Antonio Margarito

Antonio Margarito

Pseudonim	Tony
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1978 Torrance
Obywatelstwo	Meksyk
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	50
Zwycięstwa	41
Przez nokauty	27
Porażki	8
Remisy	0
Nieodbyte	1
Strona internetowa

Antonio Margarito (ur. 18 marca 1978 w Torrance) – meksykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBA, WBO i IBF w kategorii półśredniej (do 147 funtów).

Zawodową karierę rozpoczął w styczniu 1994 r. Jej początki nie były bardzo udane – do końca 1996 r. stoczył szesnaście pojedynków, z których aż trzy przegrał. Jednak od tego czasu zaczął zwyciężać w walkach z coraz lepszymi bokserami – w 2000 r. pokonał m.in. dwukrotnego pretendenta do tytułu mistrzowskiego, Davida Kamau oraz byłego mistrza świata WBC i WBA Frankiego Randalla^[1].

21 lipca 2001 r. stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata WBO, jednak sędzia przerwał walkę z Danielem Santosem już w pierwszej rundzie z powodu urazu głowy Margarito spowodowanej przypadkowym zderzeniem głowami. Walka została uznana za nieodbytą^[2].

Margarito zdobył jednak mistrzowski pas już w następnej walce, 16 marca 2002 r. – wygrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie ze swoim rodakiem Antonio Diazem. Stawką walki był wakujący tytuł mistrza świata WBO, z którego zrezygnował wcześniej Santos^[3].

Margarito w ciągu dwóch następnych lat trzykrotnie obronił swój tytuł: w październiku 2002 r. pokonał na punkty Danny'ego Pereza^[4], w lutym następnego roku już w drugiej rundzie znokautował byłego mistrza WBA Andrew Lewisa^[1], a niemal rok później, w styczniu 2004 r., także w drugiej rundzie pokonał Herculesa Kyvelosa^[5].

11 września 2004 r. zmierzył się w walce rewanżowej z Danielem Santosem, który w międzyczasie został mistrzem świata WBO w kategorii junior średniej. Pojedynek obu pięściarzy po raz drugi zakończył się w wyniku przypadkowego zderzenia głowami w dziesiątej rundzie, tym razem jednak, ponieważ walka trwała dłużej niż cztery rundy, doszło do liczenia punktów, jakie bokserzy otrzymali od sędziów do czasu zakończenia walki. Ostatecznie niejednogłośną decyzją wygrał Santos i zachował swój pas mistrzowski^[3].

W 2005 r. dwukrotnie obronił swój tytuł mistrza świata WBO w kategorii półśredniej. 18 lutego pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie Sebastiana Lujana (kontuzja ucha)^[6], natomiast już dwa miesiące później znokautował w piątej rundzie Kermita Cintrona (wcześniej w czwartej rundzie Cintron dwukrotnie leżał na deskach)^[7].

18 lutego 2006 r. już w pierwszej rundzie pokonał Manuela Gomeza^[8], natomiast 2 grudnia pokonał jednogłośnie na punkty Joshuę Clotteya^[9].

14 lipca 2007 r., w swojej ósmej obronie stracił tytuł, przegrywając jednogłośnie na punkty po wyrównanym pojedynku z Paulem Williamsem^[10].

Cztery miesiące później już w pierwszej rundzie pokonał Goldena Johnsona^[11]. 12 kwietnia 2008 r. doszło do pojedynku rewanżowego z Cintronem, który dwa lata wcześniej zdobył pas mistrzowski IBF. Margarito po raz drugi pokonał Cintrona, nokautując go w szóstej rundzie lewym hakiem na korpus i odbierając mu tytuł mistrza IBF^[12].

Organizacja IBF nakazała mu obowiązkowy pojedynek z oficjalnym pretendentem do tytułu, Joshuą Clotteyem, którego już raz pokonał. W konsekwencji Margarito zrezygnował z tytułu mistrza świata tej organizacji, ponieważ wolał zmierzyć się z mistrzem świata WBA, niepokonanym wcześniej Miguelem Cotto. Do walki doszło 26 lipca 2008 r. – nieoczekiwanie Margarito wygrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie^[13].

24 stycznia 2009 r. Margarito przegrał walkę z pretendentem do tytułu Shane'em Mosleyem przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie i stracił tytuł mistrza świata^[14]. Później wyszło na jaw, że przed walką na bandażach na rękach Margarito znaleziono nieznaną substancję która miała spowodować, że ciosy Meksykanina miały być mocniejsze. Nakazano mu ponownie obandażować ręce, a 24 lutego 2009 roku został pozbawiony licencji na okres jednego roku. Oznacza to, że w tym czasie nie wolno mu stoczyć żadnej walki na terenie Stanów Zjednoczonych, a po upływie tego okresu będzie musiał ponownie ubiegać się o przyznanie mu licencji^[15].

Na ring powrócił 8 maja 2010 r., pokonując w Meksyku jednogłośnie na punkty Roberto Garcię, który już w pierwszej rundzie leżał na deskach. Dodatkowo sędzia odebrał Garcii po punkcie w rundzie ósmej (za uderzenie głową) oraz w dziesiątej (za ciosy poniżej pasa)^[16]. 13 listopada 2010 roku stanął do pojedynku o wakujący pas WBC w wadze junior średniej, jego przeciwnikiem był Manny Pacquiao. Antonio przegrał zdecydowanie na punkty: sędziowie punktowali 109-119, 108-120, 110-118. Po walce Margarito został odwieziony do szpitala, gdzie przeszedł operację rekonstrukcji kości oczodołów^[17]. na ring powrócił dopiero 3 grudnia 2011 w pojedynku o pas WBA zmierzył się z Miguelem Cotto ulegając tym razem przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie, Portorykańczyk udanie zrewanżował się Margarito za porażkę sprzed trzech lat^[18].

• Lista walk zawodowych Antonio Margarito