Antoni Unrug

Antoni Unrug
	tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1860 ; Mełpin
Data i miejsce śmierci	16 sierpnia 1939 ; Piotrowo
	Przebieg służby
Lata służby	1877–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Armia Wielkopolska; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
	Odznaczenia
	brak informacji

Antoni Ignacy Unrug (ur. 22 lutego 1860 w Mełpinie, zm. 16 sierpnia 1939 w Piotrowie^[1]) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Antoni Ignacy Unrug urodził się 22 lutego 1860 roku w Mełpinie, w ówczesnej Prowincji Poznańskiej, był synem Wiktora Edwarda Unruga (1831-1915) z rodu Unrugów, żołnierza polskiej Dywizji Kozaków Sułtańskich gen. Władysława Zamoyskiego w czasie wojny krymskiej i Emilii z Bojanowskich (1839-1904)^[2]. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Śremie wstąpił do Korpusu Kadetów w Dreźnie. W latach 1877–1881 był słuchaczem Szkoły Wojskowej w Erfurcie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął służbę w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1897 roku został przeniesiony do rezerwy. 13 września 1914 roku został zmobilizowany. Służbę w armii niemieckiej pełnił do września 1918 roku.

11 marca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 6 przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i mianował podpułkownikiem, a dekretem nr 7 z tego samego dnia - pułkownikiem w korpusie kawalerii. W Armii Wielkopolskiej pełnił funkcję inspektora Okręgowej Komendy Uzupełnień.

6 października 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego. 1 lutego 1920 roku został zastępcą komisarza rządu w polsko-niemieckiej komisji delimitacyjnej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika^[3]. Po przejściu na emeryturę mieszkał w dworku, w Piotrowie. Był długoletnim prezesem i członkiem honorowym poznańskiego Towarzystwa Łowieckiego.

2 czerwca 1921 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go tytularnym generałem podporucznikiem^[4]. 26 października 1923 roku został zatwierdzony w stopniu tytularnego generała brygady^[5].

Zmarł na udar serca 16 sierpnia 1939 roku w Piotrowie. Na życzenie Zmarłego ciche spuszczenie Zwłok do grobu rodzinnego w Piotrowie nastąpiło w dniu 18 sierpnia 1939 roku^[6].

Około 1880 roku zawarł związek małżeński z Amelią von Hachez, z którą miał dwóch synów: Wiktora Zygmunta (1886-1973) i Franciszka Józefa (1887-1945).

Awanse

chorąży - 1881
podporucznik - 1884
porucznik - 1887
rotmistrz - 1893
major - 1916
podpułkownik - 11 marca 1919
pułkownik - 11 marca 1919
tytularny generał podporucznik - 2 czerwca 1921

Zobacz też

Unrugowie

Przypisy

↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 343 podał błędną nazwę Piotrkowo.
↑ Artur Paczesny: Unrugowie herbu Lew. Karty Pamięci. [dostęp 2018-12-18]. (pol.).
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 16 z 23.04.1921 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 23 z 11.06.1921 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7.11.1923 r.
↑ Dziennik Poznański Nr 190 z 20.08.1939 r.

Bibliografia

PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
Roczniki Oficerskie 1923, 1924
Rocznik Oficerski Rezerw 1934
Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych
Potomkowie Sejmu Wielkiego, Serwis genealogiczny pod patronatem Stowarzyszenia Potomków Sejmu Wielkiego

[1] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 343 podał błędną nazwę Piotrkowo.

[2] Artur Paczesny: Unrugowie herbu Lew. Karty Pamięci. [dostęp 2018-12-18]. (pol.).

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 16 z 23.04.1921 r.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 23 z 11.06.1921 r.

[5] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7.11.1923 r.

[6] Dziennik Poznański Nr 190 z 20.08.1939 r.

[1]