Hattusili III
| |
| król hetycki | |
| Okres |
od 1267 p.n.e. |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Ojciec | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Hattusili III, Hattusilis III – król Hetytów w latach 1267–1237 p.n.e. Był czwartym synem króla Mursili II i ten mianował go kapłanem boga Sausga w mieście Samuha. Hattusili pozostał wierny bogini Isztar z Samuha do samej śmierci.
Jego starszy brat Muwatalli II przeniósł się do miasta Tarhuntassa i mianował Hattusili zarządcą stolicy Hattusa oraz dowódcą armii[1].
Hattusili będąc zarządcą Hattusa podbił miasto Nerik i został wysokim kapłanem tamtejszego boga burzy. Później nazwał nawet swojego najstarszego syna Nerikkaili na cześć tego zwycięstwa.
Jego bratanek Mursili III (Urhi-Teshub) przeniósł stolicę z powrotem do Hattusa i Hattusili jako zarządca tego miasta stał się zbędny. Mursili później zabrał Hattusili miasto Nerik, co spowodowało wojnę domową. Ostatecznie Hattusili pokonał bratanka i wysłał go na wygnanie[1]. Przemianował Ulmi-Teshup (najprawdopodobniej młodszą siostrę jego bratanka) na Kurunta (lub jeśli rzeczywiście była to kobieta, to raczej kazał jej poślubić Kuruntę). Kurunta został(a) zarządcą miasta Tarhuntassa w jego imieniu, a młodszy syn Hattusili – Tudhalija IV został księciem (następcą tronu?), mimo że żył jego starszy brat.
W 1258 p.n.e. Hattusili podpisał pokój z faraonem egipskim Ramzesem II[2]. Ramzes II poślubił córkę Hattusili i jego żony Putuhepy – znaną w Egipcie jako Maathorneferure. Kilka lat później poślubił zaś kolejną księżniczkę hetycką.
Hattusili III zabiegał również o przyjazne stosunki z władcą Babilonu – Kadaszmanem-Turgu licząc na doprowadzenie do wojny z Asyrią[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Agnieszka Bartnik, Wielcy władcy starożytności, Historica, Bielsko-Biała: Wydawnictwo Dragon, 2013, s. 58-61, ISBN 978-83-63559-26-7 [dostęp 2025-02-02].
- ↑ Joachim Śliwa (red.), Wielka Historia Świata, tom 2 (Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego), Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 300.