Izabella Barcińska

Izabella Barcińska

Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1811 Warszawa
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1881 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Narodowość	Polska
Rodzice	Mikołaj Chopin, Tekla Justyna Chopin
Małżeństwo	Antoni Feliks Barciński
Krewni i powinowaci	Ludwika, Fryderyk, Emilia (rodzeństwo)
Multimedia w Wikimedia Commons

Izabella Barcińska (ur. 9 lipca 1811 w Warszawie, zm. 3 czerwca 1881 tamże) – polska pisarka, siostra Fryderyka Chopina.

Urodziła się w 1811 w Warszawie jako trzecie dziecko Mikołaja Chopina i Justyny z Krzyżanowskich^[1].

Podobnie jak rodzeństwo otrzymała staranne wykształcenie i wychowanie. Gry na fortepianie uczył ją Wojciech Żywny. Wykazywała również talenty literackie, prawdopodobnie pomagała siostrom w napisaniu książki dla dzieci „Ludwik i Emilka”.

Po upadku powstania listopadowego zaangażowała się w działalność patriotyczną, dołączając wraz z siostrą Ludwiką do Związku Patriotycznego Dobroczynności Pań Polskich^[2].

W 1834 wyszła za mąż za Feliksa Antoniego Barcińskiego, profesora matematyki Gimnazjum Wojewódzkiego. Początkowo mieszkali przy ulicy Elektoralnej, później zaś kupili kamieniczkę przy ul. Nowy Świat w Warszawie, gdzie przeprowadzili się również państwo Chopinowie.

W 1836 wydano jej książkę napisaną wspólnie z siostrą Ludwiką, „Pan Wojciech, czyli wzór pracy i oszczędności”. Później Izabella pracowała między innymi w Zakładzie Sierot i Ubogich Dzieci Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności i Dozoru Szkoły Instytutowej, Domu Przytułku i Pracy oraz Domu Przytułku dla Niemowląt, była również opiekunką Zakładów Sierot i Sal Ochrony^[3].

Po śmierci ojca opiekowała się owdowiałą matką, a później także dziećmi swojej przedwcześnie zmarłej siostry Ludwiki. Zajmowała się również spuścizną po Fryderyku^[4].

W 1863 żołnierze pułku litewskiego w odwecie za próbę zamachu na carskiego gubernatora zdemolowali mieszkania w kamienicy Zamoyskich, w której mieszkała, a dobytek wyrzucili przez okna i spalili. Przepadło wtedy wiele pamiątek po Fryderyku, między innymi fortepian, na którym grał podczas pobytu w Warszawie^[5].

Izabella zmarła 3 czerwca 1881. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[6].