Gwardia Szlachecka

Ten artykuł od 2022-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Gwardia Nobilów, Straż Nobilów, właśc. Gwardia Szlachecka (wł. Guardia nobile) – jedna z watykańskich formacji militarnych. Została utworzona przez papieża Piusa VII w 1801 roku w postaci pułku ciężkiej kawalerii. Początkowo wykonywała zadania eskortowania papieża i innych najważniejszych dostojników Kościoła. Jednym z pierwszych obowiązków Gwardii było odeskortowanie Piusa VII do Paryża na koronację Napoleona Bonapartego. Wraz ze zjednoczeniem Włoch i likwidacją państwa papieskiego w roku 1870, Gwardia Nobilów stała się korpusem piechoty.

Członkowie Gwardii byli ochotnikami – nie otrzymywali zapłaty za świadczone usługi i sami musieli płacić za swoje wyposażenie. Dowódca korpusu został nazwany kapitanem, który był odpowiednikiem generała włoskiej armii. Jedną z pozycji w gwardii było stanowisko dziedzicznego chorążego odpowiedzialnego za przestrzeganie wśród gwardzistów obowiązujących norm Kościoła katolickiego.

Straż Nobilów pojawiała się publicznie tylko w czasie kiedy papież brał udział w publicznych wystąpieniach. Gwardia Nobilów wycofywała się zawsze za papieżem powracającym do apartamentów watykańskich. Podczas sedewakancji Gwardia podlegała kolegium kardynalskiemu.

Została zlikwidowana przez papieża Pawła VI 14 września 1970 roku, w ramach reform Kościoła uchwalonych przez II sobór watykański.