Front Środkowy (1939)

Front Środkowy – związek operacyjny Wojska Polskiego improwizowany w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku.

Front Środkowy, nazywany też Armią „Lublin”^[1]. Utworzony 11 września 1939. Skład: Armia Lublin, ponadto wszystkie oddziały, które walczyły nad Wisłą między Warszawą a Sandomierzem, oraz oddziały Armii „Prusy”, znajdujące się na przedpolu Wisły, oraz te które przejdą Wisłę na odcinku Armii Lublin^[1]. Dowódcą armii był generał dywizji Tadeusz Piskor, a szefem sztabu, pułkownik dyplomowany Jerzy Aleksander Zawisza^[1].

Zadaniem Frontu było: bronić Wisły od Pilicy do Sandomierza, organizując obronę (w miarę odwrotu Frontu Północnego wzdłuż Wieprza na Kock, utrzymać kontakt z armiami na zachodnim brzegu Wisły, ułatwić im przeprawę^[1]. Po przeprawieniu się wojsk generała Tadeusza Kutrzeby odchodzić na Tomaszów Lubelski. Po przejściowej obronie Wisły Front Środkowy przekazał część sił Frontowi Północnemu i 14 września, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza rozpoczął odwrót do południowo-wschodniej Polski^[1].

17 września Sowieci uderzyli na Polskę. Polacy nie byli kompletnie przygotowani na walkę na dwóch frontach, toteż w każdej bitwie ponosili coraz większe klęski. W dniu 18 września część sił Armii „Lublin” wraz z Armią „Kraków” pod dowództwem generała Tadeusza Piskora podjęły walkę z przeważającymi siłami niemieckimi i radzieckimi pod Tomaszowem Lubelskim.

W lasach na południe od Janowa Lubelskiego Armia „Lublin” połączyła się z Armią „Kraków” i wspólnie stoczyły bitwę w rej. Tomaszowa Lubelskiego z 14 Armią niemiecką, nacierającą z kierunku południowo-zachodniego^[2]. Na skutek przewagi ogniowej i wykonanego manewru przez Niemców nie udało się polskim związkom operacyjnym przebić na Lwów^[2]. Po dwóch dniach walk, generał Piskor 20 września, podjął decyzję o kapitulacji^[2].

• Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 66.
• Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 23, 148.