Barcino (gmina)
gmina wiejska | |||
1945-1954[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo |
1945–46: gdańskie[1] | ||
Powiat | |||
Siedziba | |||
Szczegółowy podział administracyjny (1952) | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w latach 1951–1975 | |||
54°17′N 16°58′E/54,278056 16,961111 |
Barcino – dawna gmina wiejska istniejąca w latach 1945–1954[2] w woj. gdańskim, szczecińskim i koszalińskim (dzisiejsze woj. pomorskie). Siedzibą władz gminy było Barcino.
Gmina Barcino powstała po II wojnie światowej (1945) na terenie tzw. Ziem Odzyskanych (tzw. III okręg administracyjny – Pomorze Zachodnie). 25 września 1945 gmina – jako jednostka administracyjna powiatu miasteckiego – została powierzona administracji wojewody gdańskiego[3], po czym z dniem 28 czerwca 1946 została przyłączona do woj. szczecińskiego[4][5]. 6 lipca 1950 gmina wraz z całym powiatem miasteckim weszła w skład nowo utworzonego woj. koszalińskiego[6].
Według stanu z 1 lipca 1952 gmina składała się z 9 gromad: Barcino, Barwino, Bronowo, Gumieniec, Korzybie, Miszewo, Objezierze, Obłęże i Żelice[7]. Gmina została zniesiona 29 września 1954 wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[8]. Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 wraz z kolejną reformą reaktywującą gminy[9].
Nie mylić z gminą Warcino (ten sam powiat i okres funkcjonowania).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Od 1945 pod administracją wojewody gdańskiego; od 1946 jednostka administracyjna nowo utworzonego woj. szczecińskiego
- ↑ Do 28 września 1954
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 29, poz. 77
- ↑ Dz.U. z 1946 r. nr 28, poz. 177
- ↑ Na podstawie ustawy z dnia 11 września 1944 o organizacji i zakresie działania rad narodowych (Dz.U. z 1944 r. nr 5, poz. 22) oraz dekretu z 23 listopada 1944 o organizacji i zakresie działania samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1944 r. nr 14, poz. 74)
- ↑ Dz.U. z 1950 r. nr 28, poz. 255
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312