Gburzy

Gburzy, gburowie (st. wys. niem. giburo) – na Pomorzu w XV-XIX wieku gospodarze, zamożni chłopi, posiadający własne duże gospodarstwa (tzw. gburstwa), od jednego do dwóch łanów. W większości wolni.

Historia

W XV-XIX wieku nazywano tak bogatych chłopów w Prusach Książęcych, Prusach Królewskich i na Pomorzu Zachodnim. Mieli oni duże gospodarstwa o średniej powierzchni 2 łany, dobrze wyposażone. Zatrudniali najemną czeladź i osadzonych na swojej ziemi zagrodników i komorników^[1].

Termin gbur (kasz. gbùr) z języka staro-wysoko-niemieckiego przeszedł do języka kaszubskiego i jest używany w odniesieniu do rolników. W języku polskim, po XIX wieku słowo to przybrało znaczenie pejoratywne^[2].

Przypisy

↑ Kamler M.: Gburzy, Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku, t. 1, A-N Warszawa, Wiedza Powszechna 1981, s. 189, ISBN 83-214-0185-6.
↑ Słownik etymologiczny języka polskiego pod red. Aleksander Brücknera, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.

[1] Kamler M.: Gburzy, Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku, t. 1, A-N Warszawa, Wiedza Powszechna 1981, s. 189, ISBN 83-214-0185-6.

[2] Słownik etymologiczny języka polskiego pod red. Aleksander Brücknera, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.

[1]