Przejdź do zawartości

II Poznański Batalion Etapowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
II Poznański batalion etapowy
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1921

Organizacja
Dyslokacja

Mińsk
Słuck[1]
Nieśwież

Formacja

Wojska Wartownicze
i Etapowe

Podległość

DOE „Mińsk”
IVa Brygada Etapowa

II Poznański batalion etapowyoddział wojsk wartowniczych i etapowych w okresie II Rzeczypospolitej pełniący między innymi służbę ochronną na granicy polsko-sowieckiej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Formowanie batalionu rozpoczęto na przełomie 1918-1919. Otrzymał on nazwę okręgu generalnego, w którym powstał i kolejny numer porządkowy oznaczany cyfrą rzymską. Do batalionu wcielono żołnierzy starszych wiekiem i o słabszej kondycji fizycznej. Oficerowie i podoficerowie nie mieli większego doświadczenia bojowego. Batalion nie posiadał broni ciężkiej, a broń indywidualną żołnierzy stanowiły stare karabiny różnych wzorów z niewielką ilością amunicji[2]. We wrześniu 1919 dowództwo batalionu stacjonowało w Mińsku[3]. Wiosną 1920 batalion podlegał Dowództwu Okręgu Etapowego „Mińsk”[4]. We wrześniu batalion wchodził w skład IVa Brygady Etapowej. Dowództwo baonu oraz 1. i 3. kompania stacjonowała w Janowie Podlaskim przy Dowództwie Powiatu Etapowego Janów, natomiast 2. kompania w Wysokiem Litewskim. Stan baonu wynosił wówczas 2 oficerów, 4 podchorążych i 223 szeregowców[5]. W październiku 1920 zreorganizowano brygady etapowe 4 Armii. Batalion pozostał w składzie IVa Brygady Etapowej[6].

W lutym 1921 bataliony etapowe przejęły ochronę granicy polsko-rosyjskiej[7]. Początkowo pełniły ją na linii kordonowej, a w maju zostały przesunięte bezpośrednio na linię graniczną z zadaniem zamknięcia wszystkich dróg, przejść i mostów[8]. W 1921 bataliony etapowe ochraniające granicę przekształcono w bataliony celne[9].

Służba kordonowa

[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 1919 batalion przydzielony został do dyspozycji Frontu Litewsko-Białoruskiego. Ochraniał linie kolejowe Mińsk-Borysów i Mińsk-Bobrujsk-Osipowicze-Słuck. We wrześniu 1920 podlegał DOE 5 Armii, a po jej likwidacji był w składzie IVa Brygady Etapowej. Od 24 września 1920 ochraniał linię kolejową Brześć-Czeremcha-Bielsk i Czeremcha-Hajnówka. W styczniu 1921 był w dyspozycji DPE „Prużany", a jego kompanie stacjonowały w Białowieży, Szerszowej i Prużanach. Do marca 1921 stacjonował w Berezie Kartuskiej, a jego dowództwo było zarazem dowództwem odcinka kolejowego Brześć-Baranowicze. Od 17 do 24 marca w rejonie Nieświeża w ochraniał stację kontrolną i odcinek kordonu od Niemna do Sołtanowszczyzny. W tym czasie dowództwo batalionu stacjonowało w folwarku Rudawka i podlegało Dowództwu Odcinka Kordonowego „Baranowicze"[10]. 14 marca 1921 batalion otrzymał zadanie ściągnąć wszystkie swoje posterunki i przegrupować się do Nieświeża[11]. Od 1 maja batalion podlegał DOE 2 Armii[10].

Dowódcy batalionu

[edytuj | edytuj kod]
  • por. tab. Franciszek Leon Jezierski[a] (był we IX 1920 i V 1921[14])

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
Organizacja batalionu w lutym 1921[15]
pododdział miejsce stacjonowania dowódca
1 kompania etapowa Tewle
2 kompania etapowa Bereza Kartuska
3 kompania etapowa Prużany
4 kompania etapowa Linowo
Organizacja batalionu 23 kwietnia 1921[16]
pododdział miejsce stacjonowania dowódca
dowództwo batalionu Rudawka por. Franciszek Leon Jezierski
1 kompania etapowa Gowiczna chor. Kupczyk
2 kompania etapowa Rudawka chor. Jankowski
3 kompania etapowa Rudawka chor. Franc
4 kompania etapowa Gowiczna chor. Niewiejski
  1. Franciszek Leon Jezierski urodził się 30 marca 1894 w Kiełczewie koło Kościana (obecnie Kościan). W czerwcu 1921 pełnił służbę w II Poznańskim Baonie Etapowym, a jego oddziałem macierzystym był 7 Dywizjon Taborów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2706. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 50 pp. W 1923 był już w rezerwie. Posiadał przydział w rezerwie do 57 pp w Poznaniu. Zmarł w 1949 w Poznaniu[12][13]. Zobacz więcej w: Członkowie Korporacji K! Lechia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]