Edmund Hauser

Edmund Hauser

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1868 Bóbrka
Data i miejsce śmierci	21 września 1949 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1885–1927
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Obóz Warowny „Toruń” 26 Dywizja Piechoty DOK II DOK VII
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty dowódca obozu warownego dowódca dywizji piechoty zastępca dowódcy okręgu korpusu dowódca okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Edmund von Hauser (ur. 23 grudnia 1868 w Bóbrce^[1], zm. 21 września 1949 w Poznaniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Syn Teodora i Józefy z Pieńczakowskich^[1]. Kształcił się we Lwowie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 22 grudnia 1885 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W 1896 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach austriackiej. W 1914, w stopniu pułkownika, pełnił służbę w oddziałach operacyjnych sztabów armii. Na froncie rosyjskim i włoskim dowódca pułku piechoty i brygady piechoty. Generał major z lutego 1918. 19 sierpnia 1918 po trzydziestu latach służby, został nobilitowany (jako jeden z ostatnich w Austro-Węgrzech)^[2], stąd niekiedy nazwisko spotykane w postaci "de Hauser"^[3]. W 1918 ożenił się z Anną Klinger^[1].

27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora^[4]. Do lipca 1919 przewodniczący Komisji Etatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1919 powołany został na stanowisko szefa Departamentu Personalnego MSWojsk. 14 stycznia 1920 objął dowództwo Obozu Warownego „Toruń”^[5]. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, „w grupie byłej armii austriacko-węgierskiej”.

23 września 1921 został dowódcą nowo powstałej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W styczniu 1922 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 7 listopada 1922 przeniesiony został na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie generałów^[6].

W czasie przewrotu majowego, pod nieobecność dowódcy okręgu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, opowiedział się po stronie rządu i energicznie organizował dla niego pomoc, wysyłając już 12 maja do Warszawy wielkopolskie 57 i 58 pułk piechoty. Maj 1926 – marzec 1927 dowódca Okręgu Korpusu Nr VII Poznań.

Józef Piłsudski zaliczył go do generałów „zawalidróg”. Z dniem 30 kwietnia 1927 przeniesiony został w stan spoczynku^[7]. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera IIP-29-43)^[8].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[9]
• Krzyż Walecznych
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Order Narodowy Legii Honorowej^[10]

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
• Rocznik oficerski rezerw 1934.
• JanJ. Rydel JanJ., W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, s. 207, 208, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410 .
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 134, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• T. Kryska Karski i S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.