Feliks Stefan Szymanowski

Feliks Szymanowski
Feliks Stefan Franciszek Korwin-Szymanowski h. Jezierza
	; Herb Jezierza
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1790 ; Bronisze
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1873 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1809–1835
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego,; Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	Gwardia Królestwa, korpus gen. Dwernickiego
Stanowiska	Szef Sztabu
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-austriacka; Inwazja na Rosję (1812); Kampania Saska; Wojna rosyjsko-turecka (1828–1829) Bitwa pod Kulewczą; Powstanie listopadowe Bitwa pod Poryckiem; Bitwa pod Boremlem;
Późniejsza praca	Inżynier woj. mazowieckiego, inż. obwodu stanisławowskiego
	Odznaczenia

Feliks Stefan Franciszek Korwin-Szymanowski (ur. 25 stycznia 1790 w Broniszach, zm. 14 stycznia 1873 w Warszawie) – pułkownik wojsk Królestwa Polskiego, inżynier, geodeta.

Życiorys

Urodził się 25 stycznia 1790 w rodzinie Teofila h. Jezierza i jego żony Marianny Kazimiery Magnuskiej z Magnus v. Magnuszów h. Awdaniec w Broniszach. W 1809 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów, wyższej uczelni wojskowej Księstwa Warszawskiego i tego samego roku brał udział w wojnie polsko-austriackiej. W następnym roku otrzymał stopień podporucznika oraz następnie awans do stopnia porucznika.

Uczestniczył w wojnach 1812-1814, od 1815 w Kwatermistrzostwie Generalnym. W 1817 awansowany do stopnia kapitana. Był w ekipie prowadzącej pomiary triangulacyjne Królestwa Polskiego^[1]^[2] i w 1825 wyznaczył południk Warszawy.

W 1828 został wysłany na wojnę z Turcją i za udział w bitwie pod Kulewczą otrzymał szablę honorową.

Brał udział w powstaniu listopadowym, w lutym 1831 otrzymał awans do stopnia majora oraz Złoty Krzyż Virtuti Militari. Przydzielony został do korpusu generała Dwernickiego i był szefem jego sztabu. Uczestniczył w wyprawie wołyńskiej, a następnie przedostał się do Warszawy, awansowany do stopnia podpułkownika i odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Dostał przeniesienie do załogi twierdzy Modlin i po jej kapitulacji powrócił do Warszawy.

W 1835 został zatrudniony jako inżynier województwa mazowieckiego, a w latach 1839–1841 był inżynierem obwodu stanisławowskiego.

Żonaty z Weroniką z d. Jarocka, z którą miał czwórkę dzieci: Feliksa, Joannę Mariannę, Feliksę i Mariana. Zmarł w Warszawie dnia 14 stycznia 1873 i pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim^[3].

Przypisy

↑ Topograficzna Karta Królestwa Polskiego [online], bg.uwb.edu.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).
↑ 1839 Kongresowe Topograficzna karta Królestwa Polskiego – TOPOGRAF [online], www.topograf.com.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).
↑ Sztuka Cmentarza Powązkowskiego – Nagrobek rodziny Szymanowskich (Korwin-Szymanowskich) herbu Ślepowron [online], starepowazki.sowa.website.pl [dostęp 2021-02-25] .

Bibliografia

Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807–1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty(opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski – Wydz. historyczny, 2017, s. 486–487. [dostęp 2021-02-24]. (pol.).
Feliks Stefan Franciszek Korwin-Szymanowski h. Jezierza [online], M.J. Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego [dostęp 2021-02-24] .

[1] Topograficzna Karta Królestwa Polskiego [online], bg.uwb.edu.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).

[2] 1839 Kongresowe Topograficzna karta Królestwa Polskiego – TOPOGRAF [online], www.topograf.com.pl [dostęp 2021-02-25] (pol.).

[3] Sztuka Cmentarza Powązkowskiego – Nagrobek rodziny Szymanowskich (Korwin-Szymanowskich) herbu Ślepowron [online], starepowazki.sowa.website.pl [dostęp 2021-02-25] .

[1]