Elativus
Elativus – przypadek w językach aglutynacyjnych i fleksyjnych oznaczający opuszczenie przez desygnat pewnego określonego obiektu[1]. Występuje w językach ugrofińskich, zwłaszcza języku węgierskim, języku estońskim i fińskim.
Język fiński
[edytuj | edytuj kod]Końcówką elatiwu w języku fińskim jest -sta lub -stä. Wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej. Z uwagi na to, że końcówka zaczyna się dwiema spółgłoskami, wywołuje zazwyczaj zjawisko wymiany stóp, w wyniku którego rdzeń wyrazu przyjmuje tzw. stopę słabą[2].
- metsä (las) – metsästä (z lasu) metsistä (z lasów)
- Puola (Polska) – Puolasta (z Polski)
- he tulevat Puolasta – oni przyjeżdżają z Polski (także: pochodzą z Polski)
Język węgierski
[edytuj | edytuj kod]Końcówką elatiwu jest -ból lub -ből. Podobnie jak w języku fińskim wybór końcówki zależy od harmonii samogłosek. Ta sama końcówka obowiązuje w liczbie mnogiej[3].
- vonat (pociąg) – vonatból (z pociągu) vonatokból (z pociągów)
- ezüst (srebro) – ezüstből (ze srebra)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ § 618 Sijana elatiivi: onnesta soikea, iloinen voitosta. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
- ↑ § 81 Sijat ja sijapäätteet. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
- ↑ Nouns in Different Cases, Part 1.. [dostęp 2017-12-09].