Claude Palisca

Claude Palisca
	; Claude Palisca, 1983
Imię i nazwisko	Claude Victor Palisca
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1921 ; Rijeka
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 2001 ; New Haven
Gatunki	muzyka poważna, muzyka dawna
Zawód	muzykolog

Claude Victor Palisca^[1]^[2] (ur. 24 listopada 1921 w Rijece^[1]^[2], zm. 11 stycznia 2001 w New Haven^[1]) – amerykański muzykolog pochodzący z Jugosławii^[2].

Życiorys

Jako dziecko wyjechał wraz z rodzicami do Stanów Zjednoczonych, w 1929 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie^[1]. Początkowo studiował pod kierunkiem Karola Rathausa w Queens College w Nowym Jorku, w 1943 roku uzyskując tytuł Bachelor of Arts^[2]. Następnie studiował kompozycję u Waltera Pistona i Randalla Thompsona oraz muzykologię u Ottona Kinkeldeya, Ottona Gombosiego i Archibalda Thompsona Davisona na Harvard University^[2]. W 1948 roku uzyskał tytuł Master of Arts, doktoryzował się w 1954 roku na podstawie pracy The Beginnings of Baroque Music: Its Roots in Sixteenth-century Theory and Polemics^[1]^[2]. W latach 1950–1952 jako stypendysta Programu Fulbrighta przebywał we Włoszech^[2]. Od 1953 do 1959 roku był wykładowcą Uniwersytetu Illinois w Urbanie^[1]^[2]. Od 1959 roku do przejścia na emeryturę w 1992 roku wykładał na Yale University^[1]^[2], w latach 1969–1975 kierował jego wydziałem muzycznym^[2]. Gościnnie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley^[1]. Od 1970 do 1972 roku był przewodniczącym American Musicological Society^[1]^[2]. Dwukrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1960 i 1981)^[2]. Członek American Academy of Arts and Sciences (1986) oraz Accademia filarmonica w Bolonii (1987)^[2].

W swojej pracy naukowej zajmował się teorią muzyki okresu renesansu i wczesnego baroku, badał twórczość Cameraty florenckiej^[1]. Dokonał bogatej kwerendy źródłowej, analizując i krytycznie oceniając traktaty renesansowych teoretyków muzyki^[1]. Badał także przemiany stylistyczne w muzyce wieków XVI i XVII^[1]. Wiele jego prac miało charakter pionierski lub rewidujący dotychczasowe poglądy dominujące w nauce^[1]. Dokonał licznych tłumaczeń tekstów źródłowych z epoki na język angielski^[1]. Współpracował z Donaldem J. Groutem przy trzecim wydaniu A History of Western Music, następnie po jego śmierci zredagował samodzielnie wydania 4. i 5., poszerzając je znacznie pod względem treściowym^[1]. Interesował się także problematyką nauczania muzyki, opracował program edukacyjny dla szkół państwowych^[1].

Wybrane prace

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Girolamo Mei: Letters on Ancient and Modern Music to Vincenzo Galilei and Giovanni Bardi (Rzym 1960, 2. wyd. 1977)
Baroque Music (Englewood Cliffs 1963)
Music in Our Schools: A Search for Improvement (Waszyngton 1964)
A History of Western Music, wspólnie z Donaldem J. Groutem (Nowy Jork 1980)
Humanism in Italian Reneissance Musical Thought (New Haven 1985)
The Florentine Camerata: Documentary Studies and Translations (New Haven 1989)
Studies in the History of Italian Music and Music Theory (Oksford 1994)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 319–320. ISBN 978-83-224-0808-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2703. ISBN 0-02-865529-X.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 319–320. ISBN 978-83-224-0808-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2703. ISBN 0-02-865529-X.

[1]