Jalbugha al-Umari

Jalbugha al-Umari arab. يلبغا العمري (pełne imię: Sajf ad-Din Jalbugha Ibn Abd Allah al-Umari an-Nasiri al-Chassaki), zm. 12 grudnia 1366 – emir mameluków, sprawujący faktyczne rządy w sułtanacie mameluków od momentu obalenia sułtana An-Nasira Hasana (1347 - 1351, 1354 - 1361) aż do swojej śmierci.

Jalbugha został zakupiony od handlarza niewolników Umara Ibn Musafira (stąd jego nisba al-Umari) przez sułtana An-Nasira Hasana gdzieś przed śmiercią Umara w 1353, być może był to rok 1350. W ramach gwardii sułtana został przydzielony do elitarnego korpusu chassakijja (stąd nisba al-Chassaki). Jego imię po raz pierwszy pojawia się w źródłach w listopadzie 1357 kiedy to Hasan miał mu nadać wyższy stopień i dochody przysługujące dowódcy czterdziestu żołnierzy. Po tym jak w sierpniu 1358 Hasan ostatecznie uwolnił się od kurateli emira Sarghitmisza mógł już całkowicie swobodnie promować swoich mameluków i z tej okazji Jalbugha otrzymał najwyższą wojskową rangę emira stu mameluków i dowódcy tysiąca żołnierzy, z odpowiednio powiększonymi dochodami z nadania ikta. Został także mianowany emirem audiencji (amir madżlis), co wiązało się z nadzorem nad regularnymi publicznymi sesjami sprawowanymi przez sułtana i tym samym udziałem w codziennym procesie sprawowania władzy. Jalbugha został zatem nagle katapultowany na same szczyty władzy, a symbolem jego nowego statusu stało się przeniesienie do dawnej rezydencji Sarghitmisza^[1].

Nie ulega wątpliwości że Jalbugha musiał być ulubieńcem sułtana, inaczej bowiem nie da się wytłumaczyć jego spektakularnego wyniesienia, dalszy bieg wypadków wskazuje jednak na to, że w pewnym momencie drogi władcy i jego protegowanego rozeszły się. Prawdopodobnie miało to związek z generalną polityką Hasana ograniczania wpływów mameluków, co chciał osiągnąć m.in. przez promowanie na najwyższe stanowiska tzw. synów ludu (aulad an-nasa), czyli wolnych potomków mameluków. Za jego panowania synowie ludu zostali namiestnikami Damaszku, Aleppo i Safadu, a także zarządcami innych twierdz w Syrii. W rezultacie, jak odnotowuje Ibn Taghribirdi, za rządów Hasana nie doszło do żadnych buntów w Syrii. Ponadto, poza ustaloną liczbą dwudziestu czterech emirów, sułtan ustanowił dziesięciu nowych, o wyższej randze, przy czym ośmiu z nich było synami ludu, a dwóch jego własnymi synami. Przyznał też władzę sądowniczą eunuchom oraz nadał pokaźne majątki ziemskie kobietom. Wszystkie te posunięcia spotykały się z narastającym sprzeciwem odsuwanych coraz bardziej na dalszy plan mameluków i ambitny Jalbugha stanął na czele antysułtańskiej opozycji. Podobnie jak w przypadku Sarghitmisza Hasan próbował uprzedzić bunt, lecz tym razem poniósł porażkę. W starciach jakie wybuchły po próbie aresztowania Jalbughi zwolennicy sułtana zostali pokonani, a on sam ostatecznie ujęty i zamordowany w dniu 17 marca 1361. "Zabójstwo to dokonane przez mameluka na osobie władcy, na którego dworze wychował się, było zbrodnią nie mającą sobie równej w dziejach sułtanatu mameluków"^[2].

Po śmierci Hasana władzę przejęła grupa mameluckich emirów, która ustanowiła marionetkowym sułtanem syna Al-Muzaffara Hadżdżiego (1346 - 1347), szesnastoletniego Al-Mansura Muhammada (1361 - 1363). Jalbugha wraz ze swoim towarzyszem z korpusu chassakijja, Tajbughą at-Tawilem, był najważniejszym członkiem nowej oligarchii, co objawiło się m.in. w fakcie, że objął on kluczowe stanowisko głównodowodzącego armii (atabak al-asakir). Pierwsza poważna próba dla nowego reżimu przyszła latem 1361 gdy bunt podniósł namiestnik Damaszku Bajdamur al-Charizmi. Jednak sama demonstracja potęgi egipskiej armii w Syrii wystarczyła do tego by rebelianci zaczęli masowo dezerterować i już w sierpniu sytuacja została opanowana. Jesienią 1361 Jalbugha poślubił wdowę po Hasanie, Tulubaj, co było wstępem do przejęcia jego gwardii. W sumie, opierając się m.in. na dawnych mamelukach Hasana oraz ciągle zakupując nowych Jalbugha zbudował jedną z największych gwardii kiedykolwiek będących w posiadaniu emira, która tuż przed jego upadkiem miała liczyć ok. 3 tys. mameluków. Było to możliwe m.in. dlatego, że z pomocą wezyra i nazir al-chass (odpowiedzialnego za finanse domu królewskiego) Fachr ad-Dina Madżida Jalbugha zatarł całkowicie rozróżnienie pomiędzy finansami sułtanatu i domu królewskiego a jego własnymi. W rezultacie według Ibn Dukmaka w każdym miesiącu Madżid przekazywał do dyspozycji Jalbughi 60 tys. złotych dinarów^[2][3].

Pod koniec maja 1363 rządzący emirowie zdetronizowali Al-Mansura Muhammada pod pretekstem złego prowadzenia się i na jego miejsce wprowadzili na tron innego wnuka An-Nasira Muhammada (1293 - 1294, 1299 - 1309, 1310 - 1341), Al-Aszrafa Szabana (1363 - 1377). Szaban miał zaledwie dziesięć lat i jako taki wydawał się być łatwiejszy do sprawowania nad nim kontroli. Spokojne sprawowanie regencji zostało zakłócone w październiku 1365, gdy wyprawa krzyżowa pod wodzą króla Cypru Piotra I (1358 - 1369) zaatakowała Aleksandrię. Po zdobyciu miasta w wyniku ataku od strony morza krzyżowcy łupili je przez kilka dni, po czym wycofali się w obliczu nadchodzącej od strony Kairu armii Jalbughi i sułtana, uwożąc łup ze sobą. Nastąpiła teraz seria akcji odwetowych - Frankowie mieszkający w Egipcie i Syrii zostali aresztowani, a miejscowym chrześcijanom odebrano ich majętności i przeznaczono je na wykup muzułmańskich jeńców^[4][5]. Jalbugha przystąpił także do budowy floty, która w listopadzie 1366 roku miała liczyć 100 okrętów obsadzonych przez ok. 15 tys. marynarzy i być gotowa do użycia przeciwko Cyprowi^[6].

Pod koniec lutego 1366 w pobliżu Kairu wybuchły gwałtowne walki pomiędzy zwolennikami Jalbughi i Tajbughi. Była to ostateczna rozgrywka o władzę w ramach nowego reżimu i to Jalbugha wyszedł z niej zwycięsko, zamykając Tajbughę i jego zwolenników w aleksandryjskich więzieniach^[7]. Odtąd jego pozycja faktycznie samodzielnego władcy sułtanatu mameluków wydawała się niezagrożona. W rzeczywistości jednak jeszcze w tym samym roku został on zaatakowany przez własnych mameluków, z których wielu było niezadowolonych z jego surowego traktowania młodych rekrutów, zaś inni nie odczuwali w stosunku do niego żadnej szczególnej lojalności, ponieważ chociaż formalnie należeli do gwardii Jalbughi, rozpoczynali swoją karierę jako mamelucy wcześniejszych kalawunidzkich sułtanów. Niezadowolenie jego mameluckich rekrutów wynikało także z faktu, że nie mieli on zbyt wielu okazji do awansu, ponieważ był on blokowany przez weteranów poprzednich gwardii przyjętych na służbę Jalbughi. 8 grudnia 1366 Jalbugha ledwo uniknął śmierci z rąk zamachowców gdy przebywał na polowaniu w rejonie Gizy. Szybko udał się do Kairu i próbował odizolować rebeliantów uniemożliwiając im przekroczenie Nilu i powrót do stolicy. Ci jednak wykorzystali przeciwko Jalbudze zbudowaną przez niego flotę i rzeka stała się areną bitwy morskiej pomiędzy jego zwolennikami i przeciwnikami. Do tych ostatnich przyłączył się Szaban, w odpowiedzi na co Jalbugha obwołał sułtanem jego brata, Anuka, później pogardliwie nazywanego "sułtanem wyspy", mia�� bowiem sprawować rządy jedynie przez jeden dzień na wyspie na Nilu. 12 grudnia rebeliantom ostatecznie udało się przekroczyć Nil i połączyć swoje siły z ich zwolennikami po drugiej stronie rzeki, co pozwoliło na pokonanie i ujęcie Jalbughi. Jeszcze tego samego dnia gdy przeprowadzano go z więzienia do cytadeli zaatakował go mameluk imieniem Karatamur i obciął mu głowę, po czym inni mamelucy zmasakrowali jego ciało. Dawadar Jalbughi, Tasztamur, pod osłoną nocy odnalazł jego głowę i resztki ciała, które połączył ze sobą i pochował w jego mauzoleum^[8].

• Peter Malcolm Holt: Bliski Wschód od wypraw krzyżowych do 1517 roku. (przeł.) Barbara Czarska. Warszawa: Państw. Instytut Wydawniczy, 1993. ISBN 83-06-02290-4.
• Jo Van Steenbergen. The Amir Yalbughā al-Khāṣṣakī, the Qalāwūnid Sultanate, and the Cultural Matrix of Mamlūk Society: A Reassessment of Mamlūk Politics in the 1360s. „Journal of the American Oriental Society”. 3, s. 423 - 443, 2011. ISSN 0003-0279. (ang.). 
• Jo Van Steenbergen. On the Brink of a New Era? Yalbughā al-Khāṣṣakī (d. 1366) and the Yalbughāwīyah. „Mamluk Studies Review”. 15, s. 117 - 152, 2011. ISSN 1947-2404. (ang.).