Bitwa pod Bouvines
| Wojna o zjednoczenie Francji 1186–1214 | |||
 Bitwa pod Bouvines na obrazie Horace’a Verneta | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo wojsk francuskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Francji  | |||
| 50°34′48″N 3°13′30″E/50,580000 3,225000 | |||
Bitwa pod Bouvines – starcie zbrojne, które miało miejsce 27 lipca 1214 roku.
Bitwa była częścią konfliktu między królem Francji Filipem Augustem a władcą Anglii Janem bez Ziemi o ziemie, które w latach 1202–1204 Filip odebrał Janowi – Normandię, Maine, Anjou i Touraine[2].
Plany króla Francji dokonania inwazji na Anglię spełzły na niczym, wobec czego król francuski zebrał wojsko w celu ukarania swojego wasala, hrabiego Flandrii Ferdynanda Portugalskiego, który przeszedł na stronę Anglii. Ponieważ Filipowi nie udało się pokonać Ferdynanda, swoją szansę pokonania Francji zwietrzył tym razem Jan bez Ziemi i w lutym 1214 r. wyruszył do południowej Francji, gdzie zamierzał odbić swoje utracone posiadłości. Do króla angielskiego przyłączył się cesarz Otton IV z rodu Welfów, który zaatakował z północy[potrzebny przypis].
W czerwcu 1214 r. Anglicy po zdobyciu Anjou zostali w końcu przez Francuzów zepchnięci na północ. W ślad za uciekającymi wrogami Francuzi ruszyli do Flandrii, gdzie w okolicach Bouvines w dniu 27 lipca starli się z siłami cesarza Ottona IV i Jana bez Ziemi. Relację z przebiegu bitwy opisał kronikarz Wilhelm Bretończyk[3]. Bitwa była zacięta, a król francuski cudem uniknął śmierci po tym, gdy ściągnięto go z konia. W czasie bitwy godło Francji trzymał rycerz Gallon z Montigny[4].
O wyniku starcia zdecydował atak rycerstwa francuskiego. Cesarz Otton IV w panice opuścił pole bitwy. W rycerskim geście Filip nakazał naprawić złamane skrzydło orła cesarskiego, którego odesłał Ottonowi na znak zwycięstwa[potrzebny przypis].
Zwycięstwo pod Bouvines oznaczało załamanie się potęgi Welfa i zmiany polityczne w Niemczech, bowiem rozstrzygnęło rywalizację o władzę pomiędzy rodami Welfów i Staufów[5]. Jej skutkiem był także znaczny wzrost pozycji i prestiżu Francji w Europie[potrzebny przypis].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Otton IV Welf, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2009-07-27].
- ↑ Zientara 2002 ↓, s. 202.
- ↑ Kusiak 2002 ↓, s. 186.
- ↑ Kusiak 2002 ↓, s. 232.
- ↑ Zientara 2002 ↓, s. 203, 231.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Franciszek Kusiak: Rycerze średniowiecznej Europy łacińskiej. Warszawa: PIW, 2002. ISBN 83-06-02890-2.
- Benedykt Zientara: Historia powszechna średniowiecza. Wyd. 8. Warszawa: wydawnictwo Trio, 2002. ISBN 83-85660-94-1.