BMW serii 8 (1989)

Ten artykuł dotyczy sportowego coupe klasy wyższej produkowanego w latach 1989 – 1999. Zobacz też: BMW serii 8 (2018) – luksusowe coupe klasy wyższej produkowane od 2018 roku.

BMW serii 8

BMW 840 Ci
Inne nazwy	BMW E31
Producent	BMW
Projektant	Klaus Kapitza
Zaprezentowany	Frankfurt Motor Show 1989[1]
Okres produkcji	1989 – 1999
Miejsce produkcji	Dingolfing
Poprzednik	BMW serii 6 (1975)
Następca	BMW serii 6 (2003)
Dane techniczne
Segment	sportowe segmentu E
Typy nadwozia	2-drzwiowe coupe[1]
Silniki	V8 M60B40 1993–1996 4.0-32v 286 KM M62B44 1995–1999 4.4-32v 286 KM V12 M70B50 1989–1994 5.0-24v 300 KM M73B54 1994–1999 5.4-24v 326 KM S70B56 1992–1996 5.6-24v 380 KM
Skrzynia biegów	4 i 5-biegowa automatyczna 6-biegowa manualna
Napęd	tylny[2].
Długość	4780 mm
Szerokość	1854 mm
Wysokość	1341 mm
Rozstaw osi	2685 mm
Masa własna	1790 – 1975 kg
Zbiornik paliwa	90 l
Liczba miejsc	4
Bagażnik	320 l
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Alpina B12
Pokrewne	BMW M8 BMW E32 McLaren F1
Konkurencja	Mercedes-Benz SL
Multimedia w Wikimedia Commons

BMW serii 8 – samochód osobowy typu sportowe coupe klasy wyższej produkowany przez niemiecki koncern BMW w latach 1989 – 1999. Samochód nosił kod fabryczny E31. Łącznie powstało 31 062 egzemplarzy. Nazwa powróciła do użytku w 2018 roku dla nowego modelu klasy wyższej.

Prace nad tym luksusowym coupe rozpoczęto w 1986 roku. Nadwozie zaprojektował Klaus Kapitza. Projekt pochłonął ponad 1,5 mld marek niemieckich. Samochód w przeciwieństwie do swoich potencjalnych konkurentów postanowiono wyposażyć w silnik V8 lub V12 umieszczony z przodu pojazdu oraz napęd tylnych kół. Auto otrzymało niskie, klinowate^[3] nadwozie z delikatnie unoszącą się, ale "twardą" boczną linią, niewielkie i dyskretne nozdrza, rozbudowany przedni zderzak z unoszonymi reflektorami (światła mijania, światła drogowe), a pod nimi umieszczono światła pozycyjne i przeciwmgłowe oraz kierunkowskazy^[2].

Wersja na którą czekano pojawiła się w 1992 roku przygotowana przez specjalistów z dywizji M Motorsport – silnik V12 o pojemności 5,6 litra rozwija moc 380 koni mechanicznych, co pozwala autu osiągnąć 100km/h w 5,9 s. Prędkość maksymalna została ustalona na poziomie 250 km/h we wszystkich 12 cylindrowych modelach, jednak wersja CSi jest w stanie bez takiego zabezpieczenia osiągnąć 298 km/h. Wzmocnione hamulce i obniżone zawieszenie pozwoliły na jeszcze szybsze pokonywanie zakrętów bez obniżenia komfortu jazdy szczególnie wersja z aktywną osią (AHK-Aktive Hinterachs-Kinematik) w trybie K-komfort była szczególnie polecana. Wersja 850 CSi różniła się kilkoma szczegółami wystroju zewnętrznego np. podwójne rury wydechowe, inne spojlery. Wersja ta była sprzedawana tylko z 6-biegową skrzynią manualną.

Zakład Burkarda Bovenspiena znane bardziej jako BMW-Alpina w 1992 roku opracował nowy model – Alpina B12 5.0 Coupe na bazie BMW E31 850i. Posiada on dwunastocylindrowy silnik wykonany w technice dwu zaworowej o pojemności pięciu litrów, osiągający moc 350 KM. Silnik ten pozwala rozpędzić pojazd do ok. 280 km/h. Przenoszenie mocy odbywa się za pomocą automatycznej, czterostopniowej skrzyni biegów ze sterowaniem hydraulicznym.

W 1993 roku Alpina wydała model B12 5.7 Coupe z silnikiem o mocy 416 KM, rozpędzającym to auto do 300 km/h. Alpina B12 5.7 wyposażona jest w sześciostopniową, manualną skrzynię biegów lub Alpina-Shift-Tronic – elektroniczne sterowanie sprzęgła.

830i był prototypem wyprodukowanym przez BMW, który nie wszedł do produkcji. Jako potencjalny model podstawowy, 830i miał korzystać z 3-litrowego silnika V8 o mocy 218 KM, który był już znany z modelów 530i i 730i, znanego wewnętrznie jako M60B30. Wyprodukowano osiemnaście samochodów, z których trzynaście miało automatyczną skrzynię biegów. Model ten jednak został ostatecznie odrzucony na rzecz 840Ci z widlastym motorem V8, 17 z 18 aut jakie złożono w całość zostały zdemontowane. Jeden w pełni zachowany egzemplarz znajduje się w podziemnym muzeum BMW.

W 1990 roku zaprezentowano prototyp wyczynowej wersji serii 8 – M8, który posiada silnik o mocy 640 KM. Wyprodukowano jeden prototyp tego auta. M8 był pierwotnie konstruowany jako konkurent Ferrari wyposażony w specjalną wersję silnika S70/1, z modyfikacjami obejmującymi zwiększenie pojemności skokowej do nieco ponad 6 litrów, podwójne wałki rozrządu dla każdego rzędu cylindrów, indywidualne przepustnice z zaworami rolkowymi, cztery zawory na głowicę cylindrów, kolektory dolotowe z włókna węglowego i bezstopniowa regulacja rozrządu.

Auto miało być odpowiedzią na podobne modele Porsche (959) i Ferrari (F40), pokazaniem możliwości technologicznych i produkcyjnych BMW w kwestii budowy samochodu sportowego.

Jak się okazało w 2010 roku prototyp M8 nie został zniszczony i pokazano go po raz pierwszy publicznie w Muzeum BMW w Monachium^[4].

Standardowe wyposażenie pojazdu obejmuje m.in. ABS, klimatyzację automatyczną^[1], elektrycznie sterowane szyby, elektrycznie sterowane lusterka, elektrycznie regulowane fotele, elektryczną regulację ustawień kierownicy z funkcją pamięci, fotochromatyczne lusterko wsteczne^[3], skórzana tapicerka, automatyczna skrzynia biegów, wspomaganie układu kierowniczego Servotronic, które ułatwia parkowanie oraz system Aktive Hiterachs Kinematik (system zbiera dane dotyczące stopnia skrętu kierownicy, prędkości auta oraz przeciążeń, następnie przesyła je do specjalnego komputera, który po odpowiedniej analizie wysyła odpowiednie instrukcje do siłowników zamontowanych przy kołach tylnej osi skręcając tylnymi kołami do 2,5 stopnia; podobny system zamontowano w Hondzie NSX)^[1].

Opcjonalnie pojazd wyposażyć można było m.in. w manualną skrzynię biegów (bez dopłaty) z układem ASC+T, czyli automatyczną regulacją stabilności i trakcji, spryskiwacze reflektorów, podgrzewane fotele, poduszkę powietrzną^[2].

Samochód produkowano z przeznaczeniem na rynek europejski, amerykański oraz południowoafrykański.

Model BMW E31 produkowany w latach 1989-1999, oferował różne opcje felg, które wpływały na wygląd i charakterystykę pojazdu. Wśród tych felg znalazły się m.in. Styling 8, Styling 9, Styling 21, Styling 37 i Styling 5 Split Rim. Każdy z tych wzorów miał własny unikalny design i charakteryzował się różnymi rozmiarami oraz specyfikacją.