Antoni Hajzik

Antoni Hajzik

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 czerwca 1895 Białogóra
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	89 pułk piechoty 3 pułk piechoty Legionów 59 pułk piechoty 2 batalion strzelców 29 pułk Strzelców Kaniowskich
Stanowiska	kwatermistrz batalionu dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Antoni Hajzik (ur. 11 czerwca 1895 w Białogórze, pow. Gródek Jagielloński, zm. między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie Jana i Katarzyny z Rićków. Absolwent C. K. Gimnazjum w Gródku Jagiellońskim^[1]. Jako uczeń klasy Vc gimnazjum w 1914 roku został powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę dla oficerów rezerwy i kurs dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych. W 1916 roku był uczniem – żołnierzem VII klasy gimnazjum, uzyskał promocję do następnej klasy^[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. 1 grudnia 1917 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. 89 pułk piechoty^[3].

Od roku 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1920 roku. Ukończył kursy informacyjne przy dowództwie 2 Armii w Grodnie. W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Ukończył kursy dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych i ogólnowojskowe w Szkole w Rembertowie. W 1924 roku w stopniu kapitana służył w 3 pułku piechoty Legionów^[4] (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 roku i 580 lokatą).

27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. 20 września 1930 roku został przeniesiony z baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 2 do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy batalionu^[6][7]. W trakcie służby Hajzika w 59 pułku piechoty, Inspektor Armii, generał dywizji Aleksander Osiński w „Opiniach z kursów o oficerach” przedstawionych w 1932 roku napisał tak: „oficer sztabowy ponad przeciętną miarę, dobry dowódca baonu w polu, charakter ustalony, dobry żołnierz”^[8]. 9 grudnia 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 batalionu strzelców w Tczewie na stanowisko kwatermistrza^[9][10]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy batalionu^[11][12]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV^[13]. W 1935 przeniesiony w stan spoczynku. Od początku 1939 roku kwatermistrz w 16 baonie Junackich Hufców Pracy. Brał udział w budowie umocnień w okolicy Wizny.

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Ostatnią wiadomość rodzina otrzymała 20 listopada 1939 roku^[14]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 015/2, pozycja 47, nr akt 2939 z 5.04.1940^[14][15]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 roku przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 roku, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.05.1943. Przy szczątkach znaleziono dowód osobisty, książeczkę wojskową, dwie karty pocztowe, list, karty wizytowe, modlitewnik, dwa medaliki^[16]. Figuruje na liście AM-178-495 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0495. Nazwisko Hajzika znajduje się na liście ofiar (pod nr 0495) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943.

Mieszkał w Gostyninie. Żonaty z Wiktorią Gąsiorówną, miał troje dzieci: Romana, Janinę i Jerzego^[1].

• Krzyż Walecznych^[17]
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[18]
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[19]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[19]

• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
• Dąb Pamięci posadzony 8 kwietnia 2016 przez Zespół Szkół w Gogolinie. Certyfikat 4533/430/WE/2016^[20].

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.