Tercio

Lo tercio foguèt l'unitat administrativa e tactica de l'infantariá espanhòla de 1534 a 1704. Constituït de 3 000 òmes devesits en companhiás compausadas de piquiers, d'escrimaires e d'arcabusiers, un tercio èra una unitat permanenta, ben entraïnada e disciplinada segon lei critèris dau periòde. En mai d'aquò, lei tercios foguèron a l'origina de doas innovacions majoras dins l'art de la guèrra :

• un suenh particular èra pres per gardar de veterans dins leis unitats, çò que permetèt de conservar una experiéncia importanta dau combat e de facilitar la formacion dei recrutas.
• au nivèu tactic, foguèron lei premierei tropas capablas de mesclar d'un biais eficaç de soudats equipats d'armas de fuòc e d'armas d'asta.

En consequéncia, l'aparicion dei tercios marca una evolucion importanta dins l'istòria de l'infantariá car aqueleis evolucions li permetèron de dominar lei prats batalhiers europèus e mediterranèus de 1534 a 1643.

Après la batalha de Rocroi en 1643, lo modèl dau tercio declinèt lentament en causa dei progrès de l'infantariá deis autrei poissanças europèas. La pica perdiguèt tanben de son interès. En 1685, una reforma abandonèt lo modèl dau tercio massís per o remplaçar per d'unitats d'un milier d'òmes. Pasmens, en 1702, lo remplaçament de la pica per la baioneta entraïnèt la disparicion dau tercio tradicionau. Dos ans pus tard, una ordonància reiala o suprimiguèt definitivamen mai, per tradicion, leis unitats actualas de la Legion Espanhòla son dichas « tercios ».

• Infantariá.

• (es) René Quatrefages, Los tercios, ed. Ejercito, 1983.
• (es) René Quatrefages, La revolucion militar moderna.El crisol espanol, ed. Publicaciones de defensa, 1996.