Przejdź do zawartości

José Miguel de Carvajal y Manrique

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
José Miguel de Carvajal
Ilustracja
Portret księcia San Carlos pędzla Francisca Goi
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1771
Lima

Data i miejsce śmierci

17 lipca 1828
Paryż

Hiszpański pierwszy sekretarz stanu
Okres

od 1814
do 1814

Poprzednik

José Luyando

Następca

Pedro Cevallos Guerra

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Hiszpania) Krzyż Wielki Orderu Karola III (Hiszpania) Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Krzyż Wielki Orderu Świętego Hermenegilda (Hiszpania) Order Alcántara (Hiszpania) Order Ducha Świętego (Francja) Order Świętego Michała (Francja) Order Świętego Januarego (Sycylia) Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Gwelfów (Hanower) Odznaka Lilii
Multimedia w Wikimedia Commons

José Miguel de Carvajal, Vargas y Manrique, książę San Carlos, hrabia Castillejo y del Puerto, Grand Hiszpanii (ur. 8 maja 1771 w Limie, zm. 17 lipca 1828 w Paryżu) – hiszpański arystokrata i wojskowy, absolutysta i reakcjonista związany z dworem hiszpańskiego króla Ferdynanda VII[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Limie, w kolonialnym wicekrólestwie Peru. Był synem Mariana Joaquína de Carvajal y Brun, aktywnego członka takich instytucji naukowych jak Królewska Akademia Historii, Hiszpańska Akademia Królewska i Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda[2].

Król Karol IV mianował go opiekunem swojego następcy, księcia Asturii, przyszłego Ferdynanda VII. Pałacową funkcję zarządcy mayordomo mayor pełnił w latach 1805–1807. Zdobył zaufanie i przyjaźń księcia, odegrał ważną rolę w czasie zamieszek w Aranjuez w 1808, podczas których obalono pierwszego ministra Manuela Godoya, osobistego książęcego wroga. Towarzyszył Ferdynandowi w czasie niewoli na zamku w Valençay, gdzie od 1808 do 1813 więził go Napoleon Bonaparte[3].

Po wstąpieniu Ferdynanda VII na tron i przywróceniu monarchii absolutnej Carvajal został wynagrodzony przez króla za swoją wierność i służbę. Po raz drugi otrzymał stanowisko mayordomo mayor i awans do stopnia generała porucznika. Został także pierwszym sekretarzem stanu w 1814, jednak król pozbawił go stanowiska w tym samym roku, pod pretekstem zaawansowanej krótkowzroczności Carvajala. W zamian został delegowany na kongres wiedeński. Po raz trzeci został mayordomo mayor w latach 1814–1815. W latach 1814–1816 został także dyrektorem Banku Hiszpanii oraz, mimo że nie interesował się literaturą, Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. W tej instytucji pozwalniał liberałów i afrancesados (zwolenników francuskiego oświecenia), aby zastąpić ich swoimi znajomymi[3].

W 1814 zarząd Kanału Aragońskiego zlecił wykonanie indywidualnych portretów króla Ferdynanda VII i księcia San Carlos do swojej siedziby. Obrazy namalował Francisco Goya, który złagodził mankamenty urody księcia, takie jak wydatna żuchwa i orli nos[4][1].

Po rewolucyjnym okresie liberalnego trzylecia (1820–1823) jako członek Rady Państwa bronił idei absolutyzmu[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b El duque de San Carlos. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2020-12-19]. (hiszp.).
  2. ↑ Covadonga de Quintana Bermúdez de la Puente: Mariano Joaquín de Carvajal-Vargas y Brun. Conde de Castillejo (V), conde del Puerto (VIII). Real Academia de la Historia. [dostęp 2020-12-19]. (hiszp.).
  3. ↑ a b c Arturo Ansón Navarro: Retrato del Duque de San Carlos. W: Praca zbiorowa: Realidad e imagen. Goya 1746–1828. Zaragoza: Electa, 1996, s. 178–179. ISBN 84-8156-130-4.
  4. ↑ Miguel Beltrán Lloris, Juan Ángel Paz Peralta: Guía del Museo de Zaragoza. Zaragoza: Gobierno de Aragón, 2003, s. 342–343. ISBN 84-7753-960-X.
  5. ↑ F. Magendie: Formulario para la preparación y uso de varios medicamentos nuevos. Paryż: Librería de J. Renouard, 1826. (hiszp.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=José_Miguel_de_Carvajal_y_Manrique&oldid=69429732”