Occitan

Etimologia

Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu »^[1].

Prononciacion

/bɛk/, /bɛk/

França (Bearn) : escotar « bèc »

Nom comun

bèc masculin

1. Ornit. Extremitat rigida e dura qu'es part e extremitat de la boca dels aucèls.

Derivats

• becada
• becar
• becarèl
• becarut
• becassa
• becassejar
• becasson
• becut

Traduccions

Referéncias

• ^[1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.

Francoprovençal

Etimologia

Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu ».

Prononciacion

/bɛk/, /bɛk/

Nom comun

bèc masculin

1. Bèc.

Derivats

• becar

Referéncias

• ^[1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.