Jacek Fedorowicz

Jacek Fedorowicz

Jacek Fedorowicz podczas Pol’and’Rock Festival (2018)
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1937 Gdynia
Zawód	aktor estrady, satyryk, rysownik
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jacek Jan Fedorowicz (ur. 18 lipca 1937 w Gdyni) – polski satyryk, aktor, prezenter telewizyjny, artysta malarz, rysownik i felietonista.

Urodził się w Gdyni, w rodzinie warszawian pracujących w polskiej gospodarce morskiej. Jako siedmioletnie dziecko przeżył powstanie warszawskie. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym pw. św. Augustyna^[1]. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dyplom uzyskał w 1960). Był jednym z założycieli (m.in. ze Zbigniewem Cybulskim i Bogumiłem Kobielą) gdańskiego studenckiego teatru Bim-Bom (w latach 1954–1960). Należał do składu aktorskiego tego teatru (główna rola Dobrego Ducha w pierwszym programie pt. Achaaa). Jeszcze w czasie studiów rozpoczął współpracę z gdańskim radiem jako autor i aktor, zaś jako autor i rysownik-karykaturzysta z prasą lokalną i ogólnopolską, tj. „Dookoła świata”, „Po prostu”, „Dziennik Bałtycki”, „Szpilki”, „itd” i inne.

W drugiej połowie lat 60. występował w Telewizji Polskiej, gdzie współtworzył m.in. z Jerzym Gruzą programy rozrywkowe Poznajmy się, Małżeństwo doskonałe, Kariera i Runda. W latach 70. był współautorem radiowego (Program III) magazynu satyrycznego 60 minut na godzinę, gdzie występował w kilkunastu rolach, tworząc m.in. postacie Kolegi Kierownika i Kolegi Kuchmistrza. Prowadził też w radiu poranne pogadanki. Wraz z Piotrem Skrzyneckim prowadził pierwszy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 60. i 70. często występował na estradzie, najpierw w Kabarecie Wagabunda (m.in. z Marią Koterbską, Mieczysławem Czechowiczem i Bogumiłem Kobielą), potem w programie Popierajmy się (z Bohdanem Łazuką, Tadeuszem Rossem, Piotrem Szczepanikiem i Ryszardem Markowskim), a później, do stanu wojennego, w indywidualnych wieczorach autorskich.

W 1980 wstąpił do „Solidarności”, współpracował z Radiem „S” Regionu Mazowsze związku. Na początku stanu wojennego zerwał wszelkie kontakty z państwowymi środkami przekazu. Wraz z żoną Anną zaangażował się w działalność Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Występował głównie na terenach kościelnych, tam urządzał też wystawy swoich karykatur i popierających opozycję rysunków, występował z odczytami w ramach Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Wtedy powstały audycje (audio i video) rozprowadzane na kasetach w tzw. drugim obiegu (emitowało je także Radio Wolna Europa). Jednym z jego pomysłów z tamtych czasów było ośmieszanie reżimowego dziennika telewizyjnego. W 1989 był współautorem audycji przedwyborczych Komitetu Obywatelskiego, w których m.in. omawiał zasady głosowania.

Od 1989 kontynuuje występy w formie wieczorów autorskich. Od 2006 był przez pewien czas gospodarzem seansów Z przymrużeniem kamery pokazywanych w telewizji Kino Polska TV. Od 1999 publikuje cotygodniowe felietony satyryczne – do 2008 w „Gazecie Telewizyjnej” (dodatku „Gazety Wyborczej”), następnie w środowym dodatku kulturalnym „GW”. Jest felietonistą polskiej edycji „Runner's World”^[2].

W latach 90. zaczął prowadzić w TVP program Dziennik Telewizyjny, który następnie przeszedł metamorfozę z programu o charakterze politycznym na program rozrywkowy. W 2005 program ten na kilka miesięcy zmienił nazwę na SEJF (Subiektywny Ekspres Jacka Fedorowicza). W 2006 satyryk odszedł z Telewizji Polskiej. W 2010 i w 2015 był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi^[3][4].

W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej powołany w skład rady programowej TVP^[5].

Żonaty z Anną, z którą ma córkę^[6]. Jego wnukiem jest kucharz i restaurator Mateusz Gessler. Uprawia biegi długodystansowe^[2].

Ordery i odznaczenia

W 2007, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[7]. Order ten odebrał w 2011 z rąk Bronisława Komorowskiego^[8].

W 2009 otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[9].

Nagrody i wyróżnienia

• 1968 – Złoty Ekran (wspólnie z Jerzym Gruzą)
• 1968 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji (wspólnie z Jerzym Gruzą)
• 1975 – Złoty Mikrofon za radiowe programy rozrywkowe
• 1976 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji dla zespołu przygotowującego program 60 minut na godzinę
• 1987 – Nagroda Kulturalna „Solidarności” za programy satyryczne rozprowadzane w drugim obiegu na kasetach video
• 1994 – Nagroda Kisiela w kategorii publicystyki
• 1996 – Wiktor 1996
• 2000 – Grand Prix I Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku i nagroda za najlepszy program satyryczny (Dziennik Telewizyjny), kolejne różne nagrody na tym festiwalu w latach 2002–2006
• 2001 – Wiktor 2000
• 2002 – Gwiazda Telewizji Polskiej statuetka wręczona z okazji 50-lecia TVP „za oryginalne rozrywkowe programy telewizyjne”
• 2005 – Super Wiktor
• 2007 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury^[10]
• 2008 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”^[11]
• 2017 – Gwiazda w Alei Gwiazd w Łodzi^[12]
• 2023 – Gwiazda w Alei Gwiazd Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu^[13]

• 1960: Do widzenia, do jutra – Jurek
• 1963: Kryptonim Nektar – dziennikarz „Echa Warszawy”
• 1965: Zawsze w niedziele – sprawozdawca radiowy (nowela Niedziela trzecia)
• 1965: Walkower – Rybkowski
• 1965: Święta wojna – fryzjer Leon
• 1965: Lekarstwo na miłość – członek
• 1966: Wojna domowa – Jan Cybulski
• 1966: Ściana czarownic – Jurek
• 1966: Małżeństwo z rozsądku – reżyser telewizyjny
• 1966: Lekarstwo na miłość – członek szajki
• 1966: Piekło i niebo – scenarzysta
• 1967: Kochajmy syrenki – Aleksander
• 1969: Polowanie na muchy – reżyser telewizyjny w Nieporęcie
• 1971: Motodrama – Jacek
• 1971: Milion za Laurę – włoski przewodnik po muzeum instrumentów
• 1974: Nie ma róży bez ognia – Janek Filikiewicz
• 1983: Stan wewnętrzny – w roli samego siebie
• 1983: Alternatywy 4 – dyspozytor
• 2010: Orkiestra niewidzialnych instrumentów – drukarz
• 2014: Dzień dobry, kocham cię! – dziadek Pauli
• 2016: Kochaj! – Staszek
• 2019: Pan T. – staruszek
• 2020: Raz, jeszcze raz – teść Pączka

• 1967: Kochajmy syrenki
• 1972: Poszukiwany, poszukiwana (ze Stanisławem Bareją)
• 1974: Nie ma róży bez ognia (ze Stanisławem Bareją)

• Porady estradowca dla kolegów dramatycznych, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1974.
• W zasadzie tak, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1975.
• W zasadzie ciąg dalszy, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1978.
• Felietony i dialogi, Kontakt, Paryż 1988, Pokolenie, Warszawa 1989.
• Wielka encyklopedia kapitalizmu. Wydanie dla początkujących i polityków, Centrum im. Adama Smitha, Warszawa 1997, ISBN 83-86885-55-6.
• PasTVisko, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007, ISBN 978-83-08-04064-5.
• Ja jako wykopalisko, Świat Książki, Warszawa 2011, ISBN 978-83-247-2356-0.
• Będąc kolegą kierownikiem, Świat Książki, Warszawa 2015, ISBN 978-83-8031-179-4.
• Święte krowy na kółkach, Wielka Litera, Warszawa 2017, ISBN 978-83-8032-138-0.
• Chamo Sapiens, Wielka Litera, Warszawa 2018, ISBN 978-83-8032-275-2.
• Mistrz offu, Wielka Litera, Warszawa 2019, ISBN 978-83-8032-397-1.

• Jacek Fedorowicz w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2015-11-15].
• Jacek Fedorowicz w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-11-15].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-11-15].

• Jacek Fedorowicz w bazie Filmweb. [dostęp 2015-11-15].
• Jacek Fedorowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2015-11-15] .
• Jacek Fedorowicz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”. [dostęp 2015-11-15].