Eustachy Jan Tyszkiewicz

Eustachy (Ostafi) Jan Tyszkiewicz-Łohojski herbu Leliwa (ur. 1571, zm. przed 4 listopada 1631 roku^[1]) – wojewoda brzeskolitewski w latach 1615–1631, wojewoda mścisławski w 1611 roku, podskarbi nadworny litewski w 1607 roku, sekretarz Jego Królewskiej Mości^[2].

Rodzina

Syn Jerzego Mikołaja (zm. 1576), marszałka królewskiego i wojewody brzesko-litewskiego i Teodory Wołłowicz. Brat: Piotra (zm. 1631), kasztelana i wojewody mińskiego, Aleksandra, sekretarza królewskiego i Jerzego (1571-1625), jezuity. Żonaty dwukrotnie. Poślubił Zofię Wiśniowiecką, córkę Michała (zm. 1584), kasztelana bracławskiego i kijowskiego. Z małżeństwa urodziło się 8 dzieci:

Antoni Jan (1609-1649), podskarbi nadworny litewski, marszałek nadworny litewski
Jerzy (zm. 1656), biskup żmudzki i wileński
Kazimierz, podkomorzy brzesko-litewski
Krzysztof (zm. 1666), wojewoda czernichowski
Felicjan (zm. 1649), cześnik kijowski, pułkownik
Konstancja, późniejsza żona Jana Zawiszy-Kierżgajło
Zuzanna, późniejsza żona Eustachego Kurcza, kasztelana witebskiego i Samuela Stetkiewicza
Elżbieta, żona Jana Farensbacha, rotmistrza królewskiego i Mikołaja Zawiszy-Kierżgajło, kasztelana witebskiego.
Teodora i Katarzyna były zakonnicami
Krystyna, późniejsza żona Andrzeja Massalskiego, wojewody brzeskiego

Druga żona, Katarzyna, z domu Siemaszko, córka kasztelana bracławskiego Mikołaja Siemaszko herbu Łabędź, też urodziła mu kilkoro dzieci. Córką z jego drugiego małżeństwa była Felicjanna (1625-1683), karmelitanka bosa i kronikarka znana pod imieniem zakonnym Katarzyna od Chrystusa Pana – uznana przez wydawcę kronik karmelitańskich Rafała Kalinowskiego za autorkę około 500 stron rękopisu kroniki klasztoru św. Józefa w Wilnie^[3].

Pełnione urzędy

Od 1601 roku pełnił obowiązki rotmistrza królewskiego. Poseł na sejm 1605 roku z województwa kijowskiego^[4]. Mianowany podskarbim nadwornym litewskim w 1607. Od 1611 sprawował urząd wojewody mścisławskiego, później wojewody brzesko-litewskiego 1615. W 1613 roku został wyznaczony do Trybunału Skarbowego Wielkiego Księstwa Litewskiego^[5]. Podróżował jako poseł do Moskwy, Inflant, Włoch i Prus. Pod Smoleńskiem odkrył zdradę Galiczyna, mającego porozumienie z załogą twierdzy. Z charakteru człowiek mężny i stanowczy, biorący czynny udział w życiu politycznym i dworskim. Swą szczodrość ofiarował na kościół w Brześciu i Żyrowicach u ojców bazylianów.

Przypisy

↑ Karol Żojdź, Stronnictwo Zygmunta III Wazy w Wielkim Księstwie Litewskim w latach 1603-1621, Warszawa 2018, s. 322.
↑ Henryk Litwin, Równi do równych. Kijowska reprezentacja sejmowa 1569-1648, Warszawa 2009, s. 75–76.
↑ Pogląd ogólny, [w:] RafałR. Kalinowski RafałR. (red.), Klasztory karmelitanek bosych w Polsce, na Litwie i Rusi. Ich początek, rozwój i tułactwo w czasie rozruchów wojennych w XVII w., 1900, 7—9 .
↑ Henryk Litwin, Równi do równych. Kijowska reprezentacja sejmowa 1569-1648, Warszawa 2009, s. 76.
↑ Volumina Legum, t. 3, Petersburg 1859, s. 120.

Bibliografia

Tyszkiewiczowie herbu Leliwa, [w:] Herbarz Polski, t. IX, Lipsk 1842, s. 179-182 .
Franciszek Siarczyński, „Obraz panowania Zygmunta III Wazy” – słownik biograficzny osób żyjących pod panowaniem króla (wyd. 1828 we Lwowie, tom 2, s. 279)

[1] Karol Żojdź, Stronnictwo Zygmunta III Wazy w Wielkim Księstwie Litewskim w latach 1603-1621, Warszawa 2018, s. 322.

[2] Henryk Litwin, Równi do równych. Kijowska reprezentacja sejmowa 1569-1648, Warszawa 2009, s. 75–76.

[3] Pogląd ogólny, [w:] RafałR. Kalinowski RafałR. (red.), Klasztory karmelitanek bosych w Polsce, na Litwie i Rusi. Ich początek, rozwój i tułactwo w czasie rozruchów wojennych w XVII w., 1900, 7—9 .

[4] Henryk Litwin, Równi do równych. Kijowska reprezentacja sejmowa 1569-1648, Warszawa 2009, s. 76.

[5] Volumina Legum, t. 3, Petersburg 1859, s. 120.

[1]