Jerzy Stuhr

Jerzy Stuhr

Jerzy Stuhr (2015)
Imię i nazwisko	Jerzy Oskar Stuhr
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1947 Kraków
Data i miejsce śmierci	9 lipca 2024 Kraków
Zawód	aktor, reżyser, polonista, nauczyciel akademicki
Współmałżonek	Barbara Stuhr (1971–2024; jego śmierć)
Lata aktywności	1971–2024
Zespół artystyczny
Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1971–2001)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie, zm. 9 lipca 2024 tamże) – polski aktor teatralny, dubbingowy i filmowy, reżyser, filolog, pedagog i pisarz, profesor sztuk teatralnych.

Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów^[1]. W swoich filmach i rolach aktorskich często prezentował losy polskiego inteligenta^[2]. Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej Orła za osiągnięcia życia (2018). W 2008 nagrodzony Złotą Kaczką i wybrany najlepszym aktorem komediowym stulecia. W latach 1990–1996 oraz 2002–2008 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

Urodził się 18 kwietnia 1947 w Krakowie jako jedyne dziecko Tadeusza Stuhra i jego żony Marii z domu Chorąży, którzy pobrali się 6 czerwca 1946^[3][4]. Jego matka była księgową w Miejskim Handlu Detalicznym oraz w teatrze Banialuka w Bielsku-Białej^[5][6], a ojciec – prokuratorem^[7]. Pochodził z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem, a pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów oraz Leopold Stuhrowie – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879^[8][9]. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę przy Rynku Podgórskim i założył restaurację^[10]. Dziadkiem aktora był Leopold Antoni Stuhr (ur. 1885)^[11][12], lecz Jerzy Stuhr dziadkiem nazywał jego starszego brata – Oskara Stuhra^[11], adwokata i działacza Stronnictwa Narodowego^{[13][14][15][16]}.

Kiedy miał sześć lat, przeniósł się z rodzicami do Katowic, później do Cieszyna, aż w końcu osiedlili się w Bielsku-Białej, gdzie ukończył naukę w III Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego^[17][18][19]. Jako nastolatek był prześladowany w szkole przez rówieśników ze względu na swoje niemieckobrzmiące nazwisko^[20]. W okresie licealnym zaczął występować na scenie jako aktor i udzielał się w szkolnych kółkach teatralnych^[21]. Pracował także jako bileter i organizator widowni w Teatrze Banialuka w Bielsku-Białej^[22].

Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim^[3][23] i Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Podczas studiów udzielał się aktorsko w Kole Naukowym Studentów oraz pracował jako wodzirej w Estradzie Krakowskiej^[24]. W 1990 habilitował się na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie^[25]. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Wypromował doktorat Jacka Łumińskiego^[26]. W 2007 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach^[23].

Rozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze w Krakowie, w którym zadebiutował rolą Belzebuba w Dziadach, a następnie zagrał m.in. Wysockiego w Nocy listopadowej, Piotra Wierchowieńskiego w Biesach i Jaszę w Wiśniowym sadzie^[27][28]. Na wielkim ekranie zadebiutował jako stażysta w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971)^[29]. W kolejnych latach zagrał epizody m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. Wziął udział, kreując postać reżysera Jerzego Burskiego, w zdjęciach próbnych do filmu Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976)^[30].

W 1976 zagrał swoją pierwszą główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyzny, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku, w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980)^[31][32]. W tym okresie zagrał jeszcze w dwóch innych filmach reżysera: asystenta Stefana Bednarza w Bliźnie (1976) i Filipa Mosza, głównego bohatera Amatora (1979)^[32]. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka^[33] i Seans Sławomira Idziaka, a także film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym zagrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza^[32]. Również w drugiej połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą, co zapewniło mu ogólnopolską popularność^[34].

W 1977 na 15. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wykonał piosenkę pt. Śpiewać każdy może^[35]. Wykonanie celowo łamało konwencje przyjęte dla prezentacji festiwalowych przebojów^[35]. Piosenka została przyjęta przez publiczność z wielkim aplauzem i spotkała się z mieszanymi uczuciami jurorów, a ostatecznie zyskała popularność i doczekała się odniesień w polskiej popkulturze^[35].

W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne^[36]. Nawiązał także współpracę pedagogiczną ze Szkołą Teatralną w Bolonii, Teatro Stabile w Trieście i Università degli Studi di Palermo oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji^[32][36]. W 1982 za rolę w Mątwie Witkacego, wystawionej na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Spoleto, otrzymał Nagrodę Krytyki Włoskiej dla najlepszego aktora zagranicznego we Włoszech za „opanowanie języka włoskiego i jakość interpretacji”^[37]. W tym okresie zaczął występować z recitalem Patricka Süskinda Kontrabasista, który premierowo pokazał na festiwalu w Parmie^[38].

Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w innych filmach z lat 80.: Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).

W 1990 został rektorem PWST w Krakowie^[39] i piastował to stanowisko przez kolejne sześć lat. W latach 1991–1993 był członkiem rady do spraw kultury przy Prezydencie RP^[40].

W 1994 zadebiutował jako reżyser filmowy produkcją Spis cudzołożnic (1995), do której napisał także scenariusz^[41] i w której zagrał główną rolę (Gustawa). Następnie zagrał pięć ról w wyreżyserowanych przez siebie Historiach miłosnych (1997), za które otrzymał nagrodę za najlepszy film zagraniczny na festiwalu filmowym we Włoszech (Cinecittà) i które zaprezentował na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji^[42]. Wykreował także komediową postać komisarza Ryby w filmie Juliusza Machulskiego Kiler (1997) oraz w jego kontynuacji, Kiler-ów 2-óch (1999). W 1998 otrzymał nagrodę Narodowego Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych^[36] oraz został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej^[40]. Użyczył głosu Osłowi w polskiej wersji filmu animowanego Shrek (2001) oraz jego kontynuacjach^[43]. W latach 2000. nagrał serię audiobooków z baśniami Hansa Christiana Andersena na zlecenie wydawnictwa Media Rodzina^[44]. Współpracował z RMF FM przy kampanii „Prawda czy fałsz?” oraz czytał Przygody dobrego wojaka Szwejka. Został członkiem rady programowej radia RMF Classic.

W latach 2002–2008 ponownie piastował stanowisko rektora krakowskiej PWST. Zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Pogoda na jutro (2003), za który otrzymał wiele międzynarodowych nagród, m.in. Nagrodę Fipresci na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wiesbden oraz nagrody publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Operatorów Filmowych „Manaki Brothers” w Macedonii i na 27. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Denver^[45][46]. W 2004 na łamach „Gazety Krakowskiej” zaczęły być publikowane jego rozmowy z Marią Malatyńską^[47]. W 2005 otrzymał nagrodę im. Roberta Bressona od Papieskiej Rady Kultury^[36]. W 2006 otrzymał Krakowski Laur „dla człowieka godzącego sztukę, naukę i biznes”^[48][49]. Zagrał epizodyczną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Korowód (2007)^[50]. Zagrał z Maciejem Stuhrem w filmie Obywatel (2014), którego był także reżyserem.

Wielokrotnie zabierał głoś w kwestiach społecznych i politycznych^[51], a także działał na rzecz organizacji społecznych i charytatywnych. W latach 2005–2017 pełnił funkcję przewodniczącego rady fundacji Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci im. ks. Józefa Tischnera^[40][52]. Współpracował też m.in. z Fundacją im. Ks. Jana Kaczkowskiego, działając na rzecz chorych onkologicznie^[53]. Od 2006 był członkiem rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej^[40].

W 1971 poślubił Barbarę Kóskę, skrzypaczkę (późniejszą artystkę Capelli Cracoviensis i założycielkę zespołu Amar Corde), z którą znał się od dzieciństwa^[54][55]. Miał dwoje dzieci: Macieja (ur. 1975) i Mariannę (ur. 1982)^[56].

Określał się jako „Mitteleuropejczyk”^[57]. W jednym z wywiadów stwierdził, że najbliższe jego poglądom były postulaty lewicy^[51].

Interesował się piłką nożną; kibicował Polonii Bytom i Wiśle Kraków^[58], w której barwach w 1988 wystąpił w pokazowym meczu piłkarskim^[59]. Został ambasadorem rozgrywanych w Polsce i na Ukrainie Mistrzostw Europy 2012^[60].

17 października 2022 w Krakowie spowodował kolizję drogową – potrącił motocyklistę, prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości^[61], następnie według relacji ofiary próbował uciec z miejsca wypadku^[62]. 30 czerwca 2023 Sąd Okręgowy w Krakowie skazał prawomocnie Jerzego Stuhra karę na 12 tys. zł grzywny i zakaz prowadzenia pojazdów na okres trzech lat. Nakazał także zapłatę 6 tys. zł na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej^[63]. Z krytyką spotkały się późniejsze wypowiedzi Jerzego Stuhra, w których w bagatelizował wypadek i twierdził, że to on jest jego ofiarą ze względu na nagonkę medialną, jaka go spotkała^[64].

W 1988 przeszedł zawał serca^[65], a swoje życie po chorobie opisał w książce pt. „Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce” z 1992^[52]. We wrześniu 2011 zdiagnozowano u niego nowotwór krtani^[66]. W lutym 2016 przeszedł drugi zawał serca^[67]. 13 lipca 2020 przeszedł udar mózgu^[68][69]. W 2023 u aktora nastąpiła wznowa nowotworu; przeszedł wówczas zabieg usunięcia krtani^[70].

Zmarł w Krakowie 9 lipca 2024^[71][72]. 17 lipca 2024, po mszy w kościele św. Piotra i Pawła odprawionej pod przewodnictwem kard. Grzegorza Rysia, jego prochy spoczęły w grobie rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[73].

• 2011 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności pedagogicznej”^[74]
• 1997 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej”^[75]
• 1979 – Złoty Krzyż Zasługi^[76]
• 2005 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[77]
• 2012 – Odznaka „Honoris Gratia”^[78]
• 2000 – Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej^[79]
• 2014 – Order Uśmiechu^[80] oraz członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu (2016)^[81].
• 2007 – Laur Krakowa XXI wieku^[48]
• 1995 – Nagroda Miasta Krakowa^[82]

• 1979 – Brązowe Lwy Gdańskie 6. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych dla najlepszego aktora
• 1987 – Brązowe Lwy Gdańskie 12. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za najlepszą rolę drugoplanową
• 1988 – Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznana w ramach nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą^[83].
• 1994 – Nagroda Specjalna Jury 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Spis cudzołożnic
• 1997 – Złote Lwy 22. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Historie miłosne
• 1997 – Paszport „Polityki”^[84]
• 1999 – Nagroda Specjalna Jury 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Tydzień z życia mężczyzny
• 2005 – Orzeł – nagroda za najlepszą drugoplanową rolę męską za film Persona non grata
• 2007 – Nagroda za najlepszy scenariusz 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Korowód
• 9 listopada 2007 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach^[85], gdzie też był wykładowcą^[86].
• 12 listopada 2008 otrzymał Złotą Kaczkę, zostając wybranym najlepszym aktorem komediowym stulecia.
• Za książkę Stuhrowie. Historie rodzinne, wydaną przez Wydawnictwo Literackie otrzymał przyznawaną przez Śródmiejski Ośrodek Kultury w Krakowie Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca.
• 19 maja 2012 – Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji (razem z Anną Seniuk)^[87].
• 12 listopada 2012 – Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej za „wspaniałe dzieła teatralne i filmowe, przejmujące i porywające kreacje aktorskie oraz refleksyjną i niebanalną memuarystykę”^[88].
• 2012 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii kultura^[89]
• 2014 – Kamień Optymizmu oraz tytuł Aktora NieZwykłego na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu
• 20 września 2014 – Nagroda Specjalna Jury 39. Festiwalu Filmowego w Gdyni za film Obywatel
• 24 sierpnia 2017 – Mocny Solanin na 9. Solanin Film Festiwal 2017 za „walkę o przyzwoitość, szlachetność i dobro zarówno na scenie, jak i w codziennym życiu.”^[90]
• 9 marca 2018 – Orzeł 2018 za osiągnięcia życia^[91].

• Kontrabasista w Kontrabasiście Patricka Süskinda
• Sekretarz w Życiorysie Krzysztofa Kieślowskiego
• Belzebub w Dziadach Adama Mickiewicza
• Piotr Stiepanowicz Wierchowieński w Biesach Fiodora Dostojewskiego
• Piotr Wysocki w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego
• AA w Emigrantach Sławomira Mrożka
• Horodniczy w Rewizorze Nikołaja Gogola
• Porfiry Pietrowicz w Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego
• Król Ryszard w Ryszardzie III Williama Shakespeare’a w Teatrze Ludowym w Krakowie
• Volpone w Volpone albo lis Bena Jonsona w Teatrze Telewizji
• Radost w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry w Teatrze Telewizji

Filmy fabularne

Rok	Tytuł	Rola	Reżyseria
1971	Trzecia część nocy	laborant	Andrzej Żuławski
1971	Milion za Laurę	syn górala	Hieronim Przybył
1972	Na wylot	brat Malisza	Grzegorz Królikiewicz
1973	Przyjęcie na dziesięć osób plus trzy	gość przed pośredniakiem	Jerzy Gruza
1974	Die Schlüssel	prowadzący juwenalia	Egon Günther
1975	Strach	robotnik	Antoni Krauze
1976	Spokój	Antoni Gralak	Krzysztof Kieślowski
1976	Próba ciśnienia	mężczyzna	Tadeusz Junak
1976	Blizna	asystent	Krzysztof Kieślowski
1977	Wodzirej	Lutek	Feliks Falk
1978	Seans	Tomek	Sławomir Idziak
1978	Bez znieczulenia	Jerzy Porębowicz	Andrzej Wajda
1978	Aktorzy prowincjonalni	recenzent	Agnieszka Holland
1979	Szansa	historyk Ejmont	Feliks Falk
1979	Amator	Filip	Krzysztof Kieślowski
1979	Útközben	aktor	Márta Mészáros
1980	Wizja lokalna 1901	radca Wagner	Filip Bajon
1980	Ćma	„elegancki”	Tomasz Zygadło
1981	Przypadek	działacz ZSMP	Krzysztof Kieślowski
1981	Wojna światów – następne stulecie	prawnik	Piotr Szulkin
1981	Z dalekiego kraju	inżynier	Krzysztof Zanussi
1982	Matka Królów	ubek	Janusz Zaorski
1983	Seksmisja	Maks Paradys	Juliusz Machulski
1983	Wir	fotograf	Henryk Jacek Schoen
1983	Przeznaczenie	naczelny	Jacek Koprowicz
1984	Rok spokojnego słońca	Adzio	Krzysztof Zanussi
1984	O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji	Soft	Piotr Szulkin
1984	Medium	Netz	Jacek Koprowicz
1985	Ga, ga. Chwała bohaterom	urzędnik Chudy	Piotr Szulkin
1986	Ucieczka	Czesio	Tomasz Szadkowski
1986	Bohater roku	Lutek	Feliks Falk
1987	Śmierć Johna L.	górnik	Tomasz Zygadło
1987	Pociąg do Hollywood	reżyser	Radosław Piwowarski
1987	Łuk Erosa	docent Ciąglewicz	Jerzy Domaradzki
1987	Kingsajz	nadszyszkownik Kilkujadek	Juliusz Machulski
1988	Obywatel Piszczyk	Piszczyk	Andrzej Kotkowski
1988	Dekalog X	Jerzy	Krzysztof Kieślowski
1989	Deja vu	Pollack	Juliusz Machulski
1990	Życie za życie. Maksymilian Kolbe	włoski prałat	Krzysztof Zanussi
1993	Uprowadzenie Agaty	Ojciec	Marek Piwowski
1993	Trzy kolory. Biały	Jurek	Krzysztof Kieślowski
1994	Spis cudzołożnic	Gustaw	on sam
1996	Matka swojej matki	Roman	Robert Gliński
1997	Kiler	komisarz Ryba	Juliusz Machulski
1997	Historie miłosne	pięć ról: adiunkt, ksiądz, pułkownik Jerzy Matałowski, więzień, petent	on sam
1999	Kiler-ów 2-óch	komisarz Ryba	Juliusz Machulski
1999	Tydzień z życia mężczyzny	Adam	on sam
2000	Duże zwierzę	Zygmunt Sawicki	on sam
2001	Down House	generał Iwolgin	Roman Kachanov
2003	Show	prezes stacji	Maciej Ślesicki
2003	Pogoda na jutro	Józef Kozioł	on sam
2005	Persona non grata	radca ambasady RP	Krzysztof Zanussi
2005	Doskonałe popołudnie	Andrzej	Przemysław Wojcieszek
2006	Il caimano	Jerzy	Nanni Moretti
2007	Korowód	rektor	on sam
2009	Gwiazda Kopernika	Paul van de Volder (głos)	Zdzisław Kudła
2010	Mistyfikacja	Witkacy	Jacek Koprowicz
2010	Io sono con te	mężczyzna	Guido Chiesa(inne języki)
2010	Mundo Invisível. Tributo ao Público de Cinema	on sam	on sam
2011	Habemus papam	Rajski, rzecznik prasowy	Nanni Moretti
2012	L’ultimo papa re	przeor jezuitów	Luca Manfredi(inne języki)
2014	Obywatel	Jan Bratek	on sam
2015	Smok	hejnalista	Tomasz Bagiński
2018	Rimetti a noi i nostri debiti	profesor	Antonio Morabito
2021	Sonata	profesor Henryk Skarżyński	Bartosz Blaschke

Seriale telewizyjne

Rok	Tytuł	Rola	Reżyseria
1972	Odejścia, powroty	dyżurny (odc.3)	Wojciech Marczewski
1979	Z biegiem lat, z biegiem dni…	Alfons Fikalski (odc. 1, 5)	Andrzej Wajda
2022	Mój agent	on sam (odc. 3)	Julia Kolberger

• 1994: Spis cudzołożnic
• 1997: Historie miłosne
• 1999: Tydzień z życia mężczyzny
• 2000: Duże zwierzę
• 2003: Pogoda na jutro
• 2007: Korowód
• 2011: Mundo Invisível. Tributo ao Público de Cinema (Jerzy Stuhr był reżyserem i autorem scenariusza jednego z segmentów filmu^[94])
• 2014: Obywatel

• 1977: Śpiewać każdy może (sł. Jonasz Kofta, muz. Stanisław Syrewicz^[95]; album Płytoteka Dziennika: Poeci Piosenki: Jonasz Kofta, wydanie 2007)^[96]

• Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce. Czytelnik, Warszawa 1992;
• Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, Kraków 2007;
• Stuhrowie. Historie rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008;
• Tak sobie myślę… Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012;
• Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka. Znak, Kraków 2014;
• Kto tam zerka na Kacperka? (wspólnie z Marianną Bończą-Stuhr). Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014;
• Ja kontra bas. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015;
• Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Współautor ks. Andrzej Luter. Mando, 2019;
• Bieg po linie. O sztuce, polityce i świecie rozmawiała Maria Malatyńska. Mando, 2023.

• Jerzy Stuhr: Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, 2007. ISBN 978-83-240-0859-9.
• Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-83-08-04273-1.

• Jerzy Stuhr, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-07-09] .
• Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
• Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
• Jerzy Stuhr w bazie IMDb (ang.)
• Jerzy Stuhr w bazie Filmweb
• GiuseppeG. Sedia GiuseppeG., An Interview with Jerzy Stuhr, Krakow Post, 19 marca 2012 [zarchiwizowane 2014-10-06]  (ang.).
• Jerzy Stuhr na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
• Jerzy Stuhr o swoich rolach, wirtualny album