Ritchie Blackmore

Ritchie Blackmore
Med Rainbow i Noreg i 1977
Fødd	14. april 1945 (79 år)
Fødestad	Weston-super-Mare i Somerset i England
Fødenamn	Richard Hugh Blackmore
Opphav	Storbritannia
Aktiv	1963 til i dag
Sjanger	Hardrock, heavy metal, folk rock, bluesrock, new age, psykedelisk rock
Instrument	Gitar, bass, cello, tangentinstrument, lirekasse, mandolin, mandola, trommer, perkusjon
Kjende instrument	Ritchie Blackmore Signature Stratocaster Gibson ES-335
Tilknytte artistar	Rainbow, Blackmore's Night, Deep Purple, The Outlaws
Plateselskap	Polydor, BMG, Edel, SPV, Spinefarm
Verka som	Musikar, låtskrivar
Gift med	Candice Night
Born	Jürgen Blackmore

Richard Hugh «Ritchie» Blackmore (fødd 14. april 1945) er ein britisk gitarist og låtskrivar, som er kjend som ein av dei første gitaristane som blanda element av klassisk musikk med bluesrock.^[1] Han byrja den profesjonelle karrieren sin som studiomusikar og vart så eit viktig medlem av Deep Purple, før Blackmore starta ein suksessrik karriere i sitt eige band, Rainbow, og seinare gjekk over til tradisjonell folkrock med Blackmore's Night i lag med kona si.

Blackmore vart fødd i Allandale Nursing Home i Weston-super-Mare i Somerset i Sørvest-England, men flytte til Heston i Middlesex (i dag Stor-London) då han var to. Sjølv om etternamnet Blackmore er trudd å vere av engelsk opphav, var faren walisar, medan mora var engelsk.^[2] Han var 11 då han fekk den første gitaren sin. Faren kjøpte denne til han med visse vilkår, mellom anna at han skulle lære og spele skikkeleg, så han tok klassiske gitartimar i eitt år.^[3]

På skulen gjorde han det bra i idrett, særskild spydkast. Blackmore forlet skulen 15 år gammal og starta å arbeide som lærling som radiomekanikar ved Heathrow lufthamn. Han fekk då gitartimar hos Big Jim Sullivan.

Kring 1960 eller 1961 spelte han med fleire mindre lokale band, inkludert eit som heitte the Jaywalkers.^[4] Han vart dyktigare på instrumentet sitt og i 1963 byrja han som studiomusikar for Joe Meek og spelte med fleire forskjellige band. Han var medlem av ein instrumental combo, The Outlaws, og akkompagnerte Heinz (på hitten «Just Like Eddie»), og Glenda Collins blant andre.

Blackmore vart med i rockegruppa Deep Purple i 1968 etter å ha vorte invitert av organisten Jon Lord. Den tidlege stilen til Purlpe helte mot psykedelia og progressiv rock.^[5] Frå ungdomen av har gitarteknikken hans delvis vore inspirert av fiolin. Denne første besetninga av bandet med songaren Rod Evans varte til midten av 1969, og dei spelte inn tre album.

Det første studioalbumet til den andre besetninga, In Rock (1970), endra stilen til bandet og dei vendte seg mot hardrock. Ian Gillan var songar i denne besetninga som varte til midten av 1973 og produserte fire studioalbum.

Det nye albumet til den tredje besetninga heitte Burn (1974) og hadde med bluessongaren David Coverdale. Denne besetninga varte til midten av 1975 og produserte to studioalbum. Blackmore mislikte offentleg den funky soul-retninga Coverdale og bassist/vokalist Glenn Hughes hadde teke med seg til bandet.^[6] På grunn av dette forlet han bandet for å starte sitt eige band, Rainbow. I denne perioden mista Blackmore interessen for gitar,^[7] og tok cellotimar hos Hugh McDowell (ELO).^[8] Blackmore sa seinare «Når eg spelar forskjellige instrument som cello, syns eg det er forfriskande fordi det gjev ei kjensle av å vere vågal når eg ikkje er sikker på kva akkord eg spelar eller kvar toneart eg er i.»^[9]

Blackmore meinte opphavleg å lage eit soloalbum, men danna i 1975 i staden sitt eige band kalla Ritchie Blackmore's Rainbow, som seinare vart forkorta til Rainbow. Med seg hadde han den amerikanske vokalisten Ronnie James Dio og bluesrockbandet hans Elf som studiomusikarar. Denne første besetninga heldt aldri konsertar i lag. Musikken til Rainbow var delvis inspirert av barokkmusikk sidan Blackmore hadde byrja å spele cello, der han kunne skape interessante akkordprogresjonar.^[7][9] Debutalbumet til bandet, Ritchie Blackmore's Rainbow, kom ut i 1975. Rainbow skulle opphavleg vere eit eingongsprosjekt, men bandet varte over fleire album og turnear. Blackmore var imponert over den store spennvidda i vokalen til Dio. Kort tid etter det første albumet var spelt inn, rekrutterte Blackmore nye musikarar for det andre albumet, Rising (1976), og det påfølgjande konsertalbumet On Stage (1977). Rising vart opphavleg kalla Blackmore's Rainbow i USA. Etter det enste studioalbumet kom ut og den påfølgjande turneen, forlet Ronnie James Dio Rainbow på grunn av «kreative usemjer» med Blackmore, som mislikte 'Dungeons & Dragons'-tekstane til Dio, som Dio er vorte kjend for.

Blackmore heldt fram med Rainbow og bandet gav ut albumet Down To Earth (1979), med R&B-songaren Graham Bonnet. Albumet hadde ein langt meir kommersiell stil og gav Rainbow den første suksessen deira på salslistene med singelen «Since You Been Gone» (ein versjon av ein Russ Ballard-song) som vart ein stor hit.^[10] Bonnet forlet bandet etter turneen for dette albumet.

Det neste albumet, Difficult to Cure (1981), vart spelt inn med den amerikanske vokalisten Joe Lynn Turner. Det instrumentale tittelsporet på albumet var eit arrangement av Beethovens niande symfoni med anna musikk i tillegg. Albumet var enno meir kommers enn det førre albumet og Blackmore samanlikna det med poprockbandet Foreigner.^[11] Hardrock-baserte tilbejgnarar meinte at vokalen var for melodisk samanlikna med tidlegare Rainbow-utgjevingar. Musikken var meint for radio i ein meir AOR-stil,^[12] noko tidlegare tilhengjarar til ein viss grad mislikte.^[13] Det neste studioalbumet til Rainbow var Straight Between the Eyes (1982) og inneheld hitsingelen «Stone Cold». Bent Out of Shape (1983) følgde med singelen «Street Of Dreams». I 1983 vart Blackmore nominert for ein Grammy Award for arbeidet sitt med ein instrumental låt, «Anybody There".^[14] Rainbow vart oppløyst i 1984 og eit siste Rainbow-album, Finyl Vinyl, vart sydd saman av konsertopptak og «B-sider» frå forskjellige singlar.

I 1984 gjekk Blackmore saman med den tidlegare «Mark Two»-besetninga av Deep Purple og spelte inn nye album. Denne gjenforeininga varte til 1989 og gav to album.

Den neste besetninga av bandet spelte inn albumet Slaves & Masters (1990), med tidlegare Rainbow-vokalist Joe Lynn Turner. Albumet skilde seg ut frå den tradisjonelle stilen til Deep Purple, Turner vart tvungen ut av bandet og Ian Gillan vart invitert attende seint i 1992 for eit nytt album. Under turneen etter dette albumet slutta Blackmore igjen i bandet i november 1993. Denne gongen for godt.

Blackmore gjenforeinte Rainbow med nye medlemmar i 1994. Denne Rainbow-besetninga, med den skotske songaren Doogie White, varte til 1997 og produserte eit album kalla Stranger in Us All i 1995. Det skulle opphavleg vere eit soloalbum men etter etter press frå plateselskapet vart det kalla Ritchie Blackmore's Rainbow.^[15] Sjølv om White ikkje var like særeigen som tidlegare songarar, var albumet ulikt alt tidlegare Rainbow.^[12] Det kom ut i post-grunge-tida på midten av 1990-talet og ein verdsturné følgde.^[14] Dette vert rekna som det siste hardrockalbumet hans. Rainbow vart lagt på hylla etter den siste konserten deira i 1997.

I 1997 danna Blackmore, med kjærasten Candice Night som vokalist, ein tradisjonell folkrockduo kalla Blackmore's Night. Dei spelte inn debutalbumet Shadow of the Moon (1997).^[16] Sjølv om ho mangla erfaring som solovokalist, såg Blackmore potensialet hennar og oppfordra henne til å verte den kreative partnaren hans. Blackmore skildra på den tida dei to som «Mike Oldfield pluss Enya».^[17] Blackmore nytta hovudsakleg akustisk gitar,^[18]. Dei spelte ei blanding av originale songar og andre sine songar. Stilen deira var inspirert av renessansemusikk. Den andre utgjevinga , Under a Violet Moon (1999) heldt fram i same folkrockstil.

På følgjande album, særleg Fires at Midnight (2001), har Blackmore stundom nytta meir rockegitar i musikken, medan han har halde seg til folkrockstilen. Konsertalbumet Past Times with Good Company kom ut i 2002. Eit album med julemusikk, Winter Carols kom ut i 2006.

Blackmore vart rangert på 16. plass på lista til Guitar World over dei 100 beste metal-gitaristane gjennom tidene i 2004,^[19] og på 50. plass på lista til Rolling Stone over dei 100 største gitaristane gjennom tidene i 2011.^[1]

For diskografien med Deep Purple, Rainbow og Blackmore's Night, sjå dei respektive banda.

Commons har multimedium som gjeld: Ritchie Blackmore

Wikifrasar har ei sitatsamling som gjeld: Ritchie Blackmore

• Offisiell nettstad
• Ritchie Blackmore på Allmusic
• Ritchie Blackmore ved The Internet Movie Database (IMDb)