Aleksander Sarkisow

Aleksander Sarkisiow

Szaruga

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 października 1909 Warszawa
Data śmierci	8 sierpnia 1994
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	32 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Aleksander Sarkisow ps. Szaruga, Andrzej, Czarnota, Podkomornik (ur. 17 października 1909 w Warszawie, zm. 14 sierpnia 1994, tamże) – pułkownik Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, z zawodu inżynier i nauczyciel akademicki.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej. W młodości wstąpił do harcerstwa. W 1931 skończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, a następnie ukończył także studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Warszawskiej, po czym został zatrudniony na tej uczelni jako wykładowca. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 2803. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1].

We wrześniu 1939 brał udział w wojnie obronnej. Jesienią tego roku związał się z konspiracją. Pracował początkowo jako nauczyciel na organizowanych kompletach tajnego nauczania. Uczestniczył w strukturach Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Na początku 1942 został mianowany został zastępcą komendanta obwodu Lublin ds. powiatu. Od maja 1942 do połowy 1943 był komendantem rejonu I AK. A latem 1943 mianowano go oficerem inspektoratu lubelskiego ds. zrzutów. W 1944 wstąpił w stopniu podpułkownika do Ludowego Wojska Polskiego i został dowódcą 32 pułku piechoty w Międzyrzecu Podlaskim.

W październiku 1944 został aresztowany w ramach represji wobec AK-owców, ale udało mu się uciec z więzienia. W grudniu 1945 aresztowano go ponownie, po czym został oskarżony o wrogie i dywersyjne działania w wojsku. W 1947 zwolniono go z więzienia. Podjął wówczas pracę w zawodzie inżyniera budowlanego w warszawskiej spółdzielczości. Był wielokrotnie represjonowany przez władze komunistyczne, po raz ostatni został aresztowany w 1987^[2].

Do końca życia działał czynnie w środowiskach seniorów harcerskich. W 1993 został awansowany na pułkownika. Na początku lat 90. związał się z partią Przymierze Samoobrona. Był członkiem założonego przez Andrzeja Leppera Komitetu Samoobrony Narodu^[3].

Zmarł w Warszawie w 1994 i pochowany został na Cmentarzu w Wilanowie. Pozostawił żonę Krystynę z Rokickich i syna Andrzeja.

Został odznaczony był m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim.

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Nota biograficzna na stronie 1lo.chelm.pl, za "Gazetą Wyborczą"