w Zakresie Inżynierii Lądowej im. A. i Z. Wasiutyńskich, 1997, s. 413. ISBN 83-905390-2-0.
• Przygotowania komunikacji wojskowej do wojny w 1939 r. Relacja gen. bryg. Aleksandra Szychowskiego (wstęp i opracowanie, Witold Rawski i Zbigniew Wojciechowski), Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 4 (209) z 2005 r., s. 167–189.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

• Publikacje Juliana Piaseckiego w bibliotece Polona