Albin Skroczyński

Albin Skroczyński

Klimek, Chrabąszcz, Łaszcz,Drobek, Dyrektor

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1890 Warszawa
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1971 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	15 Pułk Strzelców 31 Pułk Strzelców Kaniowskich 64 Pułk Piechoty 15 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej komendant Obszaru AK Warszawa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa • kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Albin Skroczyński, ps. „Klimek”, „Chrabąszcz”, „Łaszcz”, „Drabek”, „Dyrektor” (ur. 21 lutego 1890 w Warszawie, zm. 28 grudnia 1971 tamże) – oficer rosyjskiej piechoty i generał brygady Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Syn Antoniego i Bronisławy z d. Teckiej^[1][2]. W 1905 był usunięty ze szkoły realnej za udział w strajku szkolnym. Uczył się w Gimnazjum im. Kreczmara, ale ze względu na brak środków materialnych musiał przerwać naukę po ukończeniu 5 klas^[3]. Powołany do rosyjskiej armii we wrześniu 1908^[2]. W sierpniu 1911 ukończył Odeską Junkierską Szkołę Piechoty i został przydzielony do 8 pułku strzeleckiego^[3], w którym dowodził od sierpnia 1914 kompanią, a I batalionem od lipca 1916^[2]. Pełnił obowiązki dowódcy II batalionu od lutego 1917, a od grudnia tego samego roku w 49 zapasowym pułku piechoty był dowódcą I batalionu^[2]. Jako oficer zawodowy podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim^[3]. Po rewolucji październikowej 1917 w Wojsku Polskim, od stycznia 1918 w Odessie, gdzie w lutym został dowódcą II batalionu, a w marcu był jednocześnie dowódcą Legii Oficerskiej Polskiego Pułku Strzelców. Niemcy rozwiązali jednostkę, więc wszedł w skład zarządu Związku Wojskowych Polaków^[4][3][2]. Prowadził tam od listopada 1918 biuro werbunkowe 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Żeligowskiego, z którą w czerwcu 1919 przebił się do Polski. Od stycznia 1919 był zastępcą dowódcy, od lutego pełnił obowiązki dowódcy, a od kwietnia tego samego roku został dowódcą 15 pułku strzelców^[3][2].

Od lipca 1919 do kwietnia 1920 dowódca 31 pułku piechoty. Major piechoty z 1 czerwca 1919. W okresie maj 1920 – styczeń 1928 kolejno: dowódca batalionu zapasowego, referent mobilizacyjny (od maja 1922), ponownie dowódca batalionu (od lipca 1922), kwatermistrz (maj 1924), zastępca dowódcy (styczeń 1925) 37 pułku piechoty^[3] i jednocześnie komendant garnizonu Kutno (sierpień 1925)^[2]. W miesiącach luty – maj 1928 ukończył kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie^[5]. Podpułkownik z 15 sierpnia 1924. W lipcu 1928 został przeniesiony do 64 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy pułku^[6][3]. 10 listopada 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931^[7]. W październiku 1935 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy z którą walczył w kampanii wrześniowej w składzie Armii „Pomorze” i przebił się do Modlina. Ciężko ranny – stracił oko, a drugie z trudem uratowano.

Po wyleczeniu ran włączył się do działalności w Związku Walki Zbrojnej, potem Armii Krajowej. W okresie maj 1940 – listopad 1942 komendant rezerw Komendy Głównej ZWZ pod pseudonimami „Drobek” i „Chrabąszcz”. Pełnił także jesienią 1940 funkcję przewodniczącego Sądu Kapturowego przy KG^[5]. Od styczeń/kwiecień 1942 – listopad 1944 komendant Obszaru AK Warszawa. Generał brygady z 10 sierpnia 1942. Łączył funkcję Komendanta Rezerw z funkcją komendanta Obszaru Warszawa AK^[8] do listopada 1942^[5]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, pomimo że należał do grona oficerów opowiadających się zdecydowanie przeciwko jego wybuchowi^[9]. Mianowany rozkazem z 25 września 1944 szefem Delegatury Ministerstwa Obrony Narodowej. Po kapitulacji powstania, od 2 października 1944 przebywał w niewoli niemieckiej w Oflagu VII A Murnau (nr jeniecki 4449)^[5][10]. Po wojnie w 1946 powrócił do Warszawy i przez wiele lat pracował w spółdzielczości inwalidzkiej. Włączył się również po 1956 do działalność w ZBoWiD. Był członkiem ZG w listopadzie 1957 w miejsce płk. Jana Rzepeckiego, a od września 1959 wchodził w skład RN. Wiceprzewodniczący ZG od 1964 do 1969, a następnie był członkiem Głównej Komisji Weryfikacyjnej Odznaczeń przy ZG ZBoWiD^[5].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 20-1-14)^[11].

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944)^[5]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)^[5]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1935)^[5]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, 1921 i 28 września 1944)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[12]
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[13]
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1967)^[14]

• Skroczyński Albin. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.558 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-09].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 144–145. ISBN 83-211-0758-3.