Przejdź do zawartości

Hipolit Pinko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hipolit Kasjan Pinko
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1836
Płock

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1901
Kalisz

Zawód, zajęcie

malarz, nauczyciel

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie)
Hipolit Pinko, Portret dziewczynki z koszykiem kwiatów, pastel przedstawiający być może najstarszą córkę artysty Marię, 1878, Muzeum Narodowe w Warszawie

Hipolit Kasjan Pinko (ur. w 1836 w Płocku, zm. 3 listopada 1901 w Kaliszu[1]) – polski malarz i nauczyciel szkół gimnazjalnych w Radomiu[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Hipolit Pinko był synem nauczyciela Szkoły Wojewódzkiej w Płocku. Ukończył gimnazjum w Płocku, od 1855 do 1861 roku studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie kształcił się m.in. u Rafała Hadziewicza. Wystawiał swoje prace na warszawskich wystawach, m.in. organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (1862, 1866, 1867)[2].

Uczył rysunku w szkole realnej w Kaliszu[3]. Po wyjeździe z Kalisza[4], około roku 1869 przeprowadził się do Radomia. Przez 25 lat pracował w radomskich szkołach gimnazjalnych jako nauczyciel rysunku, malarstwa i kaligrafii. Krótko (1893–1894) uczył także we Włocławku. Bardzo pochlebnie wyrażał się o nim Wasilij Smorodinow, chwaląc jego umiejętności nauczycielskie, skutkujące sukcesami uczniów. W 1895 Pinko otrzymał order św. Stanisława II klasy. Nie był jednak nastawiony prorosyjsko – w jego mieszkaniu odbywały się zebrania patriotycznej polskiej młodzieży, m.in. tajnego kółka samokształceniowego „Aryele”, organizowanego przez Kazimierza Kellesa-Krauza[2].

W 1871 Hipolit Pinko ożenił się z Jadwigą Pelagią Szymańską. Mieli pięcioro dzieci, z których dwoje zmarło w dzieciństwie. Najstarsza córka, Maria (1872–1911), była żoną Władysława Bukowińskiego i wspólnie z nim redagowała czasopismo „Sfinks”. Trzecia córka, Helena (1875–1944), wyszła za mąż za pasierba malarza Józefa Brandta – ich córka była żoną brata Witolda Gombrowicza Jerzego; możliwe więc, że Hipolit Pinko był pierwowzorem postaci profesora Pimki z Ferdydurke[2].

Hipolit Pinko zmarł w 1901 roku. Pogrzeb miał miejsce na cmentarzu w Kaliszu, później prochy Pinki przeniesiono do rodzinnego grobu na cmentarzu w Radomiu[2] (kwatera 16a)[5].

Prace artysty znajdują się m.in. w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu[5].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 3 listopada 1901 - Hipolit Pinko. Kalendarium Południowej Wielkopolski. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
  2. a b c d e Marcin Romeyko-Hurko: Hipolit Kasjan Pinko. W: Anna Grochala, Joanna Sikorska: Mistrzowie pastelu. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 2015, s. 342–343. ISBN 978-83-7100-917-4.
  3. Janusz Wieczorek: Znani i nieznani Radomianie. Część 2. Społeczny Komitet Ochrony Zabytkowego Cmentarza Rzymskokatolickiego w Radomiu, 2014-12-14. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
  4. Anna Tabaka, Mariusz Błachowicz: Peleryna Balukiewicza. Życie Kalisza, 2010-05-05. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
  5. a b Janusz Wieczorek, Znani i nieznani radomianie cz. 2 [online], zabytkicmentarza.radom.pl [dostęp 2016-04-08].