Przejdź do zawartości

Dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy
NAD+
(forma utleniona)
NADH
(forma zredukowana)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C21H27N7O14P2

Masa molowa

663,43 g/mol

Wygląd

biały[2] lub prawie biały proszek, silnie higroskopijny[3]

Identyfikacja
Numer CAS

53-84-9

PubChem

5892

DrugBank

DB01907

Podobne związki
Podobne związki

dinukleotyd flawinoadeninowy

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy (NADH – forma zredukowana, NAD+ – forma utleniona) – organiczny związek chemiczny, nukleotyd pełniący istotną rolę w procesach oddychania komórkowego. Różne pochodne tego związku są akceptorami elektronów i protonów w procesach utleniania komórkowego. Pełnią też rolę koenzymów oksydoreduktaz.

Dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy występuje w organizmach żywych w postaci utlenionej (NAD+ i NADP+) oraz zredukowanej (NADH i NADPH).

  • NAD+ – forma utleniona
  • NADP+ – 2'-fosforan formy utlenionej
  • NADH – forma zredukowana
  • NADPH – 2'-fosforan formy zredukowanej

NAD+/NADH

[edytuj | edytuj kod]

Cząsteczka NAD jest dinukleotydem składającym się z reszt adenozyno-5'-monofosforanu i nukleotydu nikotynoamidowego połączonych ze sobą wiązaniem bezwodnikowym. Cząsteczka NAD+ wiąże jeden proton i dwa elektrony, w wyniku czego reszta amidu kwasu nikotynowego ulega redukcji:

Reakcje utleniania i redukcji NAD
Reakcje utleniania i redukcji NAD

Z kolei forma zredukowana, NADH, jest utleniana na kompleksie I łańcucha oddechowego. W wyniku przenoszenia elektronów przez kolejne elementy łańcucha oddechowego zostaje wytworzony gradient elektrochemiczny zamieniany przez syntazę ATP na energię zmagazynowaną w ATP.

NADP+/NADPH

[edytuj | edytuj kod]
Struktura NADPH (tetraanion)

NADP+/NADPH różni się od NAD+/NADH obecnością reszty fosforanowej w pozycji 2' pierścienia rybozy nukleotydu adeninowego.

NADP+ jest także akceptorem protonu i elektronów w reakcjach redukcji, w ten sposób powstaje NADPH, wytwarzany przez reduktazę ferredoksyna-NADP+ w fazie jasnej fotosyntezy. Powstały NADPH wykorzystywany jest do syntezy aldehydu 3-fosfoglicerynowego, który jest prekursorem glukozy w cyklu Calvina.

NADPH wytwarzany jest także w szlaku metabolicznym określanym jako szlak pentozofosforanowy. Jest on następnie zużytkowywany w różnych reakcjach redukcji, głównie w przebiegu biosyntezy kwasów tłuszczowych i cholesterolu.

Wybrane reakcje redukcyjne w organizmie ludzkim z udziałem NADPH

[edytuj | edytuj kod]

Z zakresu metabolizmu węglowodanów:

W tym z zakresu syntezy i modyfikacji cholesterolu:

Z zakresu metabolizmu związków azotowych:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grzegorz Góralski, dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy, [w:] Marzena Popielarska, Robert Konieczny, Grzegorz Góralski, Słownik szkolny. Biologia, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2008, s. 75, ISBN 978-83-7435-692-3.
  2. β-Nicotinamide adenine dinucleotide (nr N8285) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
  3. Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  4. a b Nadide, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 5892 [dostęp 2024-08-21] (ang.).
  5. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 227.
  6. NADPH Oxidases. MeSH Descriptor Data 2019. [dostęp 2019-07-22]. (ang.).
  7. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 221.
  8. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 123.
  9. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 243.
  10. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 247.
  11. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 181.
  12. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 283.
  13. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 284.
  14. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 285.
  15. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 290.
  16. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 366.
  17. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 346.
  18. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 296.
  19. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 262.
  20. Murray et al.: Biochemia Harpera. 2012, s. 371.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert K. Murray, Daryl K. Granner, Victor W. Rodwell: Biochemia Harpera. Warszawa: PZWL, 2012. ISBN 978-83-200-4554-3.