Przejdź do zawartości

Ameryk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ameryk
pluton ← ameryk → kiur
Wygląd
srebrzysty
Ameryk
Widmo emisyjne ameryku
Widmo emisyjne ameryku
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.

ameryk, Am, 95
(łac. americium)

Grupa, okres, blok

–, 7, f

Stopień utlenienia

III, IV, VI

Właściwości metaliczne

aktynowiec

Masa atomowa

[243][2][a]

Stan skupienia

stały

Gęstość

12000 kg/m³[1]

Temperatura topnienia

1176 °C[1]

Temperatura wrzenia

2011 °C[1]

Numer CAS

7440-35-9

PubChem

23966

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)

Ameryk (Am, łac. americium) – pierwiastek chemiczny z grupy aktynowców. Otrzymał go Glenn Seaborg ze współpracownikami[b] w 1944 roku, bombardując uran-238 przyspieszonymi cząstkami α: Powstały pluton-241 ulega spontanicznemu rozpadowi promieniotwórczemu β, w wyniku którego powstaje ameryk-241[3]. Został nazwany na cześć Ameryki. Jest miękkim, srebrzystobiałym metalem[4]. Wszystkie jego izotopy są promieniotwórcze.

Pierwsza informacja o wytworzeniu ameryku została publicznie ujawniona przez Seaborga w dziecięcym quizie radiowym Quiz Kids stacji NBC w 1945, w odpowiedzi na pytanie jednego z uczestników, czy Seaborg odkrył jakieś inne nowe pierwiastki poza plutonem i neptunem. Oficjalnie odkrycie zakomunikowano 5 dni później[5]. Cena 1 grama AmO
2
wynosi ok. 1500 USD (cena ustalona w 1962 r., od tego czasu pozostała na zbliżonym poziomie – stan na 2018 r.)[6].

Roztwory związków ameryku na różnych stopniach utlenienia
Am(III)
Am(IV)
Am(IV) i Am(VI)

Właściwości chemiczne

[edytuj | edytuj kod]

Jest odpowiednikiem europu w szeregu lantanowców. Własnościami przypomina uran, neptun i pluton[4]. Roztwarza się w kwasie solnym, ale nie roztwarza się w amoniaku.

W związkach występuje na stopniach utlenienia od III (najtrwalszy) do VI. Współstrąca się z solami lantanu. Adsorbuje na pentatlenku tantalu. Pod działaniem silnych utleniaczy powstają łatwo redukowalne jony amerycylowe AmO2+ i AmO22+[4].

Właściwości fizyczne

[edytuj | edytuj kod]

Jest metalem niemagnetycznym i wykazuje nadprzewodnictwo[7].

242Am ma największy ze wszystkich aktynowców przekrój na wychwyt neutronów, ok. 8000 ±1000 barnów[4].

Ameryk-241 jest materiałem rozszczepialnym. Jego promień krytyczny wynosi 11,5 cm, a masa krytyczna 83 kg[8].

Otrzymywanie

[edytuj | edytuj kod]

W śladowych ilościach niektóre izotopy mogły występować wraz z rudami uranowymi, np. w naturalnym reaktorze w Oklo w Gabonie[5]. Na większą skalę (kilku gramów rocznie)[5] jest produkowany w reaktorach jądrowych podczas bombardowania uranu (plutonu) neutronami i przejść beta, np.:

Otrzymane izotopy ameryku mają liczby masowe z zakresu od 237 do 246 (plus izomer jądrowy 242m). Powstaje również podczas detonacji bomb jądrowych i termojądrowych[5].

Wolny metal można otrzymać przez redukcję fluorku AmF3 mieszaniną wodoru i fluorowodoru lub parami baru w wysokich temperaturach (1100 °C)[4].

Wykorzystanie

[edytuj | edytuj kod]

Do najważniejszych izotopów należą 241Am i 243Am. Izotop 241Am wykorzystywany jest w precyzyjnych urządzeniach pomiarowych (np. przemysłowych licznikach przepływu, lotniczych wskaźnikach paliwa, miernikach grubości)[9][10] i czujnikach dymu (w ilości ok. 0,0002 grama i o aktywności ok. 33 kBq)[10]. Jest także wygodnym źródłem promieniowania γ o energii 59,5 keV.

Bezpieczeństwo

[edytuj | edytuj kod]

Dopuszczalna aktywność izotopu 241Am w organizmie człowieka wynosi 18 kBq, a narządami krytycznyminerki i kości[11].

  1. Wartość w nawiasach klamrowych jest liczbą masową najtrwalszego izotopu tego pierwiastka, z uwagi na to, że nie posiada on trwałych izotopów, a tym samym niemożliwe jest wyznaczenie dla niego standardowej względnej masy atomowej. Bezwzględna masa atomowa tego izotopu wynosi: 243,06138 u (243
    Am
    ). Zob. Prohaska i in. 2021 ↓, s. 584.
  2. Byli to: Ralph James, Leon Morgan i Albert Ghiorso.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4–46, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  2. Thomas Prohaska i inni, Standard atomic weights of the elements 2021 (IUPAC Technical Report), „Pure and Applied Chemistry”, 94 (5), 2021, s. 573–600, DOI10.1515/pac-2019-0603 (ang.).
  3. Andrzej Czerwiński, Energia jądrowa i promieniotwórczość, Oficyna Wydawnicza Krzysztof Pazdro, 1998, s. 123, ISBN 83-85751-48-3.
  4. a b c d e Encyklopedia techniki. Energia jądrowa. Jan Zienkiewicz (red.). Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1970, s. 16.
  5. a b c d Americium - Element information, properties and uses [online], www.rsc.org [dostęp 2018-01-19] (ang.).
  6. Radioisotope uses for consumer products - World Nuclear Association [online], www.world-nuclear.org [dostęp 2018-01-19].
  7. Americium, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 23966 (ang.).
  8. Canadian Nuclear Society, Americium-241 vs. Plutonium-239 Fact Sheet [online].
  9. americium, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-19] (ang.).
  10. a b ATSDR - Public Health Statement: Americium [online], www.atsdr.cdc.gov [dostęp 2018-01-19] (ang.).
  11. Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6.