Birgit Nilsson

Birgit Nilsson

Birgit Nilsson (1963)
Imię i nazwisko	Märta Birgit Nilsson
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1918 Västra Karup
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 2005 Kristianstad
Typ głosu	sopran dramatyczny
Gatunki	opera
Zawód	śpiewaczka
Aktywność	1946–1984
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Birgit Nilsson (właśc. Märta Birgit Svensson; ur. 17 maja 1918 w Västra Karup, zm. 25 grudnia 2005 w Kristianstad) – szwedzka śpiewaczka operowa, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym.

Studiowała w Królewskiej Szkole Operowej w Sztokholmie, w 1944 debiutowała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W 1946 zwróciła na siebie uwagę jako Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii Webera i Lady Makbet w Makbecie Giuseppe Verdiego, w przedstawieniach pod dyrekcją Fritza Buscha. W kolejnych latach zyskała status gwiazdy opery skandynawskiej, dzięki m.in. partiom sopranowym w dziełach Wagnera – Wenus w Tannhäuserze, Senty w Holendrze tułaczu, Izoldy w Tristanie i Izoldzie, Brunhildy i Zyglindy w Walkirii.

W 1951 na zaproszenie Fritza Buscha wystąpiła na festiwalu w Glydenbourne; zwróciła wówczas uwagę wielu krytyków partią Elektry w Idomeneo Mozarta. Od tego czasu zyskała sławę światową, występowała w La Scali, Metropolitan Opera, na festiwalu w Bayreuth. Zyskała opinię najwybitniejszej wykonawczyni Wagnera i Straussa w swoim pokoleniu. Do jej najbardziej znanych partii należały rola tytułowa w Elektrze Straussa, Farbiarka w Kobiecie bez cienia tego samego kompozytora, rola tytułowa w Turandot Pucciniego, rola tytułowa w Aidzie Verdiego, role wagnerowskie. W 1975 jedyny raz wystąpiła w Polsce, jako Tosca, w Teatrze Wielkim w Warszawie.

W 1966 została laureatką prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

Karierę zakończyła jesienią 1984 w Ludwigshafen. Była znana z poczucia humoru, a także jako miłośniczka piwa. Jej mężem był lekarz weterynarii Bertil Niklasson. W 1995 wydała biografię „La Nilsson”. Zmarła w wieku 87 lat w grudniu 2005, oficjalnie o jej śmierci poinformowano 12 stycznia 2006.

Otrzymała liczne odznaczenia, w tym:

• 1968 – Kawaler 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja)^[1]
• 1973 – Medal „Ingenio et arti” (Dania)^[2]
• 1974 – Komandor 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja)^[1]
• 1975 – Komandor z Gwiazdą Orderu Świętego Olafa (Norwegia)^[1]
• 1991 – Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)^[1]

• Lucjan Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium, część I: styczeń-czerwiec, s. 331-332
• Birgit Nilsson w bazie AllMusic (ang.)