Ernie Calverley
| ||||||||||
| 3 | ||||||||||
| rozgrywający | ||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Ernest A. Calverley | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Ernie | |||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1924 | |||||||||
| Data i miejsce śmierci |
20 września 2003 | |||||||||
| Wzrost |
178 cm | |||||||||
| Masa ciała |
66 kg | |||||||||
| Kariera | ||||||||||
| Aktywność |
1946–1949 | |||||||||
| Szkoła średnia |
Pawtucket (Pawtucket, Rhode Island) | |||||||||
| College |
Rhode Island (1943–1946) | |||||||||
| ||||||||||
Ernest A. „Ernie” Calverley (ur. 30 stycznia 1924 w Pawtucket, zm. 20 września 2003 w Providence) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji rozgrywającego, wybrany do drugiego składu najlepszych zawodników BAA[1].
Podczas występów na uczelni Rhode Island Calverley został nieoficjalnym liderem strzelców NCAA w 1944, notując średnio 26,7 punktu[potrzebny przypis]. Oficjalnie statystykę tę zaczęto uwzględniać dopiero od sezonu 1947/48. W 1946 poprowadził swój zespół do finału turnieju NIT, w którym to musieli oni uznać wyższość uczelni z Kentucky, ulegając im zaledwie jednym punktem 45-46. Calverley mimo przegranej zdobył wtedy tytuł MVP. Wkrótce potem, po opuszczeniu murów uczelni dołączył do ligi BAA.
Jako debiutant w barwach Providence Steamrollers został liderem ligi w kategorii asyst[2], zaliczono go również do drugiego składu najlepszych zawodników całej ligi[1]. W sezonie 1947/48 uzyskiwał 11,9 punktu i 2,5 asysty[3]. Rollers nie udało się jednak awansować do rozgrywek play-off, co gorsza zostali najsłabszym zespołem w lidze z wynikiem 6-42[4]. Calverley po raz drugi z rzędu przewodził BAA w średniej asyst, oficjalnie jednak tytuł lidera otrzymał Howie Dallmar z Warriors. Liderów kategorii statystycznych wyłaniano wtedy na podstawie łącznej liczby asyst, a nie średniej, a w tym konkretnym przypadku Dallmar zanotował o jedną więcej na przestrzeni całego sezonu.
Podczas kolejnych rozgrywek Calverley ponownie uplasował się w pierwszej czwórce najlepiej podających BAA, jednak i tym razem drużyna z Providence okazała się najsłabszą w lidze (12-48)[5]. Sezon ten okazał się ostatnim w jego karierze, a że bycie koszykarzem nie było wtedy tak opłacalne jak dziś, zdecydował się podjąć bardziej stabilnego finansowo zajęcia, czyli trenowania. W związku z powyższym powrócił na swoją byłą uczelnię – Rhode Island University by objąć tam stanowisko głównego trenera. Pod jego wodzą Rams docierali dwukrotnie do turnieju NCAA.
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]NCAA
[edytuj | edytuj kod]BAA/NBA
[edytuj | edytuj kod]- Wybrany do II składu All-BAA (1947)[1]
- Lider BAA w asystach (1947)[7]
- Uczestnik meczu gwiazd Legend NBA (1957)[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1946-47 BAA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Ernie Calverley. www.basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1947-48 BAA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1948-49 BAA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b NIT history: Champions and MVPs. cbssports.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA Assists Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA ALL-STAR LEGENDS GAME RESULTS, ROSTERS, AND PLAYERS. nba-allstar.com. [dostęp 2018-03-14]. (ang.).